بریده‌هایی از کتاب ملیکه‌ی بطحاء

از فاطمه بنت اسد (س) نقل شده است: «ابوطالب توجه خاص ایشان را به من گوشزد کرد و من در جواب گفتم: «توصینی فی ولدی محمّد و انّه احبّ الیّ من نفسی و اولادی»؛ سفارش فرزندم محمّد (ص) را به من کنی، در حالی که او را از جان خود و فرزندانم بیشتر دوست دارم.»

حضرت رسول (ص) هر وقت از تکذیب قریش و اذیت‌های ایشان محزون و آزرده می‌شد، هیچ‌چیز آن حضرت را مسرور نمی‌کرد مگر ذکر خدیجه (س) و هرگاه خدیجه (س) را می‌دید، مسرور می شد و مبتهج می‌گردید و خدیجه (س) آن بزرگوار را در بر می‌گرفت و می‌بوسید و امر قریش را توهین [آسان] می‌نمود و صدقه می‌داد برای سلامتی آن حضرت

زیاد فاطمه (س)‌ را می‌بوسید.

(رسول خدا (ص)) رحیم و مهربان بود و شنیدم که به خدیجه (س) فرمود: ای خدیجه! در را باز کن...

و آن‌گاه، فرشتگان مقرب هر کدام یکی پس از دیگری به حضور پیامبر آمدند و از او اجازه خواستند تا مشرکان را نابود و هلاک کنند. ولی پیامبر فرمود: «من به‌عنوان عذاب‌رسانی مبعوث نشده‌ام، بلکه به‌عنوان رحمت برای جهانیان برانگیخته شده‌ام. «دَعَونی و قومی فإنَّهم لا یعلَمون.» من و قومم را به خود واگذارید، آن‌ها نمی دانند (جاهل‌اند).»

جبرئیل بر پیامبر نازل شد. وقتی پیامبر او را دید، اشک از چشمانش سرازیر شد و فرمود: «می‌بینی که قوم من با من چه کردند؟ مرا تکذیب کردند و از جامعه راندند. به من حمله کردند».

مَنْ أَحَسَ لِی النَّبِی الْمُصْطَفَی؟ مَنْ أَحَسَّ لِی الرَّبِیعَ الْمُرْتَضَی؟ مَنْ أَحَسَّ لِی الْمَطْرُودَ فِی اللَّهِ؟ مَنْ أَحَسَّ لِی أَبَا الْقَاسِمِ؟