بریده‌هایی از کتاب چگونه یک نماز خوب بخوانیم؟

اگر می‌خواهید در نماز خواندن خودتان، یک پله جلوتر هم بروید و می‌خواهید نمازهایتان بهتر شود، گاهی نماز شب بخوانید.

بعد از رعایت ادب ظاهری و فکری، نوبت به این می‌رسد که ادب قلبی را هم رعایت کنیم.

من به او گفته‌ام بعد از نماز یک دعای مستجاب داری و هر چه از من بخواهی به تو می‌دهم اما او بلند شد و رفت. کجا می‌رود؟ تعقیبات نخوانده، می‌خواهد کدام امر دنیایش را برود درست کند؟ مگر نمی‌داند همه امورش دست من است. ملائکۀ من! می‌خواهید کارهایش را خراب کنم تا بفهمد که همۀ حوائج و نیازهایش دست خودم است؟!

درست است که محبت زوری نمی‌شود، امّا ادب که زوری می‌شود! ادب در نماز، زوری است و احکام دارد. رعایت کردن ادب این‌قدر مهم است که یک بُعد مهم بسیاری از احکام نماز، رعایت ادب است.

نماز در درجۀ اول عشق‌بازی نیست، بلکه رعایت کردن ادب است. اولین قدم در رعایت ادب هم رعایت احکام نماز است

نماز قبل از هر چیز، چَشم گفتن به خدا و اطاعت فرمان اوست و این خیلی زیباست.

امیرالمؤمنین (ع) فرمود: کمترین درجۀ اهل محبت این است که احساس می‌کند در این عالم، فقط او را می‌خواهند مؤاخذه کنند.

دارند مرا می‌پسندند، به بقیه کاری ندارند. خداوند نشسته و دائم دارد به من نگاه می‌کند.

این توصیه فقط در مورد گرفتاری‌ها نیست، بلکه در خوشی‌ها هم همین‌طور است. یعنی هنگام خوشحالی هم وقتی سرِ نماز می‌ایستی، خوشی‌هایت را فراموش کن.

بعد از نماز یا تو آن‌قدر بزرگ می‌شوی که دیگر از مشکلت ناله نمی‌زنی، یا مشکلت آن‌قدر کوچک می‌شود که دیگر ارزش ناله زدن ندارد.

من الان چیزی نیستم جز بنده‌ای که باید بگوید: «ایاک نعبد و ایاک نستعین» و ...

من الان عبدم، من الان مأمورم بگویم «بسم الله الرحمن الرحیم»

کفشداران عزیز و بزرگواری که در زیارت‌گاه‌ها هستند هیچ‌وقت کفش شما را واکس نمی‌زنند، اما وقتی کفشت را به کفشدار حرم خدا بدهی، اگر یک گوشه‌اش هم پاره باشد، اگر یک گوشۀ زندگیت هم نقصی داشته باشد، آن را برایت می‌دوزد، واکس هم می‌زند.

این کفش‌هایت (تعلقات، مشکلات و گرفتاری‌هایت) آن‌قدر بی‌ارزش است که کسی آنها را نخواهد بُرد. خیالت راحت باشد، بعد از نماز بیا کفش‌هایت را بگیر

با مشکلاتت مثل کفش، رفتار کن! آنها را دمِ در بگذار و با خودت داخل نیاور.

نماز متفکرانه در قسمت اول، یک کار سلبی است، بخش سلبی نماز متفکرانه «فکر نکردن به غیر خدا» است.

ترس از خدا؛ ثمرۀ باور کردن عظمت خدا اول باید عظمت خدا را باور کنی و آن را در دل خودت بیاندازی، اول باید از خدا حساب ببری، بعد کم‌کم خوف از خدا هم در دل تو می‌نشیند. در این صورت، کم‌کم خوف از خدا برایت شیرین و لذت‌بخش می‌شود و این خوف، کلید رابطۀ عاشقانه با خداست.

اتفاقاً عشق به خدا از رؤیت عظمت مقام ربوبی آغاز می‌شود. چه کسانی خدا را ملاقات می‌کنند؟ «وَ أَمَّا مَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ» هر کس از حضور در پیشگاه عزّ ربوبیت بترسد.

آیا می‌خواهی تا روز قیامت صبر کنی تا عظمت خدا را در آنجا ببینی؟ همان‌جایی که می‌فرماید: «یا مَن فِی الحِسابِ هَیبَتُهُ؛ ای کسی که هنگام محاسبه اعمال بندگان، مشخص می‌شود که هیبتش چقدر است...یا مَن فِی القَبرِ قُدرَتُه؛ ای خدایی که قدرتت را در قبر به بنده‌ات نشان خواهی داد.» انسان تازه هنگام جان دادن می‌فهمد که در عالم چه خبر است و خداوند چقدر قدرت دارد؛ آیا آنجا می‌خواهی بفهمی؟ آدم در این دنیا چگونه می‌تواند عظمت خدا را بفهمد؟ به کمک «نماز خوب».

درک عظمت خدا؛ لازمۀ اطاعت از او