بریده‌هایی از کتاب ۱۹۸۴

حزب به‌طور بی‌سروصدا به تشویق فحشا می‌پرداخت. چراکه برای فرونشاندن غرایزی که نمی‌شد آن‌ها را سرکوب کرد روش خوبی بود

وقتی کسی از فقر و مشقت و سختی رنج می‌برد، از زمستان‌هایی که تمام نمی‌شدند، از کثیفی جوراب‌هایشان، از آسانسورهایی که همیشه خراب بودند، آب سرد، صابون زمخت، از سیگارهایی که زود تمام می‌شدند و از غذاهایی که مزه‌ی عجیب‌وغریب و مزخرف داشتند عذاب می‌کشید، آیا همین چیزها ثابت نمی‌کرد که روند طبیعی کارها این‌طور نبوده است؟ هیچ‌کس فکر نمی‌کند که شرایط فعلی غیرقابل‌تحمل است، مگر این‌که در ذهنش از دورانی خاطره داشته باشد که اوضاع به این صورت نبوده است.

فقط یک ذهن منضبط می‌تواند حقیقت را ببیند.

کتاب‌هایی بهترین کتاب هستند که چیزهایی را بیان کند که خود فرد می‌داند.

وینستون از فرط خستگی مثل ژلاتین شده بود. بله ژلاتین کلمه‌ی خوبی بود. این کلمه یک‌دفعه به ذهنش رسید. انگار بدنش درست مثل ژله، هم سست و هم شفاف شده بود.

با چیزهایی که از مادرش به‌خاطر داشت فکر نمی‌کرد او زنی باهوش باشد ولی از نوعی نجابت و پاکی خاصی برخوردار بود، شاید چون معیارها و روش‌های مخصوص خودش را داشت. احساساتش متعلق به خودش بود و اتفاقات بیرون، بر او تأثیری نمی‌گذاشت. فکر نمی‌کرد که اگر عملی بی‌تأثیر باشد پس حتماً بی‌معنی هم هست.

«سلامت عقل، جنبه‌ی آماری ندارد.»

در اقلیت بودن، حتی اگر یک نفر باشی باعث نمی‌شود که خود را دیوانه بدانی. اگر بین واقعیت و فریبکاری قرار گرفتی و حتی در برابر تمام دنیا ایستادی و حق را زیر پا نگذاشتی دیوانه نیستی.

حزب در پی بقای ماندن اصالت و خون نیست، بلکه برای بقای وجود خود تلاش می‌کند. مهم نیست چه کسی حکومت می‌کند بلکه ساختار طبقاتی باید حفظ شود.

ذات یک حکومت موروثی، توارث پدر و پسر نیست، بلکه ثبات در نگرش به جهان و سبک زندگی است که پسر از پدر می‌آموزد

انسان متوسط، نسبت به چند قرن گذشته از شرایط و حال‌وهوای بهتری برخوردار است ولی هیچ پیشرفت مادی یا تعدیل آداب‌ورسوم، اصلاح و یا انقلابی نتوانسته است حتی یک قدم ما را به عدالت انسانی نزدیک‌تر کند. از نظر طبقه‌ی ضعیف تمام تغییرات در طول تاریخ تنها با تغییر نام اربابان آن‌ها بوده است.

طبقه‌ی قوی مدت‌های زیادی را با آسودگی‌خاطر، فرمانروایی می‌کنند اما دیر یا زود زمانی فرامی‌رسد که یا اعتمادش را نسبت به خود یا نسبت به توانایی حکمرانی مقتدرانه یا هر دو از دست می‌دهد. سپس طبقه‌ی متوسط که ظاهراً برای مبارزه در راه آزادی و عدالت، طبقه‌ی ضعیف را با خود همراه کرده است، طبقه‌ی قوی را از سر راه برمی‌دارد و بازهم به‌محض رسیدن به اهدافش، دوباره طبقه‌ی ضعیف را به وضعیت بردگی که قبلاً داشته‌اند بازمی‌گرداند و خود به طبقه‌ی قوی تبدیل می‌شود. در این زمان طبقه‌ی متوسط جدیدی از درون یکی از دو طبقه‌ی دیگر یا هر دو آن‌ها به‌وجود می‌آید و دوباره نبرد از سر گرفته می‌شود.

شهروند اوشنیایی که از ارتباط داشتن با بیرون و گذشته منع شده است درست مثل انسانی که در میان ستاره‌ها سردرگم است راهی برای شناخت مسیرهای درست ندارد. رهبران چنین جوامعی چنان قدرتی خواهند داشت که حتی فرعون و سزار هم نداشتند.

ولی اگر در کارگران علاقه و نیاز به مسائل دینی و مذهبی دیده می‌شد به‌شدت ممنوع بود و مخالفت می‌کردند.

تا زمانی که آگاه نشوند هرگز قیام نمی‌کنند و تا زمانی که قیام نکنند آگاه نمی‌شوند.

همه‌ی ما مرده‌ایم. زندگی ما در آینده خلاصه می‌شود. ما با تمام وجود در ساخت آینده شرکت می‌کنیم. ولی هیچ‌کس نمی‌داند رسیدن این آینده چه‌قدر طول می‌کشد. شاید هزار سال. فعلاً کاری جز بالا بردن آگاهی و شعور ذره‌ذره نداریم.

اگر آدم کسی را دوست داشت، حتی اگر هیچ‌چیزی نداشت که به او ببخشد بازهم می‌توانست محبتش را به او ببخشد

فهمید که چه‌قدر ساده است که انسان پایبند عقاید باشد و حتی نداند این کلمات چه معنایی دارند. حزب توانسته بود جهان‌بینی خودش را به کسانی که جهان‌بینی نداشتند تحمیل کند. می‌توانست آن‌ها را وادار کند که فجیع‌ترین حالت‌های نقض حقیقت را باور کنند، چراکه مردم به اتفاقات اجتماعی اهمیت نمی‌دادند و از زشتی چیزی که حزب از آن‌ها می‌خواست، خبر نداشتند. متعادل نگه‌داشتن آن‌ها به‌خاطر همین نفهمی‌شان غیرممکن بود. مردم هر چیزی را که آن‌ها به خوردشان می‌دادند، می‌بلعیدند و چیزی را که بلعیده بودند ضرری به آن‌ها نمی‌زد چون باقی‌مانده‌ای نداشت.

فکر نکنم بتوانیم در دوران زندگی‌مان چیزی را تغییر دهیم. ولی حداقل می‌توان تصور کرد، هسته‌های اولیه مقاومت را کاشت. گروه‌های کوچکی از مردم باهم متحد شوند و کم‌کم رشد کنند. حتی شاید بتوانند مدارک و شواهدی را هم جمع کنند تا نسل بعد بفهمند کار به کجا رسیده است.»

تعداد این پوستر از تصاویر برادر بزرگ نیز بیشتر بود و آن را روی هر جای خالی که امکان داشت، می‌چسباندند. کارگرها مثل همیشه نسبت به جنگ بی‌اعتنا بودند. با تحریک احساسات میهن‌پرستی، به‌شدت به‌هیجان‌آمده بودند. بمب‌ها نیز تحت تأثیر فضای عمومی قرار داشتند. هربار افراد زیادتری را می‌کشتند