بریده‌هایی از کتاب چگونه یک نماز خوب بخوانیم؟

می‌دانید سرانجامِ کسانی که ادب ندارند و هر کاری دلشان بخواهد انجام می‌دهند، چه می‌شود؟ وضع این افراد به جایی می‌رسد که دیگر از هیچ چیزی لذت نمی‌برند.

برای اینکه مؤدب بشوی، باید کمی به خودت ضدّ حال بزنی. اساس کار بر این است که نماز حال تو را بگیرد، پس تسلیم باش!»

به آنها یاد بدهید برای اینکه انسان رفتاری را انجام دهد، همیشه نباید پای دلش را وسط بکشد. به بچه‌های ما این را یاد بدهید که گفتن «دلم می‌خواهد» چقدر زشت است. مگر آدم هر کاری دلش می‌خواهد باید انجام دهد؟!

آن کسی با ادب است که در بدترین شرایط هم قشنگ برخورد می‌کند.

مؤمن خصلتش این گونه است که «بُشْرُهُ فِی وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِی قَلْبِه» یعنی غم و غصه‌اش در دلش است، و لبخند روی لب‌هایش است. چرا؟ چون ادب اقتضا می‌کند.

آدم مؤدب به حوصلۀ خودش نگاه نمی‌کند. آدم مؤدب خسته هم که باشد، جلوی بزرگتر پایش را دراز نمی‌کند. آدم مؤدب ناراحت هم که باشد، لبخندش را فراموش نمی‌کند. آدم مؤدب به خودش نگاه نمی‌کند، به دیگران نگاه می‌کند

می‌گویند هیچ کس خمیازۀ حضرت امام (ره) را ندید.

به محض اینکه عظمت خدا در دلمان نشست، چشمه‌های محبتش هم باز می‌شود.

بناست ما از خدا حساب ببریم، و یکی از مقدماتش این است که مو به مو احکام و آداب نماز را رعایت کنیم. اگر سرِ نماز نسبت به این مسأله توجه و مراقبت داشته باشیم، کم‌کم عظمت خدا در دلمان می‌نشیند.

گویا نماز چیزی جز القاء کبریائی خدا در دل انسان نیست.

گویا نماز چیزی جز القاء کبریائی خدا در دل انسان نیست.

گویا نماز چیزی جز القاء کبریائی خدا در دل انسان نیست.

احکام واجب نماز طوری طراحی شده است که با تکرار چندبارۀ آن در هر روز، دو مفهوم کلیدی، یعنی «بزرگی و عظمت خدا» و «حقارت انسان در برابر خدا» را به انسان القاء می‌کند.

کارکرد ساده اما بسیار مهم نماز رفع همین مانع یعنی تکبر انسان است.

هم‌ترین مانع برای برقراری ارتباط انسان با پروردگارش، تصور اشتباهی است که از خودش، نسبت به خدا دارد. مرکز این تصور اشتباه هم «خودبزرگ‌بینی» انسان است

امیرالمؤمنین (ع) دربارۀ متقین می‌فرماید: «عَظُمَ الْخَالِقُ فِی أَنْفُسِهِمْ فَصَغُرَ مَا دُونَهُ فِی أَعْینِهِم؛ خدا در جان‌هایشان عظمت پیدا کرد، و به همین خاطر هر چیزی غیر از خدا، در چشم‌هایشان خرد و حقیر شد.‌»

طبیعتاً تکراری بودن نماز، لذتش را از بین می‌برد. خدا خواسته است که تو در جریان سختی‌ها و تلخی‌های این امر تکراری، آدم شوی، رشد کنی و بالا بروی.

عبادتی که هر روز، و روزی پنج مرتبه انسان باید انجام دهد، معلوم است که لازمه این عبادت اصلاً این نیست که حتماً سر آن عبادت، گریه کنیم. اگر لازم بود هر وقت که نماز می‌خوانی حتماً گریه کنی، خدا می‌فرمود «هر موقع حال داشتی نماز بخوان.» اما اتفاقاً خداوند متعال دستور نماز را به گونه‌ای صادر کرده که حال ما را هم بگیرد! یعنی مواقعی که برای ما سخت هم هست مجبوریم نماز بخوانیم. لذا نماز خوب خواندن، برای امثال ما که در ابتدای راه هستیم، اصلاً به معنای لذت بردن از نماز نیست

اگر خداوند می‌خواست، خودش می‌توانست نماز را برای همۀ آدم‌ها شیرین و لذت‌بخش قرار دهد تا همه جذب نماز شوند. امّا اتفاقاً خدا حال آدم‌ها را با نماز گرفته است و البته این کار خدا هم مانند تمام کارهایش حکیمانه است.

حاج آقا! چه جوری از نماز لذت ببرم؟ ـ بنا نیست تو از نماز لذت ببری، بناست تو خوب نماز بخوانی تا خدا از نماز تو لذت ببرد و خوشش بیاید. بعد که خوشش آمد، ممکن است انشاءالله با تو رفیق شود و تو را بغل بگیرد و کم‌کم همه چیز درست شود و لذت هم ببری.