بریده‌هایی از کتاب ۱۹۸۴

می‌گویند گذر عمر همه‌چیز را از یاد انسان می‌برد. می‌گویند آدم همیشه می‌تواند چیزها را فراموش کند. اما اشک و لبخند بعد از سال‌ها و سال‌ها هنوز هم قلب مرا به هیجان می‌آورد!

«من سی‌ونه سال دارم. ازدواج کرده‌ام و هنوز متأهلم. درد واریس دارم و پنج‌تا از دندان‌هایم خراب است.» دختر گفت: «من اهمیتی نمی‌دهم»

سرنوشت نهایی همه‌ی انسان‌ها مرگ است که این خودش بزرگ‌ترین شکست است.

با تعجب فکر کرد که از نظر بیولوژیکی ترس و درد چه احساسات بی‌فایده‌ای هستند، احساس‌های خائن بدن انسان درست در لحظه‌ای که به تلاش ویژه‌ای نیاز است، انسان را از حرکت بازمی‌دارند

در حقیقت ما هیچ‌چیزی از انقلاب و حوادث قبل و بعدازآن نمی‌دانیم. همه‌ی گزارش‌ها، اسناد و مدارک نابود یا تحریف‌شده‌اند، همه‌ی کتاب‌ها را بازنویسی کرده‌اند، عکس‌ها را دوباره طراحی کرده‌اند، خیابان‌ها، ساختمان‌ها و مجسمه‌ها همه نامشان عوض‌شده است و همه‌ی تاریخ‌ها را تغییر داده‌اند؛ این روند روزبه‌روز و دقیقه‌به‌دقیقه ادامه دارد.

پرسید: «وینستون چگونه یک انسان می‌تواند قدرتش را بر انسان دیگری تحمیل کند؟» وینستون کمی فکر کرد: «با مجبور کردن او به رنج کشیدن.»

در فلسفه، اخلاق و سیاست، ممکن است جمع دو به‌اضافه‌ی دو بشود پنج ولی وقتی کسی در حال تولید هواپیما یا اسلحه هست حتماً جمع آن‌ها می‌شود چهار.

اگر همه، دروغی را که حزب تحمیل کرده، باور کنند- و همه‌ی اسناد همین داستان را روایت کنند- در این صورت این دروغ به تاریخ می‌پیوندد و به واقعیت تبدیل می‌شود. شعار حزب این است «کسی که گذشته را کنترل می‌کند، آینده در دستان اوست و کسی که حال را کنترل می‌کند، گذشته در دستان اوست». البته گذشته علی‌رغم تغییرپذیری ذاتی‌اش، هرگز تغییر نکرده است. هر چیزی که حقیقت بود هنوز هم حقیقت است برای همیشه و همیشه. بسیار ساده است.

فهمید که چه‌قدر ساده است که انسان پایبند عقاید باشد و حتی نداند این کلمات چه معنایی دارند. حزب توانسته بود جهان‌بینی خودش را به کسانی که جهان‌بینی نداشتند تحمیل کند. می‌توانست آن‌ها را وادار کند که فجیع‌ترین حالت‌های نقض حقیقت را باور کنند، چراکه مردم به اتفاقات اجتماعی اهمیت نمی‌دادند و از زشتی چیزی که حزب از آن‌ها می‌خواست، خبر نداشتند. متعادل نگه‌داشتن آن‌ها به‌خاطر همین نفهمی‌شان غیرممکن بود. مردم هر چیزی را که آن‌ها به خوردشان می‌دادند، می‌بلعیدند و چیزی را که بلعیده بودند ضرری به آن‌ها نمی‌زد چون باقی‌مانده‌ای نداشت. درست مثل‌این‌که یک دانه بدون این‌که در بدن پرنده هضم شود از بدنش دفع شود.

جواب یک سؤال را فهمیده بود. آدم هیچ‌وقت نمی‌خواهد که دردش اضافه شود. تنها چیزی که در مورد درد می‌شد آرزو کرد این بود که پایان یابد. در دنیا هیچ‌چیزی بدتر از درد جسمانی نیست. وینستون که دست چپش را با دست دیگر محکم فشار می‌داد بارها به خود گفت: در برابر درد هیچ‌کس نمی‌تواند قهرمان‌بازی دربیاورد. هیچ‌کس