بریده‌هایی از کتاب صلح کردند که جنگ بماند (جلد دوم)

حسین سنی متعصبی بود. از نظر او، وهابیون دشمنان عقیدتی و سیاسی او محسوب می‌شدند.

ابن سعود پیرو افراطی تعالیم محمد ابن عبدالوهاب بود که رهبر مذهبی قرن هجدهمی بود و ائتلاف او با خاندان سعود در سال ۱۷۴۵ به‌واسطه ازدواج‌های درونی و مکرر میان هر دو خانواده مستحکم شده بود. وهابیون (نامی که مخالفان به آنها داده بودند) مصلحین دینی به‌شدت سلفی بودند که رقبایشان آنها را متحجر قلمداد می‌کردند. این ذکاوت و هوش ابن سعود بود که تشخیص داد چگونه می‌تواند توان وهابیون را برای مقاصد سیاسی خود مهار کند و به کار گیرد.

وزیر خارجه فرانسه یک سال بعد هنگام بحث در مورد خاورمیانه جمله‌ای به وزیر خارجه بریتانیا گفت که او نیز با آن موافق بود. او گفت: «تنها دو قدرت باقی مانده‌اند که منافع آنها با یکدیگر همسو و مورد پذیرش است و این دو قدرت بریتانیای کبیر و فرانسه هستند». [۲۹] و این دو کشور به اتفاق در مورد سرزمین‌های عثمانی تصمیم‌گیری کردند.

دیپلماتی ایتالیایی چنین نوشت: «تصور رایج در کنفرانس صلح پاریس این بود که یکی از سیاستمداران جهان در برابر نقشه‌ای ایستاده و با خود زمرمه می‌کرد: آن لعنتی کجاست؟ و با انگشت اشاره خود به شهر یا رودخانه‌ای اشاره می‌کرد که تا کنون در مورد آن چیزی نشنیده بود.» [۲۸] لویدجرج که همچنان معتقد بود بریتانیا باید بر فلسطین از منطقه (طبق عبارت انجیل) دان تا بئرشبع حکومت کند، نمی‌دانست منطقه دان کجا واقع است. او آن را در اطلس انجیلی قرن نوزدهم جستجو می‌کرد، ولی تنها یک سال بعد از توافق ترک مخاصمه بود که ژنرال آلن‌بی توانست به او گزارش دهد که دان کجا واقع شده است و از آنجا که منطقه دان جایی نبود که نخست‌وزیر انتظارش را داشت، در نتیجه بریتانیا خواهان امتداد هرچه بیشتر مرزها به طرف شمال شد.

فیصل با فلیکس فرانکفورتر، نماینده لوئیس براندیس رهبر صهیونیست‌های آمریکا، دیدار کرد. فرانکفورتر بعد از این دیدار، به براندیس گزارش داد که «مساله عرب دیگر مشکلی برای تحقق برنامه ما در کنفرانس صلح نیست.» [۱۳] در واقع، فیصل به‌عنوان نماینده اعراب در کنفرانس صلح، خطاب به این کنفرانس اظهار داشت که او فلسطین را از آن منطقه‌ای که برای استقلال اعراب در نظر داشت، حذف کرده است.

در حالی‌که ارتش آلن‌بی آماده حرکت به سوی دمشق می‌شد، پرچم ملی‌گرایی عرب که در بریتانیا طراحی و تولید شده بود، مساله‌ای مهم را نشان می‌داد: میزان صداقت یا بدبینی آن دسته از مقام‌های بریتانیایی -که بیش از همه در شکل دادن به سیاست خاورمیانه نقش داشتند - در حمایت از آرمان‌های مختلفی که در طول این مسیر به آنها گرایش یافته بودند.