بریده‌هایی از کتاب مایکل فلپس

می‌گویند بُعد ذهنی در ورزش به اندازه‌ی بعد جسمی مهم است

دبستان که می‌رفتم، مبتلا به اختلال کم‌توجهی ــ بیش‌فعالی یا همان ADHD بودم. بر آن غلبه کردم. یکی از معلمان مدرسه گفت که من هیچ وقت موفق نمی‌شوم. چنین چیزهایی مثل خوره به جان آدم می‌افتد و تحریکش می‌کند. این خاطرات، روی سکو، از جلوی چشم من و خانواده‌ام گذشت. گریه کردم. مادرم شروع به گریه کرد. اشک خواهرهایم سرازیر شد

«رؤیاهای کوچک نبین، چون قدرت به تپش انداختن قلب آدم‌ها را ندارد.»

«در تجارت، حرف، حرف است. توضیحات، توضیحات‌اند. وعده‌ها، وعده‌اند، ولی تنها اجرا واقعیت است.»

نود درصد کسانی که درباره‌ی کاری که می‌خواهند انجام دهند، حرف می‌زنند، آخر سر کم می‌آورند. همیشه، بهترین و عاقلانه‌ترین کار این است که آدم چیزی نگوید و فقط نتیجه‌ی مسابقه همه چیز را روشن کند. در همین مضمون شاعر می‌گوید: به عمل کار بر آید، به سخن‌دانی نیست. این حرف صد درصد درست است.

باب جمله‌ی محبوب دیگری هم دارد که آن را از بیل پارسِلز، مربی فوتبال، یاد گرفته است: اعتماد به نفس را نمی‌شود جعل کرد. اعتماد به نفس از تواناییِ به اثبات رساندن ناشی می‌شود.

هرگز این ورزش را شروع نکردم که مارک اسپیتز دوم باشم. فقط می‌خواستم مایکل فلپس اول باشم. می‌خواستم کاری کنم که هیچ کس تا به حال نکرده است.

وقتی آدم در زندگی‌اش نظم و ترتیب داشته باشد، حس خیلی بهتری دارد: ایده‌ای دارد از اینکه چه کار می‌کند، نه اینکه هر لحظه هر کار که بخواهد، بکند، حداقل من اینجوری‌ام. اگر آدم یک برنامه‌ی زمان‌بندی‌شده یا روزمره داشته باشد، از لحاظ جسمی و ذهنی حس بهتری دارد.

قهرمان‌های بزرگ که هیچ کس هم‌سطحشان نیست، وقتی رقابت می‌کنند، با خودشان رقابت می‌کنند و فقط با خودشان.

نمی‌توانم کارهای پاول بیدرمان و هر کس دیگری را کنترل کنم. تنها چیزی که می‌توانم کنترل کنم، خودم و آمادگی‌ام و تمریناتم است و می‌توانستم بهتر عمل کنم.