بریده‌هایی از کتاب تمام چیزهایی که پسر کوچولوی من باید درباره‌ی دنیا بداند

جهان پیرامون ما بی‌وقفه می‌خواهد به ما بقبولاند که آدم می‌تواند تمام خصوصیات، توانایی‌ها و ویژگی‌های شخصیتی هر انسانی را به «مردانه» و «زنانه» تقسیم کند. ولی من موافق نیستم. اگر زدوخوردی راه بیفتد، شاید مادرت را همراه خودم ببرم، بله، احتمالاً. آن وقت دعوا، دعوای بین یک گوریل و یک خرس نخواهد شد، بیشتر شبیه دعوای یک گوریل با یک کوآلا خواهد شد. ولی مادرت بعد از شصت متر مرا پشت‌سر خواهد گذاشت، و او خیلی بامزه‌تر از من است. بی‌اختیار یاد صد نفر می‌افتم که حاضرند با چشمان بسته دنبال او بروند و در جنگ شرکت کنند. ولی خود من به‌سختی می‌توانم مردم را راضی کنم که مرا در توئیتر فالو کنند. این نکته قابل‌تأمل است.

ما شما را دوست داریم. و این مهم‌ترین چیز است. ما می‌خواهیم شما انسان‌های بهتری شوید. چون اگر فرزندان ما انسان‌های بهتری نشوند، آن وقت تمام این حرف‌ها چه معنا و مفهومی دارد؟ ما می‌خواهیم شما بهتر، عاقل‌تر، متواضع‌تر، سخاوتمندتر و فداکارتر از ما شوید. ما می‌خواهیم بهترین شرایط را برایتان فراهم آوریم، با تمام قدرت.

بنابراین بازی کن. بیاموز. بزرگ شو. دنبال خواسته‌هایت بدو. کسی را پیدا کن که بتوانی عاشقش شوی. حداکثر تلاشت را بکن. تا جایی‌که می‌توانی مهربان باش، ولی اگر لازم بود، محکم باش. پشت دوستانت را خالی نکن. خلاف جهت فلش‌ها حرکت نکن. آن وقت در زندگی موفق خواهی شد.

ولی نسل من همه‌چیز را می‌داند، اوکی؟ ما از همه‌چیز خبر داریم! پس اگر در تعلیم و تربیت تو نقصانی وجود داشته باشد، من مسئولم. اینکه ادعا کنم نیت بدی نداشته‌ام، از لحاظ حقوقی پذیرفته نیست. من این امکان را داشته‌ام که در گوگل جست‌وجو کنم. باید در گوگل جست‌وجو می‌کردم. خدای من چرا در گوگل جست‌وجو نکرده‌ام؟ لعنت!

می‌توانی از تمام کسانی که بچهٔ کوچک دارند، بپرسی. در سال اول زندگی همه‌چیز حول‌وحوش مدفوع می‌چرخد.

هیچ‌وقت متوجه نخواهم شد مادرت که به تو صبحانه می‌دهد، کف آشپزخانه طوری است که انگار برای تبلیغِ زمین‌شوی آژاکس برق انداخته شده است. ولی من که به تو صبحانه می‌دهم، آشپزخانه شکل بازیِ دوم ۳ می‌شود. لعنت، داری چیزی را از من پنهان می‌کنی!

فرقی نمی‌کند که چه کمبودهایی را از انسان‌هایی که دوستشان داری، به جان می‌خری، فقط می‌توانم تضمین کنم که با وجود این، تو هستی که نقش تعیین‌کننده را بازی می‌کنی. پس سعی کن کسی را پیدا کنی که تو را به این دلیل که «همینی که هستی! کاریش نمی‌شه کرد!» دوست نداشته باشد؛ بلکه تو را با وجودی که «همینی که هستی!» دوست داشته باشد.

باید عضو دسته و گروه شوی. احساس کنی که پذیرفته شده‌ای.

ما تقریباً یک ترس بیمارگونه داریم که مبادا مرتکب اشتباه شویم. وحشتی وصف‌ناپذیر از اینکه مبادا کارهایمان کافی نباشد. چون ما، قبل از اینکه صاحب فرزند شویم، بزرگ‌ترین خودخواهان تاریخ دنیا بودیم، و تازه حالا متوجه شده‌ایم که در عالم واقعیت، تا چه حد ضعیف و کوچک هستیم.

بچه‌دار شدن طوری است که انگار آدم سعی دارد در یک مغازهٔ چینی‌فروشی، کاملاً مست، با پایی گچ‌گرفته و نقابی بر صورت، با یک ماشین خاک‌برداری رانندگی کند. ولی ما با وجود این سعی‌مان را می‌کنیم. لعنت! چون با تمام‌قدرت می‌خواهیم بهترین والدین باشیم؛ مسئله این است.

من کند و بی‌حال و کاملاً سیاه‌وسفیدم. و او تمام رنگ‌های من است. اصلاً باور ندارم که او را تکمیل می‌کنم. تازه همه‌چیز را به‌هم می‌ریزم.

آدم در زندگی به چیزی احتیاج دارد که تغییر نکند.

وظیفهٔ تکامل این است که هر نسلی را عاقل‌تر، قوی‌تر و سریع‌تر از نسل قبلی کند.

آدم ناگهان پدری می‌شود که به ذهنش خطور می‌کند فرزندش باید نابغه باشد، چون متوجه شده چگونه می‌توان صدای دستگاه پخش‌صوت را بلند کرد.

این لباس هر هفته به تو نود دقیقه فراموشیِ خاطر هدیه خواهد کرد و تو می‌فهمی که گاهی این ابرنیرو، ارزشمندتر از هر ابرنیروی دیگری است.

امیدوارم مبارزه برای تساوی حقوق، هرگز به جنگ بین جنسیت‌ها تبدیل نشود. هرگز باور نکنی که حقوق و اختیارات و آزادی‌های یک زن کمتر از توست و برای کار مشابهی که انجام می‌دهد، نباید به اندازهٔ تو دستمزد بگیرد. و به ذهنت خطور نکند که می‌توانی به این نتیجه برسی که در آینده دیگر لازم نیست در را برای خانم‌ها باز نگه داری.

ما می‌خواهیم شما انسان‌های بهتری شوید. چون اگر فرزندان ما انسان‌های بهتری نشوند، آن وقت تمام این حرف‌ها چه معنا و مفهومی دارد؟ ما می‌خواهیم شما بهتر، عاقل‌تر، متواضع‌تر، سخاوتمندتر و فداکارتر از ما شوید.

من نوزده‌ساله بودم که خانهٔ والدینم را ترک کردم. فرض را بر این می‌گذارم که تو این کار را در بیست سالگی انجام خواهی داد. تنها توصیه‌ای که می‌توانم توشهٔ راهت کنم، این است که تا می‌توانی ظرف‌وظروف جمع کنی تا مجبور نباشی مرتباً ظرف بشویی و در فکر اختصاص محلی برای جمع کردن بطری‌هایی باشی که گرویی دارند. و در خانه مواد مخدر نگه ندار. بله، بله، می‌دانم چه فکری می‌کنی؛ با خودت فکر می‌کنی، با این بهانه که «این‌ها برای دوستام هستن» خلاص می‌شوی. ولی اگر فکر می‌کنی وقتی مادرت به ملاقاتت آمد، این حرف‌ها را باور می‌کند، زهی خیال باطل! مادرت احمق نیست. او می‌داند که تمام این مواد را برای مصرف شخصی‌ات تهیه کرده‌ای.

باید همیشه بدانی که می‌توانی هرچه می‌خواهی بشوی. ولی اهمیت این موضوع تا آن اندازه نیست که بدانی، اجازه داری هر آنچه هستی باشی. امیدوارم من برایت الگو بوده باشم. امیدوارم مردی بهتر از من شوی. ولی بیشتر از آن امیدوارم که انسان بهتری شوی. نمی‌توانم به تو یاد دهم که مردانگی یعنی چه. نه، تو باید مردانگی را به من نشان دهی. فقط این‌گونه می‌توانیم روبه‌جلو حرکت کنیم.

وقتی تعدادی محقق سوئیسی این خبر را رسانه‌ای کردند که ذره‌ای را کشف کرده‌اند که سریع‌تر از نور حرکت می‌کند، و کل دنیا عمیقاً به فکر فرو رفته بود که این ذره چه می‌تواند باشد، تمام والدینی که بچهٔ کوچک داشتند، به شریک زندگی‌شان نگاه کردند و گفتند: «پی‌پی. فقط می‌تونه پی‌پی باشه.»