بریده‌هایی از کتاب مایکل فلپس

می‌گویند بُعد ذهنی در ورزش به اندازه‌ی بعد جسمی مهم است

دبستان که می‌رفتم، مبتلا به اختلال کم‌توجهی ــ بیش‌فعالی یا همان ADHD بودم. بر آن غلبه کردم. یکی از معلمان مدرسه گفت که من هیچ وقت موفق نمی‌شوم. چنین چیزهایی مثل خوره به جان آدم می‌افتد و تحریکش می‌کند. این خاطرات، روی سکو، از جلوی چشم من و خانواده‌ام گذشت. گریه کردم. مادرم شروع به گریه کرد. اشک خواهرهایم سرازیر شد

«رؤیاهای کوچک نبین، چون قدرت به تپش انداختن قلب آدم‌ها را ندارد.»

نود درصد کسانی که درباره‌ی کاری که می‌خواهند انجام دهند، حرف می‌زنند، آخر سر کم می‌آورند. همیشه، بهترین و عاقلانه‌ترین کار این است که آدم چیزی نگوید و فقط نتیجه‌ی مسابقه همه چیز را روشن کند. در همین مضمون شاعر می‌گوید: به عمل کار بر آید، به سخن‌دانی نیست. این حرف صد درصد درست است.

«در تجارت، حرف، حرف است. توضیحات، توضیحات‌اند. وعده‌ها، وعده‌اند، ولی تنها اجرا واقعیت است.»

وقتی آدم در زندگی‌اش نظم و ترتیب داشته باشد، حس خیلی بهتری دارد: ایده‌ای دارد از اینکه چه کار می‌کند، نه اینکه هر لحظه هر کار که بخواهد، بکند، حداقل من اینجوری‌ام. اگر آدم یک برنامه‌ی زمان‌بندی‌شده یا روزمره داشته باشد، از لحاظ جسمی و ذهنی حس بهتری دارد.

هرگز این ورزش را شروع نکردم که مارک اسپیتز دوم باشم. فقط می‌خواستم مایکل فلپس اول باشم. می‌خواستم کاری کنم که هیچ کس تا به حال نکرده است.

باب جمله‌ی محبوب دیگری هم دارد که آن را از بیل پارسِلز، مربی فوتبال، یاد گرفته است: اعتماد به نفس را نمی‌شود جعل کرد. اعتماد به نفس از تواناییِ به اثبات رساندن ناشی می‌شود.

قهرمان‌های بزرگ که هیچ کس هم‌سطحشان نیست، وقتی رقابت می‌کنند، با خودشان رقابت می‌کنند و فقط با خودشان.

نمی‌توانم کارهای پاول بیدرمان و هر کس دیگری را کنترل کنم. تنها چیزی که می‌توانم کنترل کنم، خودم و آمادگی‌ام و تمریناتم است و می‌توانستم بهتر عمل کنم.

بزرگ‌تر که شدم، هر وقت تمرینی به من می‌داد که نزدیک بود از تعجب شاخ در آورم، فقط به او می‌گفتم: «نمی‌توانم.» و او می‌گفت: «بین ‘نمی‌توانم’ و ‘نمی‌خواهم’ خیلی فرق است. شاید نمی‌خواهی این تمرین را انجام دهی. ولی می‌توانی.» اگر بگویید «نمی‌توانم» در برابر آنچه می‌توانید یا می‌خواهید انجام دهید مقاومت می‌کنید. می‌توانید از قوه‌ی تجسم برای انجام آنچه می‌خواهید، استفاده کنید.

باب گذاشت به طریقی سخت، یاد بگیرم هیچ جایگزینی برای سخت‌کوشی وجود ندارد که کار را بهتر از قبل کند.

آدم باید در بالاترین سطوح ورزشی و خصوصاً در المپیک، این انتظار را داشته باشد که هر کسی که با او رقابت می‌کند، استعداد جسمی دارد. بنابراین: چگونه بالاترین سطح عملکرد را به عملکرد قهرمانی تغییر می‌دهید؟ باید از لحاظ ذهنی قوی باشید، همین. چگونه می‌توانید از لحاظ ذهنی قوی باشید؟ باید همان طور که جسمتان را پرورش می‌دهید، ذهنتان را هم پرورش دهید. قوه‌ی تخیلتان را آزاد کنید. سخت کار کنید. موانع، مشکلات و اشتباهات را با آغوش باز بپذیرید. هیچ چیز در زندگی آسان نیست. نمی‌توانید صبح از خواب بیدار شوید و بگویید قصد انجام کاری را دارید و توقع داشته باشید که موفق شوید. حداقل نمی‌توانید توقع موفقیت‌های مداوم را داشته باشید. باید وقت و انرژی و هرچه را که مربوط به آن کار می‌شود صرف کنید. باید بخواهید که انجامش دهید، از ته دل بخواهید. احتمالاً، نکته همین جاست که بعضی از افراد که می‌گویند خواسته‌ای دارند، حالا هرچه که باشد، کاملاً آن خواسته را درک نمی‌کنند.

دون تالبوت، مربی سابق تیم شنای استرالیا، بود که حالا مشاور تیم شده بود. تالبوت گفته بود: «من ‘هیچ کاری در دنیا’ نکرده بودم و هنوز باید خودم را به دنیا ثابت می‌کردم.»

استراتژی ورزش شنا این است که سرعت در مسیر برگشت بیش‌تر از مسیر رفت باشد. به آن «شکاف منفی» می‌گویند و این استراتژی، یقیناً در مورد همه کارایی ندارد. عقل سلیم می‌گوید شنا کردن در مسیر برگشت سخت‌تر از شنا کردن در مسیر رفت است.

می‌گویند بُعد ذهنی در ورزش به اندازه‌ی بعد جسمی مهم است. اصلاً در این مورد شک نکنید که بسیار مهم است از لحاظ ذهنی قوی باشید. می‌دانید که در فینال المپیک، همه‌ی شرکت‌کنندگان از لحاظ جسمی آماده‌اند. پس چه کسی برنده می‌شود؟ کسی که از لحاظ ذهنی قوی‌ترین باشد. باب، به شدت، به این موضوع معتقد است، من هم همین طور. همچنین، باب عقیده دارد که مهارت‌های تجسمی‌ام، در تمرین و مسابقه به کمکم می‌آیند و همین مسئله من را از دیگران متمایز کرده است.

وقتی آدم در زندگی‌اش نظم و ترتیب داشته باشد، حس خیلی بهتری دارد: ایده‌ای دارد از اینکه چه کار می‌کند، نه اینکه هر لحظه هر کار که بخواهد، بکند، حداقل من اینجوری‌ام. اگر آدم یک برنامه‌ی زمان‌بندی‌شده یا روزمره داشته باشد، از لحاظ جسمی و ذهنی حس بهتری دارد.

قهرمان‌های بزرگ که هیچ کس هم‌سطحشان نیست، وقتی رقابت می‌کنند، با خودشان رقابت می‌کنند و فقط با خودشان.

اهداف بزرگ را در نظر بگیر. هر روز با وجدان کار کن تا به اهدافت برسی.

«ذهنیت، فعالیت و موفقیت» بود. مراحلِ به انجام رسیدن همه چیز به همین ترتیب است. می‌توانستیم تصور کنیم که تمرینات روزانه، آزمونی سخت بودند یا می‌توانستیم آن را به شکل یک ماجراجویی ببینیم. کوچک‌تر که بودم، باب همیشه به من می‌گفت: «روزی به همان چیزی می‌رسیم که در نظر داریم.» همین طور باب حرف‌هایی می‌زد که به این مفهوم بود: «آیا صبر می‌کنی تا مدال طلا برنده شوی و بعد اخلاقت را درست کنی؟ نه، باید قبل از آن خودت را اصلاح کنی. باید نگرش صحیحی داشته باشی تا به موفقیت برسی. باید قبل از اینکه مدال طلا را به گردنت بیاویزند، به یک قهرمان المپیک با نگرش درست تبدیل شوی.»