بریده‌هایی از کتاب مایکل فلپس

هدف از رقابت، رقابت کردن است. بیش‌ترین مبارزه را می‌طلبد. وقتی آدم با بهترین رقابت کند، بهتر می‌شود. برایم مهم نیست، اگر یک نفر بیست برابر بهتر باشد، یا یک‌دهم بهتر باشد. می‌خواهم با بهترین مسابقه دهم. از شکست متنفرم. هر چند از شکست خوردن نمی‌ترسیدم. هرگز از شکست خوردن نمی‌ترسم.

اثر نایتینگل حقیقتی را آشکار می‌کند که در مورد همه‌ی انسان‌های موفق صادق است: آن‌ها عادت به انجام کارهایی دارند که افراد ناموفق دوست ندارند انجام دهند.

اگر از من می‌پرسیدند می‌توانی از اسپیتز جلو بزنی، پاسخ می‌دادم: «آدم هرگز نمی‌تواند چیزی را پیش‌بینی کند.» و سپس می‌گفتم: «تنها کسی که باید حواسم به‌ش باشد، خودم هستم. تنها چیزی که می‌توانم به خودم بگویم این است که آیا می‌توانم خودم را به بهترین وجه ممکن آمادهکنم. تنها می‌توانم بگویم که وقتی وارد استخر می‌شوم، آیا می‌توانم رکورد قبلی خودم را بشکنم. ولی نمی‌توانم به طور قطعی بله یا نه بگویم.»

«ذهنیت، فعالیت و موفقیت» بود. مراحلِ به انجام رسیدن همه چیز به همین ترتیب است. می‌توانستیم تصور کنیم که تمرینات روزانه، آزمونی سخت بودند یا می‌توانستیم آن را به شکل یک ماجراجویی ببینیم. کوچک‌تر که بودم، باب همیشه به من می‌گفت: «روزی به همان چیزی می‌رسیم که در نظر داریم.» همین طور باب حرف‌هایی می‌زد که به این مفهوم بود: «آیا صبر می‌کنی تا مدال طلا برنده شوی و بعد اخلاقت را درست کنی؟ نه، باید قبل از آن خودت را اصلاح کنی. باید نگرش صحیحی داشته باشی تا به موفقیت برسی. باید قبل از اینکه مدال طلا را به گردنت بیاویزند، به یک قهرمان المپیک با نگرش درست تبدیل شوی.»

نود درصد کسانی که درباره‌ی کاری که می‌خواهند انجام دهند، حرف می‌زنند، آخر سر کم می‌آورند. همیشه، بهترین و عاقلانه‌ترین کار این است که آدم چیزی نگوید و فقط نتیجه‌ی مسابقه همه چیز را روشن کند. در همین مضمون شاعر می‌گوید: به عمل کار بر آید، به سخن‌دانی نیست. این حرف صد درصد درست است.

طبق قوانین می‌توانیم ۱۵ متر زیر آب بمانیم

مدام از ما آزمایش می‌گیرند تا ببینند با چه سرعتی می‌توانیم لاکتات را از بدنمان دفع کنیم، چون سرعت دفع لاکتات نشان‌دهنده‌ی توانایی بدن برای تجدید قواست.