بریده‌هایی از کتاب بن لادن؛ پدری که تروریست شد

حتی پس از تشخیص سرطان ریه، نمی‌توانست از میلش به سیگار کشیدن خودداری کند. شنیدم آنقدر وزن کم کرده بود که پوست و استخوان تمام شده بود، و اینکه آنقدر درد داشت که خیلی باید زور می‌زد داد و فریاد نکند. با این احوال، او آنجا بود، مریضی با بیماری جانکاه، تکیده در بستر، با سیگاری آویخته بر لب. آن عادت تا دم مرگ ادامه یافت؛ لجوجانه سیگاری لای دندانش می‌فشرد تا جان به جان آفرین تسلیم کرد.

من یکی که اصلا مانند پدرم نیستم. در حالی‌که او برای جنگ دعا می‌کند، من برای صلح و آرامش دعا می‌کنم. و اکنون هر یک راه جداگانه خودمان را می‌رویم، هر یک باور داریم که بر حق هستیم.

پدرم اجازه روشن کردن دستگاه تهویه مطبوعی را که پیمانکار در اتاق‌های ساختمان نصب کرده بود به مادرم نمی‌داد و نه اجازه استفاده از یخچالی که در آشپزخانه بود. پدرم اخطار می‌داد: «مدرن‌سازی باورهای اسلامی را تباه می‌سازد.»

دخترها چراغ‌های تابناک خانواده‌اند، و توقع می‌رود که از هر لحاظ تمام و کمال باشند، در حالی‌که از پسرها انتظار می‌رود جو بکارند.

نجوه، اگر قلبا راضی باشی که زن دوم بگیرم، به عرش خداوند نائل می‌شوی. به یقین که حیات تو به بهشت ختم خواهد شد.

پیامبرمان بیست‌وپنج ساله بود که با همسر اولش، خدیجه بنت خویلد، ازدواج کرد. خدیجه پانزده سال بزرگ‌تر از شوهرش بود، با این حال ازدواجشان بیست‌وپنج سال دوام آورد، و طی این مدت پیامبر زوجه دیگری اختیار نکرد. با مرگ خدیجه، پیامبر زنان دیگری گرفت، گرچه تعدادی از همسرانش زنان مسن‌تری بودند که شوهرانشان در کارزار جنگ کشته شده بودند و به چتر حمایتی از طریق ازدواج نیاز داشتند. به باور محققان حضرت محمد در طول حیاتش بین دوازده تا سیزده زن گرفت.

در فرهنگ من داشتن همزمان چهار همسر برای مردان، به‌ویژه خیلی پولدار و خیلی فقیر، امر غیرعادی‌ای نیست. پدربزرگم طولی نکشید که چنان ثروتمند شد که نه تنها چهار همسر اختیار کرد، بلکه مرتبا تعدادی از این چهار جایگاه تاهل را خالی می‌کرد تا بتواند جاهای تخلیه‌شده را با همسران جدید پر کند.

پدرم قبل از گرفتن مادرم چند بار ازدواج کرده بود و علی را از یکی از زن‌های قبلی‌اش داشت. بین تنی‌ها با ناجی یُخلاتر بودم که یک سال بزرگ‌تر بود.

می‌خواستم پدرم دست از جنگ و خشونت بردارد. البته، اینها مربوط به ایامی قبل از آن بود که از خطی گذشت که تضمین می‌کرد دیگر نمی‌توانست مثل آدم زندگی کند. درست زمانی که احساس مهر و عطوفت بیشتری نسبت به پدرم می‌کردم، قساوت و بی‌رحمی‌هایی رو شدند که بیزاری‌ام از القاعده و کار و نتیجه یک عمر زندگی پدرم را تا ابد محکم و استوار کرد.

ما بچه مسلمان‌ها عمرمان را در این ترس که اتفاقی دست به فعل ممنوعه‌ای بزنیم سر می‌کردیم.

بعد از شنیدن نوار صوتی با صدای شخص پدرم که مسئولیت حملات را می‌پذیرفت، با این واقعیت روبرو شدم که او عامل پشت سر حوادث ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ بود.

به‌عنوان پسر اسامه بن‌لادن، حقیقتا بابت همه مسائل وحشتناکی که اتفاق افتاده‌اند متاسفم، زندگی‌های بی‌گناهی که تباه شده‌اند، سوگ و اندوهی که در قلب‌های بسیاری هنوز باقیست.

فقط آدم بی‌پول در این دنیا می‌تواند ترقی کند.

به هرموجودی، چیزی که مخلوق خداوند بود، علاقه زیادی داشت، از بزرگ‌ترینش تا خردترین گیاه و کوچکترین جانوری که روی کره زمین قرار داشت.

طبیعت را بیشتر از هرکسی که به عمرم دیده‌ام عزیز می‌داشت.

پی بردم که با دیگران قسمت کردن لزوما به معنای پول یا جنس دادن نیست؛ مواقعی پیش می‌آید که قشنگ‌ترین و عزیزترین هدیه، وقت گذاشتن و گوش دادن به مشکلات طرف است، اهمیت دادن به درددل دیگری.

اغلب شنیده‌ام بزرگسالان از دوران کودکی‌شان با حسرت و حتی خشم یاد می‌کنند، خوشحال که از سال‌های جوانی گریخته‌اند.

حکایتی فوق‌العاده از مردی را روایت می‌کنند که مورد نفرت و بیزاری بسیاری است، منتها مادر و فرزند عشق و ترس بسیاری نثارش می‌کنند

پدرمان نظرش بود که پولی نباید در اختیار فرزندانش گذاشته شود، حتی برای خوراکی‌های مدرسه. ما برای چیزهای اولیه پول لازم داشتیم، ولی او می‌گفت: «خیر. باید تحمل کنید و بسازید. ضعف و گرسنگی آسیبی به شما نمی‌زند.»

سلیقه خوراکش ساده بود؛ تکه‌ای نان با روغن یا آویشن همان‌قدر راضی و قانعش می‌کرد که برش‌های نرم و نازک گوشت. به من می‌گفت: «نجوه، نگران نباش. هرچه فراهم است و آنچه خداوند به من ببخشد، برای هر آنچه برایم مقرر می‌دارد شاکرش هستم.»