بریده‌هایی از کتاب تمام چیزهایی که پسر کوچولوی من باید درباره‌ی دنیا بداند

روحم را از داخل جسمم گوگل کرده‌ام.

سعی کن کسی را پیدا کنی که تو را به این دلیل که «همینی که هستی! کاریش نمی‌شه کرد!» دوست نداشته باشد؛ بلکه تو را با وجودی که «همینی که هستی!» دوست داشته باشد.

خوب است که آدم یک نفر را به‌عنوان بهترین دوست داشته باشد.

وقتی آدم زادووَلد می‌کند، تمام روزش این‌گونه سپری می‌شود. زندگی روزمره تحت‌تأثیر تدارکات مدفوع قرار می‌گیرد. آدم ناگهان با افراد کاملاً بیگانه دربارهٔ آن حرف می‌زند؛ از میزان شل و سفت بودنش، رنگش، و اینکه چه زمانی دفع می‌شود. مدفوع چسبیده به لباس‌ها، مدفوعی که بین شیارهای سرامیک‌های حمام چسبیده است. آدم شروع می‌کند به بحث کردن راجع‌به تجربهٔ متافیزیکی مدفوع. آن را تا سطح یک گفت‌وگوی آکادمیک بالا می‌کشد. وقتی تعدادی محقق سوئیسی این خبر را رسانه‌ای کردند که ذره‌ای را کشف کرده‌اند که سریع‌تر از نور حرکت می‌کند، و کل دنیا عمیقاً به فکر فرو رفته بود که این ذره چه می‌تواند باشد، تمام والدینی که بچهٔ کوچک داشتند، به شریک زندگی‌شان نگاه کردند و گفتند: «پی‌پی. فقط می‌تونه پی‌پی باشه.»

شجاع آن کسی نیست که دستِ بزن داشته باشد، حتی اگر نداند پیروز می‌شود یا شکست می‌خورد. شجاع آن کسی است که می‌داند پیروز خواهد شد، با وجود این از خیر این کار می‌گذرد.

متوجه شده‌ام از همین حالا می‌دانی که توانایی خنداندن او کمک بزرگی محسوب می‌شود. این کار باعث می‌شود که اگر زمانی خرابکاری کردی، شانس نجات پیدا کردنت افزایش بسیار زیادی پیدا کند. این خصلتت را حفظ کن. چون بعد می‌توانی تا می‌خواهی، بتازانی. من که به این وسیله خودم را تا اینجا رسانده‌ام. و وقتی می‌خندد! خدای من! هیچ زمانی بیشتر از آن لحظه احساس مردانگی نمی‌کنم.

می‌دانم تمام کودکان در طول زندگی‌شان به نقطه‌ای می‌رسند که برایشان مشخص می‌شود پدرشان در واقع ابرقهرمان نیست. هرچه باشد، من که احمق نیستم. فقط آرزو دارم تا رسیدن به این نقطه، زمان زیادی سپری شود. که ما دو نفر، تو و من، بتوانیم حداقل بعدازظهرهای یکشنبه را باهم سپری کنیم. که باهم نقطهٔ اشتراک داشته باشیم، چیزی که من از آن سر دربیاورم. چون اصلاً نمی‌ترسم بگویم که تو را دوست دارم. فقط از سایر گند و کثافت‌ها وحشت دارم. وحشت از آن روزی که جایگاهم را در زندگی تو از دست بدهم.

می‌دانم که مادرت را بیشتر از هرکس دیگری دوست‌داری. این را همه می‌دانند. و من از این بابت اصلاً از دستت دلخور نیستم. مادرت بهترین چیزی است که نصیبمان شده است. تو می‌دانی. من هم می‌دانم. و صادقانه بگویم که مخصوصاً به همین دلیل است که مایلم سعی کنی کمی آرام‌تر باشی.

کاناپه‌ای بخر که همیشه آرزویش را داشتی. حرفم را باور کن، دیگر هرگز چنین شانسی را به دست نخواهی آورد. دیر یا زود ازدواج خواهی کرد و از آن لحظه به بعد تمام کاناپه‌های زندگی‌ات تبدیل می‌شوند به ابزاری برای مصالحه. پس تا می‌توانی، از کاناپهٔ رؤیایی‌ات لذت ببر.

لطفاً داخل استخر توپ ادرار نکن. این احتمالاً تنها توصیه‌ای است که می‌توانم توشهٔ راهت کنم.