بریده‌هایی از کتاب بانکدار فقرا

به عقیده من سازمان‌های دولتی و بین المللی مردم را دچار ترس و وحشت می‌کنند تا به این طریق توجه آنها را از بی‌کفایتی‌های خود منحرف سازند. آنها به جای اینکه درصدد محدود کردن رشد جمعیت باشند، باید وضعیت اقتصادی مردم و به ویژه نیازمندان جامعه را بهبود دهند. دولت‌ها و سازمان‌های فعال در حوزه جمعیت به اندازه‌ای که برای ایجاد رعب و وحشت تلاش می‌کنند و مردان و زنان بی سواد را تحت فشار قرار می‌دهند تا خود را نابارور سازند، تلاش نمی‌کنند زندگی فقرا را تغییر دهند.

افرادی مانند صوفیا فقیر بودند، اما فقر آنها به‌دلیل کم‌هوش بودن یا تنبلی نبود. آنها تمام روز را کار می‌کردند؛ کاری که بسیار سخت و طاقت فرسا بود. دلیل فقر آنها این بود که نهادهای مالی کشور به‌آنها کمک نمی‌کردند تا وضعیت اقتصادی خود را بهبود بخشند. هیچ ساختار مالی رسمی وجود نداشت که اعتبار مورد نیاز این افراد را تأمین کند. از این رو به‌دلیل کم کاری سازمان‌ها و نهادهای کشور، این بازار اعتباری تحت‌کنترل رباخواران محلی قرار گرفته‌بود. همین مسئله باعث شده‌بود تعداد زیادی از افراد جامعه در مسیری قرار بگیرند که به‌سوی فقر پیش می‌رود.

روز بعد «میمانا بیگم»، یکی از دانشجویانم که برایم اطلاعات جمع‌آوری می‌کرد را فراخواندم. از او خواستم به‌من کمک کند تا فهرستی از روستائیانی تهیه کنیم که مانند صوفیا به دلالان و کمک های آنها متکی‌بودند. ظرف یک هفته این فهرست را تهیه کردیم. در این فهرست نام چهل و دو نفر ذکر شده بود. همه این افراد در مجموع هشتصد و پنجاه و شش تاکا وام می‌گرفتند. این مبلغ معادل کمتر از بیست و هفت دلار است. فریاد زدم: «خدای من! همه بدبختی و فلاکت این خانواده‌ها فقط به‌این خاطر است که بیست و هفت دلار ندارند!»

می‌خواستم بدانم آمریکایی‌هایی که دو یا سه نسل است در دام فقر گرفتارشده‌اند، چه واکنشی در مقابل برنامه اعتباری ما نشان می‌دهند. من به خوبی با هراس و تحیری که در چهره این آمریکایی‌های تهیدست موج می‌زد آشنا بودم، زیرا بارها آن را در چهره مردم بنگلادش دیده بودم. بنابراین تا می‌توانستم با آرامش و بسیار عادی برای آنها صحبت می‌کردم.

آیا تا به حال کسی آرزو نداشته کسب و کاری برای خود راه بیندازد؟ آیا کسی حرفه‌ای را برای سرگرمی انجام می‌داده که اکنون بخواهد از آن به عنوان منبع درآمد خود استفاده کند؟

به عقیده من تأکید بر مسئله مهار رشد جمعیت، توجه افراد را از تعقیب سیاست‌های با اهمیت‌تری که به نفع آنهاست، منحرف می‌سازد. بنابراین بهتر است هرچه سریع تر اولویت‌های خود را مجدداً تعیین کنیم.

به عقیده من سازمان‌های دولتی و بین المللی مردم را دچار ترس و وحشت می‌کنند تا به این طریق توجه آنها را از بی‌کفایتی‌های خود منحرف سازند. آنها به جای اینکه درصدد محدود کردن رشد جمعیت باشند، باید وضعیت اقتصادی مردم و به ویژه نیازمندان جامعه را بهبود دهند. دولت‌ها و سازمان‌های فعال در حوزه جمعیت به اندازه‌ای که برای ایجاد رعب و وحشت تلاش می‌کنند و مردان و زنان بی سواد را تحت فشار قرار می‌دهند تا خود را نابارور سازند، تلاش نمی‌کنند زندگی فقرا را تغییر دهند.

عصبانی شدم. دلم می‌خواست ترس و نگرانی به‌جان این سیستم ظالمانه و منسوخ بیندازم. دلم می‌خواست چوب لای چرخ آنها بگذارم تا این سیستم ملعون متوقف شده و از کار بایستد

در این دانشگاه نیز زنان را از مردان مجزا کرده بودند. آنها معمولاً در تالار دانشجویان مخصوص بانوان به سر می‌بردند. دانشجویان مرد هرگز اجازه ورود به این قسمت را نداشتند. مشارکت زنان در فعالیت‌های سیاسی دانشجویی و نیز در دیگر فعالیت‌ها محدود بود. برای مثال: زمانی‌که قصد داشتیم نمایشی را اجرا کنیم، زنان اجازه نقش آفرینی نداشتند. بنابراین مردان با استفاده از لباس و آرایش زنانه نقش زنان را ایفا می‌کردند.

فقرا خود می‌توانند «دنیای بدون فقر» را بسازند. تنها کاری که ما باید انجام دهیم این است که آنها را از زنجیری که خود ما به دست و پای آنها بسته‌ایم، رهایی بخشیم

جوامع بشری به شیوه‌های مختلفی تلاش کرده‌اند تا فرصت‌های برابری را برای انسان‌ها بوجود آورند. با این وجود فقر همواره گریبانگیر عده‌ای است. انتظار می‌رود که دولت با خاتمه دادن به دیوان سالاری‌های بیش از حد، از فقرا حمایت کند.

کارآفرینان اجتماعی باید مورد حمایت قرار گرفته و تشویق شوند تا در فرایند جهانی شدن درگیر شده و آن را متناسب با وضعیت فقرا پیش ببرند. همچنین باید امتیازات خاصی نیز در این مورد به آنها اعطا شود. حتی لازم است این امتیازات با گذشت زمان افزایش یابد.

جهانی شدن باید این اطمینان را بوجود آورد که همه می‌توانند به آسانی مرزهای جغرافیایی را پشت سر بگذارند. هر کشوری به ویژه کشورهای فقیر باید سخت تلاش کنند تا فناوری اطلاعات را در اختیار فقرا قرار دهند تا آنها نیز حداکثر بهره را از فرایند جهانی شدن ببرند.

این قانون که ثروتمندان کنترل همه چیز را در اختیار دارند باید از بین رفته و جای خود را به این قانون دهد که هرکس جایگاه خاص خود و حق اظهار نظر دارد.

«تجارت آزاد» باید به معنای آزادی عمل ضعیف‌ترین اقشار جامعه باشد. فقرا باید در همه عرصه‌ها حضور فعالی داشته باشند، نه اینکه در فرایند جهانی شدن همواره قربانی بوده و هر چیزی را بپذیرند. جهانی شدن باید بین قطب‌های کوچک و بزرگ اقتصادی هماهنگی و شراکت ایجاد نماید

زمانی‌که یک برنامه مبارزه با فقر، غیرفقرا را نیز در خود می‌گنجاند؛ فقرا از سوی همین افراد از برنامه خارج می‌شوند. در دنیای توسعه و پیشرفت، اگر فقرا و غیر فقرا را در یک برنامه با همدیگر تلفیق کنیم؛ غیر فقرا، فقرا را از میدان به درمی‌برند؛ مگر اینکه از همان ابتدا از آنها حمایت‌کنیم.

ثروت، تغییر به همراه دارد

آنچه از همه بیشتر مرا متعجب می‌کرد این بود که افرادی که بدون هیچ وثیقه‌ای وام می‌گرفتند؛ بیشتر از افراد دارای وثیقه، وام خود را بازپرداخت می‌کردند. در واقع، بیش از نود و هشت درصد از وام های این مستمندان بازپرداخت می‌شد. آنها می‌دانستند که این اعتبار تنها فرصتی است که با استفاده از آن می‌توانند از چنگال فقر خلاصی یابند. در واقع چیز دیگری نداشتند تا در سختی‌ها و گرفتاری‌ها سراغ آن بروند. اگر این وام را بازپرداخت نمی‌کردند، تنها شانس خود برای رهایی از فقر را از دست می‌دادند.

-اگر می‌بینی که در حال پیشرفت نیستی، پس مطمئن باش در حال پس‌رفت هستی؛ زیرا دیگران به دنبال پیشرفت و تعالی هستند.