بریده‌هایی از کتاب صلح کردند که جنگ بماند (جلد اول)

قدرت‌های اروپایی در آن دوران معتقد بودند که می‌توانند بنیادهای سیاسی موجود در آسیای مسلمان را تغییر دهند و در این تلاش خود، یک نظام حکومتی ساختگی را در خاورمیانه پیاده کردند که آن را به منطقه‌ای متشکل از کشورهایی تبدیل کرد که حتی امروزه نیز نتوانسته‌اند به یک ملت تبدیل شوند.

خاورمیانه به مردابی سیاسی تبدیل شده بود و چنین تصور می‌شد که قدرت‌های اروپایی روزی کنترل این منطقه را به دست خواهند گرفت. ولی هیچ احساس فوریتی برای این امر احساس نمی‌شد.

ایمری بعدها نوشت: «یهودیان به‌تنهایی می‌توانند تمدنی قدرتمند را در فلسطین تاسیس کنند که به این کشور کمک می‌کند در برابر تعدی آلمان و ترکیه دوام آورد ... واقعه مهلک آن است که بعد از جنگ، منافع یهودیان در سراسر جهان با منافع آلمان پیوند بخورد.» [۲۳]

اینکه به این نتیجه رسیده است که اعراب فلسطین با کسب جایگاه ملی برای جامعه یهودیان در فلسطین موافقت خواهند کرد، مشروط بر اینکه جامعه عرب نیز به همین جایگاه دست یابد. [۱۷]

خود ایمری نیز همدلی مشابهی داشت. او بعدها نوشت که جدای از ایالات‌متحده آمریکا، «انگلستان، سرزمین قاریان و پیروان کتاب مقدس، تنها کشوری بوده است که در آن، تمایل یهودیان به بازگشت به موطن باستانی خود همواره به‌عنوان تمایلی طبیعی تلقی شده است که نباید انکار شود.» [۶]

«همه آینده امپراتوری بریتانیا به‌عنوان یک امپراتوری دریایی» وابسته به این خواهد بود که فلسطین به کشوری حایل تبدیل شود که در آن مردمانی «از نژادی به‌شدت وطن‌پرست» زندگی کنند.

این عقیده بار دیگر تکرار شد: در اواسط قرن نوزدهم آنتونی کوپر - مصلح اجتماعی که لقب ارل شفتسبری را دریافت کرد- الهام‌بخش جنبش قدرتمند اوانجلیکنی درون کلیسای بریتانیا شد که هدف آن بازگرداندن یهودیان به فلسطین، تغییر دادن کیش آنها به مسیحیت و تسریع در رجعت مسیح بود.

سرهنگ هاوس در پیش‌گویی درباره نقشه تقسیم خاورمیانه اظهار داشت: «این اقدام بسیار نامطلوب است و من این موضوع را به بالفور گفته‌ام. آنها با این کار منطقه را بستری برای جنگ‌های آینده خواهند کرد.» [۱۱]

«مذاکرات فقط حرف است و حقوق یا تعهداتی را در آن کشور برای ما ایجاد نخواهد کرد.

از نگاه گری، بریتانیا باید در ازای نابودی امپراتوری عثمانی با ایجاد یک کشور مسلمان در نقطه‌ای دیگر به اسلام غرامت می‌داد و وجود مکه و مدینه از نقطه‌نظر مذهبی، باعث می‌شد که ایجاد این دولت در هر منطقه دیگری به غیر از عربستان ناممکن باشد. علاوه بر این، التزام به تعهد مذکور آسان بود، زیرا عربستان قلمرویی محسوب می‌شد که هیچ‌یک از قدرت‌های بزرگ حسرت آن را نمی‌خورد. دیوید لویدجرج بعدها نوشت: «هیچ‌کس تصور نمی‌کرد که نیروهای خارجی بخواهند بخشی از عربستان را اشغال کنند. این کشور چنان خشک و بی‌حاصل بود که اشغال همیشگی آن برای هیچ قدرت حریصی ارزشمند محسوب نمی‌شد.» [۱۰] در آن زمان هنوز مشخص نشده بود که منابع عظیم نفت در این منطقه وجود دارد.