بریده‌هایی از کتاب چگونه یک نماز خوب بخوانیم؟

«أَلا بِذِکرِ اللهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوب؛ آگاه باشید که تنها یاد خدا آرام‌بخش دلهاست»

بدترین جای جهنم برای متکبرین است.

اگر می‌خواهی با نماز واقعاً ادب شوی، شرط دارد. شرطش این است که روحت از نماز فرار نکند. قدیم‌ها وقتی معلم می‌خواست کسی را تنبیه کند و با چوب به دست او ضربه بزند، بعضی از بچه‌ها می‌ترسیدند و دستشان را می‌کشیدند. این‌جور افراد با چوب معلم ادب نمی‌شوند. بعضی‌ها نماز برایشان تلخ است و وقتی می‌خواهند نماز بخوانند، عین آن کسی که از چوب معلم فرار می‌کند، دائماً روحشان از نماز فرار می‌کند!

برویم درِ خانه خدا از نمازهایی که خوانده‌ایم استغفار کنیم، بگذار مردم از گناهانشان استغفار کنند، اما تو بگو خدایا من غلط کردم به خاطر نمازهای دست و پا شکسته‌ای که خوانده‌ام

ما نیاز به خود او داریم و باید مستقیماً از خود او انرژی و حیات بگیریم؛ و الا باطری روحمان ضعیف می‌شود و کم‌کم می‌میریم؛ یعنی دل‌مرده می‌شویم. راه اینکه مستقیماً از خداوند متعال انرژی بگیریم «عبادت» است.

رسول خدا فرموده هر کس بدون عذر نماز را ترک کند و نخواند از امان و پناه خدا و رسولش دور خواهد بود

خانم‌هایی که از حجاب محکم خودشان دست برداشته‌اند و به جای چادر، حجاب ضعیف‌تری را انتخاب کرده‌اند، از ترس تمسخر دیگران این کار را کرده‌اند. آخر تو به تمسخر دیگران چه کار داری؟ مستقل باش! محکم باش! روی پای خودت بایست!

«خاک بر سر من! همه منتظر مهدی فاطمه هستند، اما آقا منتظر من بیچاره است! فقط همین مانده که من درست شوم! اگر من درست شوم، آقایم می‌آید...»

امیرالمؤمنین علی (ع) فرمودند: «شما به عمل به آنچه می‌دانید محتاج‌ترید تا به دانستن آنچه که نمی‌دانید.» ما بیشتر نیاز به عمل‌کردن به دانسته‌هایمان داریم تا دانستن چیزهای جدید.

نماز هم در درجۀ اول، مؤدب شدن انسان درِ خانه خداوند است، نه عشق‌بازی با خدا. بعد که مدتی مؤدب بودی، عشق هم تولید خواهد شد. نماز در ابتدا بناست که حال ما را بگیرد و به همین دلیل وقتی که مشغول کاری هستی، یک دفعه مؤذن، اذان می‌گوید. می‌گویی «آخر الان حال ندارم»، می‌گوید «اتفاقاً نماز طوری طراحی شده، تا حال تو را بگیرد. برای اینکه مؤدب بشوی، باید کمی به خودت ضدّ حال بزنی

اما هر کسی که انسان مؤمن و معتقدی است بداند که امام باقر (ع) فرمود: «مَنْ کسِلَ عَنْ أَمْرِ دُنْیاهُ فَهُوَ عَنْ أَمْرِ آخِرَتِهِ أَکسَل؛ هرکس در امور زندگی‌اش بی‌حال باشد و سرزنده نباشد در امور اخروی و معنوی‌اش بی‌حال‌تر و کسل‌تر است» چنین کسی از بندگی خودش هم لذتی نمی‌برد.

«اگر به آنچه می‌دانید عمل کنید و معلومات را زیر پا نگذارید، این تمام عرفان است.»

امام صادق (ع) می‌فرماید: «ما یمنَعُ اَحَدَکم اِذا دَخَل عَلَیهِ غَمٌّ مِن غُمُومِ الدُّنیا اَن یتَوَضَّاَ ثُمَّ یدخُلَ مَسجِدَهُ وَ یرکعَ رَکعَتَینِ فَیدعُوَ الله فیهِما اَما سَمِعتَ الله یقُولُ: وَاستَعینوا بِالصَّبرِ وَ الصَّلاةِ؛ چه چیز مانع می‌شود که هر گاه بر یکی از شما غم و اندوه دنیایی رسید، وضو بگیرد و به سجده‌گاه خود برود و دو رکعت نماز بگزارد و در آن دعا کند؟ مگر نشنیده‌ای که خداوند می‌فرماید: "از صبر و نماز کمک بگیرید"؟»

همیشه عاشق‌ها، باادب بوده‌اند. اگر خواستی به عشق برسی، باید از ادب شروع کنی.

امیرالمؤمنین علی (ع) فرمودند: «شما به عمل به آنچه می‌دانید محتاج‌ترید تا به دانستن آنچه که نمی‌دانید.»

کسی که بی‌ادب شد، از آدمیت خارج می‌شود.

از پیامبر اکرم (ص) نقل شده است: «به یهودیان و مسیحیان سلام دهید، اما به یهودیان امت من سلام ندهید.» گفتند: «یهودیان امت شما چه کسانی هستند؟» فرمود: «کسانی که نماز نمی‌خوانند.»

ـ شما مخالف این هستی که اگر عاشق خدا شدی و دلت برای گفتگوی با خدا لک زد، یک نماز عاشقانه بخوانی؟! ـ نه آقا، هیچ کس مخالف این مطلب نیست. آن موقع قطعاً برای خدا می‌میرم. آنکه معلوم است. پس الان چکار می‌کنی؟ ـ هیچ‌کار! منتظریم انشاءالله عاشق شویم. ـ شاید هیچ‌وقت عاشق نشدی! راه عاشق شدن که این نیست! باید رنج و زحمت بکشی. تو چه رنج و زحمتی در این راه کشیده‌ای که حالا انتظار داری عاشق شوی؟!

وقتی تشهد می‌خوانید، نگاهتان باید به کجا باشد؟ اگر به مهر باشد، زاویۀ چشمت دوباره باز می‌شود (پلک تو بالا می‌آید) و بی‌ادبی می‌شود. لذا وقتی تشهد می‌گویی باید به زانوهایت نگاه کنی، پس موقع تشهد، دیگر نباید چشمت را به مهر بدوزی. اینها جزء احکام و مستحبات و مکروهات نماز است.

اینکه انسان نمازش را در اول وقت بخواند، خودش نوعی رعایت ادب است. کسی که نمازش را دیر می‌خواند و به تأخیر می‌اندازد انگار دارد به پروردگار بی‌احترامی می‌کند.