بریده‌هایی از کتاب مایکل فلپس

اعتماد به نفس را نمی‌شود جعل کرد. اعتماد به نفس از تواناییِ به اثبات رساندن ناشی می‌شود.

نگرش باب نسبتاً ساده است: ما کاری را انجام می‌دهیم که دیگران نمی‌توانند انجام دهند، یا انجام نمی‌دهند. توقعاتش هم ساده‌اند.

وقت فکر کردن به هیچ چیز نبود. ولی اصلاً چه چیزی بود که به آن فکر کنم؟ شخصیتم طوری بود که اصلاً و ابداً گیج نمی‌شدم.

نگرش باب نسبتاً ساده است: ما کاری را انجام می‌دهیم که دیگران نمی‌توانند انجام دهند، یا انجام نمی‌دهند. توقعاتش هم ساده‌اند. درست چند ماه قبل از مسابقات، روز تمرین، نقل قولی روی تخته نوشت. جمله را از کتابی بازرگانی برداشته بود، ولی در مورد ورزش هم صدق می‌کرد: «در تجارت، حرف، حرف است. توضیحات، توضیحات‌اند. وعده‌ها، وعده‌اند، ولی تنها اجرا واقعیت است.»

سریع شنا کردن مستلزم حرکت افقی است. حرکات عمودی سرعت را کم می‌کنند. آدم باید تا جای ممکن صاف و افقی روی یک خط پیش برود.

حس خیلی بدی است که شنا کنید و ندانید استارت‌تان اشتباه بوده است.

«من شکست‌ناپذیر نیستم. هیچ کس شکست‌ناپذیر نیست. هر کسی می‌تواند شکست بخورد.»

روزهایی بود که تمرینات هوازی داشتیم و راحت تنفس می‌کردیم و میانگین ضربان قلبمان در هر دقیقه بین ۱۲۰ تا ۱۴۰ می‌شد، متناوباً روزهایی بود که تمرینات بی‌هوازی داشتیم، شنا می‌کردیم و تنفس سخت‌تر می‌شد و ضربان قلبمان به ۱۷۵ تا ۲۰۰ می‌رسید. محدوده‌ی بین تمرینات هوازی و بی‌هوازی، که ضربان را به ۱۵۰ تا ۱۷۵ می‌رساند، «آستانه‌ی بی‌هوازی» نامیده می‌شود. بنا به نظر جان این نقطه‌ی آستانه بیش‌ترین شدت بهینه‌سازی پرورش استقامت را ایجاد می‌کند.

توضیح اینکه چرا ورزش کردن در ارتفاع عملکرد خوبی دارد، آسان است. یاخته‌های قرمز خون اکسیژن را حمل می‌کنند. سلول‌های ماهیچه‌ها به آن اکسیژن نیاز دارند. هرچه یاخته‌های قرمز خونی بیش‌تری داشته باشید، اکسیژن بیش‌تری به سلول‌های ماهیچه‌ها می‌رسد. ورزش کردن در ارتفاع، یاخته‌های قرمز خونی بیش‌تری تولید می‌کند. بنابراین، وقتی ورزشکار برای شرکت در مسابقه به سطح دریا بر می‌گردد، قادر است سخت‌تر، سریع‌تر، باقدرت‌تر و از هر لحاظ بهتر عمل کند.

باب با نقل قول‌های ظاهراً بیشمارش، طبیعتاً یک علامت اختصاری دارد که جنبه‌ی روانی مسابقاتم را توضیح می‌دهد. این علامت اختصاری چنین است: «?W.I.N: What’s Important Now، (حالا چی مهم است)؟»

کاملاً به هدفم نرسیدم، حداقل در آتن. ولی آیا این سعی و تلاش نیست که اهمیت دارد؟ یاد گرفته بودم رؤیاهای بزرگ داشته باشم. اگر رؤیاهای بزرگ نداشته باشید، پس‌روی نمی‌کنید؟

هدف از رقابت، رقابت کردن است. بیش‌ترین مبارزه را می‌طلبد. وقتی آدم با بهترین رقابت کند، بهتر می‌شود. برایم مهم نیست، اگر یک نفر بیست برابر بهتر باشد، یا یک‌دهم بهتر باشد. می‌خواهم با بهترین مسابقه دهم. از شکست متنفرم. هر چند از شکست خوردن نمی‌ترسیدم. هرگز از شکست خوردن نمی‌ترسم.

اثر نایتینگل حقیقتی را آشکار می‌کند که در مورد همه‌ی انسان‌های موفق صادق است: آن‌ها عادت به انجام کارهایی دارند که افراد ناموفق دوست ندارند انجام دهند.

اگر از من می‌پرسیدند می‌توانی از اسپیتز جلو بزنی، پاسخ می‌دادم: «آدم هرگز نمی‌تواند چیزی را پیش‌بینی کند.» و سپس می‌گفتم: «تنها کسی که باید حواسم به‌ش باشد، خودم هستم. تنها چیزی که می‌توانم به خودم بگویم این است که آیا می‌توانم خودم را به بهترین وجه ممکن آمادهکنم. تنها می‌توانم بگویم که وقتی وارد استخر می‌شوم، آیا می‌توانم رکورد قبلی خودم را بشکنم. ولی نمی‌توانم به طور قطعی بله یا نه بگویم.»

نود درصد کسانی که درباره‌ی کاری که می‌خواهند انجام دهند، حرف می‌زنند، آخر سر کم می‌آورند. همیشه، بهترین و عاقلانه‌ترین کار این است که آدم چیزی نگوید و فقط نتیجه‌ی مسابقه همه چیز را روشن کند. در همین مضمون شاعر می‌گوید: به عمل کار بر آید، به سخن‌دانی نیست. این حرف صد درصد درست است.

طبق قوانین می‌توانیم ۱۵ متر زیر آب بمانیم

مدام از ما آزمایش می‌گیرند تا ببینند با چه سرعتی می‌توانیم لاکتات را از بدنمان دفع کنیم، چون سرعت دفع لاکتات نشان‌دهنده‌ی توانایی بدن برای تجدید قواست.