بریده‌هایی از کتاب دختری که رهایش کردی

روز و شب به تو فکر می‌کنم. تو ستاره راهنمای من در اين جهان ديوانه هستی.

صورتت يک ميليون رنگ مختلف داره. تو يک دلقکی!» گفتم: «همه دلقک هستيم.

اين داستان زندگی ما بود: شورش‌های کوچک، پيروزی‌های جزئی، فرصت مختصری برای استهزای کسانی که به ما ستم می‌کردند، قايق‌های کوچکی از اميد روی دريای عظيم ابهام، محروميت و ترس.

بعضی وقت‌ها يادم می‌ره چه شکلی بود. به عکسش زل می‌زنم و هيچی يادم نمی‌ياد.» «برای اينکه زياد اين کار رو می‌کنی. بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم ما با نگاه کردن به عکس‌ها اونا رو کهنه می‌کنيم.»

«قبل از تو هيچ وقت خوشبختی واقعی را نمی‌شناختم.»

بد آشپزی کردن به خودی خود نوعی گناه است

جهانی درد در نفس خسته و طولانی پيرمرد بود.

«ديگه هيچ کس گوش نمی‌ده. همه می‌دونن چی می‌خوان بشنون، ولی واقعآ گوش نمی‌دن.»

از شنيدن صدای ناله برادرمان به خود می‌پيچيديم. آن موقع به سختی می‌توانستم خواهرم را بشناسم: بيست سال پيرتر از بيست و چهار سال سنش به نظر می‌رسيد. می‌دانستم که بازتاب ترس او در چهره خود من هم ديده می‌شود. آنچه از آن وحشت داشتيم، داشت سرمان می‌آمد.

پدرم چيز ارزشمند زيادی به ما نداده بود، ولی به ما ياد داد که کی‌بايد بترسيم. می توانستم به يک غريبه نگاه کنم و از روی فشار دادن فکهايش روی هم و يا نازک کردن چشم‌هايش، بگويم که هيجانات درونی‌اش دقيقآ کی به خشونت منجر خواهد شد.

می‌خواستم برود. نمی‌خواستم آن اسم‌ها را به زبان بياورد. اينها خاطرات من بودند، هدايای کوچکی که می‌توانستم در روزهايی که زندگی مرا در هم می‌شکست، بيرون بياورم و خودم را با آنها آرام کنم

بعضی وقت‌ها زندگی يک سری موانع است، گذاشتن پايی جلوی پای ديگر مسئله‌ای بزرگ می‌شود.

هفته پيش يک نقاشی گوآش از من را تمام کرده بود. حالا دست به جيب بالايش زد. «تو رو با خودم می‌برم.» روی قلبم دست گذاشتم. «و من هم تو رو با خودم.»

«قبل تو هيچ وقت شادی حقيقی را نمی‌شناختم.»

انگار که خوشحالی يک مفهوم علمی بود که صرفآ اثباتش ليو را خوشحال می‌کرد.

چه جوری چيزايی که اول قسم می‌خوردی ناراحتت نمی‌کنن الان می‌تونن همه چيزای خوب رو از درون متلاشی کنن.

«در نهان از اين ايده خوشم می‌آيد که نقاشی‌ای داشته باشم آنقدر قوی که بتواند بنيان يک زندگی مشترک را بلرزاند.»