بریده‌هایی از کتاب تمام چیزهایی که پسر کوچولوی من باید درباره‌ی دنیا بداند

برایت آرزوی تجربهٔ جادویی انتخاب تیم موردعلاقه‌ات را دارم. یا از روی وفاداری، یا به دلیل داشتن اعتراض. یا به‌خاطر جغرافیا، یا به‌خاطر تاریخ. تا ذوب و در آن حل شوی. تا شاخص و برجسته شوی. به‌خاطر اسم باحال یک مدافع. یا فقط به‌خاطر عشق و علاقه‌ات. چون آن‌ها زیباترین لباس ورزشی را داشتند. و این لباس تو را در قسمت اعظم عمرت همراهی خواهد کرد. بسیار طولانی‌تر از اکثر انسان‌ها. ابرنیروی تو خواهد شد. با آدم‌های زیادی برخورد خواهی کرد که نمی‌توانند این موضوع را درک کنند ولی فرقی نمی‌کند که در زندگی چه شرایطی داری، این لباس هر هفته به تو نود دقیقه فراموشیِ خاطر هدیه خواهد کرد و تو می‌فهمی که گاهی این ابرنیرو، ارزشمندتر از هر ابرنیروی دیگری است.

بنابراین بازی کن. بیاموز. بزرگ شو. دنبال خواسته‌هایت بدو. کسی را پیدا کن که بتوانی عاشقش شوی. حداکثر تلاشت را بکن. تا جایی‌که می‌توانی مهربان باش، ولی اگر لازم بود، محکم باش. پشت دوستانت را خالی نکن. خلاف جهت فلش‌ها حرکت نکن. آن وقت در زندگی موفق خواهی شد.

«Life's a game of inches.»

شجاع آن کسی نیست که دستِ بزن داشته باشد، حتی اگر نداند پیروز می‌شود یا شکست می‌خورد. شجاع آن کسی است که می‌داند پیروز خواهد شد، با وجود این از خیر این کار می‌گذرد.

من از هر دو مورد می‌ترسم: از اینکه تو کسی باشی که کتک بخوری، و از اینکه تو کسی باشی که کتک بزنی. من جزء هر دو دسته بوده‌ام و البته از بابت هر دو مورد به شیوه‌های مختلف متأسفم، ولی هر دو به یک اندازه بد هستند.

بعضی‌ها می‌گویند هیچ انسانی بد به‌دنیا نمی‌آید. حتی تعدادی هستند که می‌گویند اصلاً آدم بدی وجود ندارد. من تحصیل‌کرده نیستم، بنابراین نمی‌توانم به این سؤال، جواب روشنی بدهم. تمام آنچه می‌دانم این است که آدم‌های به تمام معنا آشغال وجود دارند و تا حد امکان دوست دارم که تو یکی از آن‌ها نشوی.

امیدوارم مبارزه برای تساوی حقوق، هرگز به جنگ بین جنسیت‌ها تبدیل نشود. هرگز باور نکنی که حقوق و اختیارات و آزادی‌های یک زن کمتر از توست و برای کار مشابهی که انجام می‌دهد، نباید به اندازهٔ تو دستمزد بگیرد.

بنابراین بازی کن. بیاموز. بزرگ شو. دنبال خواسته‌هایت بدو. کسی را پیدا کن که بتوانی عاشقش شوی. حداکثر تلاشت را بکن. تا جایی‌که می‌توانی مهربان باش، ولی اگر لازم بود، محکم باش. پشت دوستانت را خالی نکن. خلاف جهت فلش‌ها حرکت نکن. آن وقت در زندگی موفق خواهی شد.

بچه‌دار شدن طوری است که انگار آدم سعی دارد در یک مغازهٔ چینی‌فروشی، کاملاً مست، با پایی گچ‌گرفته و نقابی بر صورت، با یک ماشین خاک‌برداری رانندگی کند. ولی ما با وجود این سعی‌مان را می‌کنیم. لعنت! چون با تمام‌قدرت می‌خواهیم بهترین والدین باشیم؛ مسئله این است. بنابراین در گوگل جست‌وجو می‌کنیم. همه‌چیز را در گوگل جست‌وجو می‌کنیم.

ما تقریباً یک ترس بیمارگونه داریم که مبادا مرتکب اشتباه شویم. وحشتی وصف‌ناپذیر از اینکه مبادا کارهایمان کافی نباشد. چون ما، قبل از اینکه صاحب فرزند شویم، بزرگ‌ترین خودخواهان تاریخ دنیا بودیم، و تازه حالا متوجه شده‌ایم که در عالم واقعیت، تا چه حد ضعیف و کوچک هستیم.

حال آدم طوری است که انگار مست کرده و دارد در تلویزیون برنامه‌های مخصوص فروش کالا را تماشا می‌کند و به این نتیجه می‌رسد که اگر آدم وسیله‌ای نداشته باشد تا بتواند با آن یک حبه سیر را به شکل ستاره خرد کند، زندگی کامل نیست.

من نمی‌خواهم پدری باشم که موجب شود سایر بچه‌ها سرشان را به علامت تأسف تکان دهند. نمی‌خواهم کسی باشم که با سایر والدین جور درنیاید. نمی‌خواهم باعث خجالتت شوم. نمی‌خواهم کسی باشم که خواست قلبی‌ات را نفهمد و تو را دلخور کند.

زندگی به چیزهای جزئی و کوچک بستگی دارد. درست مثل بازی فوتبال. چون هم در زندگی، هم در فوتبال، برای اشتباه کردن فضای بسیار کوچکی وجود دارد. منظورم این است که؛ نیم‌قدم بلندتر یا کوتاه‌تر، اغلب به این معناست که توپ را تصاحب نخواهید کرد. فقط نیم‌ثانیه سریع‌تر یا کندتر، آن وقت توپ از کنارتان رد می‌شود. ما مرتباً با چنین‌چیزهای کوچکی برخورد می‌کنیم که بسیار مهم هستند. آن هم در تک‌تک لحظه‌های بازی. هر دقیقه، هر ثانیه. ما در این تیم سر هر سانتی‌متر می‌جنگیم.

بچه‌دار شدن طوری است که انگار آدم سعی دارد در یک مغازهٔ چینی‌فروشی، کاملاً مست، با پایی گچ‌گرفته و نقابی بر صورت، با یک ماشین خاک‌برداری رانندگی کند.

آن موقع که نوزده‌ساله بودیم و در جشن تولد Rs شرکت داشتیم. آخرشب، E روی پیشخان دراز کشید و R به تصور اینکه E می‌خواهد چیزی به او بگوید، سرش را به طرف او خم کرد، چون صدای موسیقی خیلی بلند بود. آن وقت E داخل گوش R بالا آورد. R هنوز هم ادعا می‌کند که قدرت شنوایی این گوشش بد است و به همین دلیل نتوانسته گیتاریست بهتری شود.

امیدوارم مبارزه برای تساوی حقوق، هرگز به جنگ بین جنسیت‌ها تبدیل نشود. هرگز باور نکنی که حقوق و اختیارات و آزادی‌های یک زن کمتر از توست و برای کار مشابهی که انجام می‌دهد، نباید به اندازهٔ تو دستمزد بگیرد. و به ذهنت خطور نکند که می‌توانی به این نتیجه برسی که در آینده دیگر لازم نیست در را برای خانم‌ها باز نگه داری. و اینکه یک مرد نمی‌تواند هم‌زمان جنتلمن باشد، و از حقوق مساوی هم برخوردار باشد.

توضیح اینکه مرد بودن یعنی چه، اصلاً کار آسانی نیست. مردانگی تغییر می‌کند.

آدم برای خرید سوسیس، نباید پنج دقیقه قبل از شروع وقت استراحت بین دو نیمه اقدام کند، چون در این صورت مجبور می‌شود در صف بایستد. بلکه پنج دقیقه قبل از پایان وقت استراحت، یعنی وقتی همه در راه بازگشت به سکوها هستند.

و به همین دلیل است که امروزه در دنیا جنگ وجود دارد. چون مردم کاملاً احمق‌اند.

جهان پیرامون ما بی‌وقفه می‌خواهد به ما بقبولاند که آدم می‌تواند تمام خصوصیات، توانایی‌ها و ویژگی‌های شخصیتی هر انسانی را به «مردانه» و «زنانه» تقسیم کند. ولی من موافق نیستم.