بریده‌هایی از کتاب بانکدار فقرا

اگر در چهارچوب نظری خود جایی برای ارزش‌های اجتماعی در نظر نگیریم، دیگران نیز آنها را در فعالیت‌های خود نادیده می‌گیرند.

از نظر من، کارآفرینان از هوش یا استعداد خاصی برخوردار نیستند! به عقیده من همه انسان‌ها بالقوه کارآفرین می‌باشند. برخی این فرصت را به دست می‌آوردند تا استعداد و توانایی خود را به نمایش بگذارند، اما بسیاری دیگر هرگز این شانس را پیدا نخواهند کرد. زیرا همواره تصور می‌کنند که کارآفرینان، افراد بسیار مستعدی هستند که با سایرین متفاوتند.

من این اصل نظام سرمایه‌داری را می‌پذیرم که سیستم اقتصادی باید رقابتی باشد، زیرا رقابت منجر به نوآوری، تغییرات فناورانه و مدیریت بهبود یافته می‌گردد.

می‌توان اهداف اجتماعی را به عنوان یک نیروی انگیزشی قدرتمند، جایگزین حرص و طمع نمود. کسب و کارهای مبتنی بر خودآگاهی اجتماعی، رقبای سرسختی برای کسب و کارهای مبتنی بر حرص و طمع می‌باشند.

اما نمی‌توان دلایلی ذکر کرد که توضیح دهد چرا خود ما برای ایجاد تغییر اقدامی نکرده‌ایم یا چرا سعی نکرده‌ایم با سهیم شدن در اقتصاد، اوضاع را بهتر کنیم.

ما به گونه‌ای خود را متقاعد کرده‌ایم که گویا تنها حرص و طمع است که در نظام سرمایه‌داری، انگیزه ایجاد می کند. این مسئله تبدیل به یک پیش‌فرض شده است.

بنابراین ساختارها را به صورتی که ما هم اکنون در بنگلادش تغییر داده‌ایم، تغییر دهید تا ببینید که فقرا چگونه زندگی خود را تغییر می‌دهند.

ارائه کمک بیکاری بهترین روش برای پرداختن به مسئله فقر نیست. فقرای قوی، سالم و آماده کار نیازی به صدقه ندارند! این کار نه تنها بدبختی آنها را بیشتر می کند؛ بلکه انگیزه و مهمتر از آن «عزت نفس» آنها را نیز از بین می‌برد.

من رویکرد عمل گرایی را پیش گرفته‌ام که مبتنی بر مسائل اجتماعی است. سعی می‌کنم در همه امور عمل گرا باشم و معتقدم که دانش با عمل بدست می‌آید و اطمینان دارم که به سوی تحقق اهداف اجتماعی قدم بر می‌دارم.

راست گراها که مفتی‌های افراطی اهل تسنن بودند نیز می‌گفتند که ما قصد داریم فرهنگ و مذهب بنگلادش را نابود کنیم!

دولت به صورتی که در حال حاضر آن را می‌شناسیم، باید از اکثر کارهای خود جز در حوزه اجرای قانون، اجرای عدالت، دفاع از کشور و سیاست خارجی دست بکشد و اجازه دهد که بخش خصوصی (البته بخش خصوصی که به شیوه گرامین عمل می کند و برخواسته از خودآگاهی اجتماعی است) کنترل بقیه امور را در دست بگیرد.

می‌توان با اطمینان گفت که بازار آزاد به صورتی که اکنون ساماندهی می‌شود، نمی‌تواند راه حل‌هایی را برای همه مشکلات اجتماعی ارائه دهد. در شرایط کنونی، بازار آزاد نه فرصت‌های اقتصادی و نه امکان دسترسی به خدمات درمانی و آموزشی را برای فقرا و سالمندان به وجود نمی‌آورد.

هدف ما ایجاد «رفاه و بهزیستی» برای سهامداران گرامین است؛ نه دستیابی به حداکثر سود ممکن!

در دنیای واقعی، مالیات‌ها تنها به منظور تأمین هزینه‌های «دیوان سالاری» پرداخت می‌شود.

اقتصاد بدون در نظر گرفتن ابعاد انسانی، مانند سنگ، سخت و بی روح است.

وقتی به روستاها می‌رفتم، می‌دیدم که بسیاری از وام‌گیرندگان فقر را شکست داده‌اند.

برخی بر این نظر بودند که گرامین با یک سانحه دیگر از هم فرو می‌پاشد! اما من در پاسخ به آنها می‌گفتم: «گرامین و وام‌گیرندگان آن حتی قوی‌تر و مصمم‌تر از گذشته

اغلب، حتی زمانی‌که قانون به فقرا اجازه می‌دهد در کسب و کاری مشغول به کار شوند، مؤسسه های خیریه مانع از این کار می‌شوند.

یک روز که در دفترم در داکا مشغول به کار بودم؛ مِری از شیکاگو تماس گرفت و پیشنهاد داد که نام پروژه را به «صندوق حُسن نیت» تغییر دهیم. انتخاب این عنوان به این دلیل بود که بانک وثیقه ای از وام‌گیرندگان دریافت نمی‌کرد و تنها بر حُسن نیت آنها متکی بود. این عنوان، ساده‌تر و ملموس‌تر نیز بود.

اگر یک حساب بانکی داشتید و بانک می‌خواست وامی در اختیار شما قرار دهد چه می‌کردید؟