بریده‌هایی از کتاب ۱۹۸۴

با تعجب فکر کرد که از نظر بیولوژیکی ترس و درد چه احساسات بی‌فایده‌ای هستند، احساس‌های خائن بدن انسان درست در لحظه‌ای که به تلاش ویژه‌ای نیاز است، انسان را از حرکت بازمی‌دارند.

امروز اگر باور کنی که آنچه در گذشته اتفاق افتاده غیرقابل تغییر است، دیوانه محسوب می‌شدی

شد. وینستون خیلی متعجب بود که می‌تواند انسان‌های مرده را خلق کند ولی انسان‌های زنده را نه

در نهایت مغزهایی در حزب مرکزی تصمیم می‌گرفتند که این نسخه را انتخاب کنند یا آن را، بهتر است تصحیح شود و نیاز دارد تا در فرآیند پیچیده‌ی ارجاعات قرار گیرد یا نه؛ سرانجام دروغ انتخاب‌شده در اسناد رسمی و دائمی قرار می‌گرفت و به واقعیت تبدیل می‌شد.

دور از انتظار نبود، چون معمولاً متخلفین سیاسی نه محاکمه می‌شدند و نه جرمشان به‌صورت عمومی اعلام می‌شد. پاک‌سازی بزرگ شامل هزاران نفر از مردم می‌شد که حزب، خیانت‌کاران و مجرمین فکری را محاکمه‌ی عمومی می‌کرد و کسانی که با ذلت به جرمشان اعتراف می‌کردند اعدام می‌شدند، درحالی‌که محاکمه‌ی دانه‌درشت‌ها هر چند سال یک‌بار اتفاق می‌افتاد.

قبل از اینکه دفتر خاطرات از صفحه روزگار محو شود فقط پلیس افکار بود که نوشته‌هایش را می‌خواند. چطور می‌شود از آینده چیزی درخواست کرد وقتی‌که حتی هیچ اثری حتی کلمه‌ای بی‌نام‌ونشان روی تکه کاغذی از تو باقی نخواهد ماند، چطور می‌شود از آینده درخواست نجات کرد؟

در بسیاری از موارد هیچ رد و گزارشی از دستگیری وجود نداشت. مردم ناپدید می‌شدند، همیشه هم شبانه این اتفاق می‌افتاد. نام شما از لیست‌ها حذف می‌شد. هر مدرکی که نشان می‌داد در گذشته شما کاری انجام داده‌اید، پاک می‌شد. اینکه شما در زمانی وجود داشتید، انکار می‌شد و سپس فراموش می‌شدید. شما نابود می‌شدید، از بین می‌رفتید: «سر به نیست شدن» اصطلاح رایج این کار بود.

برای یکی دو ثانیه نگاهی معنادار به هم کردند و آن پایان داستان بود؛ اما همین هم برای کسی که در تنهایی مطلق زندگی می‌کرد اتفاقی به‌یادماندنی بود.

جرم فکری منجر به مرگ نمی‌شود: جرم فکری خود مرگ است.

«غیرممکن است که بتوانید تمدنی را بر مبنای وحشت و تنفر و زشتی پدیدآورید. چنین چیزی پایدار نخواهد ماند.»

«درد به‌تنهایی همیشه کافی نیست. گاهی انسان در برابر درد تا سرحد مرگ هم مقاومت می‌کند؛ اما هر انسانی چیزهایی در زندگی دارد که به‌هیچ‌وجه نمی‌تواند تحمل کند و هرگز هم به آن‌ها فکر نمی‌کند.

در بسیاری از موارد هیچ رد و گزارشی از دستگیری وجود نداشت. مردم ناپدید می‌شدند، همیشه هم شبانه این اتفاق می‌افتاد. نام شما از لیست‌ها حذف می‌شد. هر مدرکی که نشان می‌داد در گذشته شما کاری انجام داده‌اید، پاک می‌شد. اینکه شما در زمانی وجود داشتید، انکار می‌شد و سپس فراموش می‌شدید. شما نابود می‌شدید، از بین می‌رفتید: «سر به نیست شدن» اصطلاح رایج این کار بود.

وزارت عشق حقیقتاً ترسناک‌ترین وزارتخانه بود. ساختمان آن هیچ پنجره‌ای نداشت.

«وینستون اگر تو یک انسان باشی، آخرین انسان هستی. نسل امثال تو منقرض‌شده. وارث شما ما هستیم. تو تنها هستی. این را می‌فهمی؟ تو نقشی در تاریخ نداری. وجود نداری. نیستی.»

او شروع به انجام تمرین‌هایی برای توقف جرم کرد. مثلاً موضوعی را با خودش می‌گفت: «حزب می‌گوید زمین مسطح است»، «حزب می‌گوید یخ سنگین‌تر از آب است». سپس خودش را وادار می‌کرد دلایل نقض‌کننده‌ی این مسائل را نبیند، کار آسانی نبود

درد به‌تنهایی همیشه کافی نیست. گاهی انسان در برابر درد تا سرحد مرگ هم مقاومت می‌کند؛ اما هر انسانی چیزهایی در زندگی دارد که به‌هیچ‌وجه نمی‌تواند تحمل کند و هرگز هم به آن‌ها فکر نمی‌کند

شعارهای سه‌گانه‌ای که متعلق به این حزب بودند را از روی سطح سفید این ساختمان خواند: جنگ، صلح است. آزادی، بردگی است. نادانی، قدرت است.

هدف دسته‌ی قوی حفظ موقعیت فعلی خودش است. هدف گروه متوسط عوضکردن جای خودش با طبقه‌ی قوی است. هدف گروه ضعیف نابودکردن هرگونه تمایز و ایجاد جامعه‌ای است که در آن‌همه‌ی انسان‌ها باهم برابر باشند.

«اگر امیدی وجود داشته باشد به طبقه‌ی کارگر است»

وینستون با دقت دستش را پایین برد و ضخم واریسش را خاراند.