بریده‌هایی از کتاب نامه‌های رز

یک سری از روان‌شناس‌ها و متخصص‌های دیگر می‌گویند که ما می‌توانیم از طریق ژنتیک خاطراتمان را به هم منتقل کنیم. درست همان‌طور که رنگ موها یا خیلی چیزهای فیزیکی را انتقال می‌دهیم. محقق‌ها ثابت کرده‌اند حادثه‌های ناگواری که در روحیۀ ما اثر می‌گذارد، می‌تواند حتی دی. ان.ای ما را هم تغییر دهد و در روند انتقال خاطرات نقش ایفا کند.

ژیم می‌خواهد همه‌چیز را درباره‌ام بداند، دربارۀ خانواده و گذشته‌ام. خیلی خوب می‌داند چطور باید مرا بخنداند. وقت‌هایی که با هم هستیم دائماً در حال خندیدنم. تقریباً همه‌چیز را به او می‌گویم. هیچ خجالتی از اینکه چیزی از گذشته‌ام بداند ندارم. چند چیز را هم برای خودم نگه می‌دارم. خوب است آدم رازهایی هم داشته باشد. قرار نیست همه همه‌چیز را بدانند؛ حتی عشق زندگی آدم.

می‌خواهی بگویی چون پیرم باید خسته و کوفته باشم؟ مطمئن باش وقتی بروم آن دنیا کلی وقت برای استراحت دارم

«گذشتۀ آدم‌ها بی‌شک ریشۀ اصلی تمام مشکلات عاطفی‌شان است.»

کتاب خواندن می‌تواند آدم را عوض کند. سرگرمت کند، به‌خصوص وقتی می‌خواهی به هر قیمتی که هست ببینی آخر داستان چه می‌شود

اصلاً آیا نارضایتی همیشگی از شرایط موجود، بیماری جدید قرن ما نشده است؟

«به نظر من زندگی خیلی کوتاه‌تر از آن چیزی است که نخواهیم از آن استفاده کنیم. ما وارد این دنیا شده‌ایم که زندگی کنیم، وگرنه اصلاً بودنمان چه فایده‌ای دارد؟»

(ناگفته نماند شغل ایدئالم این است که در کتابخانۀ بزرگی کار پیدا کنم و ساعت‌ها فنجان قهوه به‌دست بین کتاب‌ها بچرخم).

نمی‌توانی هر مردی که وارد زندگی‌ات می‌شود را سریع شوهر آیندۀ خودت بدانی و فکر کنی شش ماه بعد با هم ازدواج می‌کنید و بعدش هم بچه‌دار می‌شوید.

خیلی از مردم حاضرند هر کاری بکنند تا جای تو باشند؛ ولی تو ناراحتی؛ چون این مسئله زندگی کوچک بی‌دغدغه‌ات را به‌هم ریخته!»