بریده‌هایی از کتاب رئیس خوب، رئیس بد

«افراد انرژی‌بخش» لزوماً دارای شخصیتی گیرا و پیوسته پرشور و هیجان نیستند، بلکه در ظاهر بسیاری از آن‌ها خود را کمتر از آنچه هستند، می‌نمایانند و تا اندازه‌ای خجالتی‌اند. لیکن همه‌ی آن‌ها با خوش‌بین بودن درباره‌ی مسائل احتمالی پیش‌رو، مشارکت دادن کامل افراد کنار دستشان در کارها، ارج نهادن به عقاید دیگران و یاری رساندن به آنان به‌گونه‌ای که احساس پیشرفت کنند، به همگان نیرو می‌بخشند.

اگر بیشترین سهم از افتخارات و اشتباهات را برای رؤسا قائل باشیم، زحمت کمتر و آرامش‌خاطر بیشتری عاید ما خواهد شد. چنین سوگیری به‌ویژه در فرهنگ‌هایی که درباره‌ی قهرمانان و اشخاص پرزور و قوی لاف می‌زنند، مانند ایالات متحد، کانادا، استرالیا، اسرائیل و بیشتر کشورهای اروپایی شدیدتر است.

مطالعه‌ی دیگری انجام دادند با عنوان «مقصر منم» که تغییرات نرخ سهام را طی دوره‌ای بیست و یک ساله، در چهارده شرکت بررسی کرده بودند. آن‌ها دریافتند که وقتی مدیریت ارشد گرفتاری‌های اخیر شرکت را به عوامل درونی و قابل کنترل ربط می‌دادند (و تقصیر را به‌عهده می‌گرفتند)، نرخ سهام در مقایسه با شرایطی که مدیران مسؤولیت شکست‌ها را نمی‌پذیرفتند، سال به سال افزایش می‌یافت. مطالعه‌ی دیگری که پیش‌تر انجام‌گرفته و عملکرد هجده شرکت را طی هجده سال پیگیری کرده بود، نتایج مشابهی را نشان می‌داد. کلید حل مسأله فقط پذیرش اشتباه و پوزش خواستن نیست، بلکه رؤسا می‌بایست هر چه سریع‌تر کنترل تمام اموری را که در توانشان هست در دست گیرند، نشان دهند که از شکست‌ها درس گرفته‌اند، برنامه‌های جدیدی ارائه کنند و پس از اعمال تغییرات مورد نظر، به همه بفهمانند که با تلاش و تکاپو توانسته‌اند از نو بر وضعیت مسلط شوند.

ویلیام مک‌نایت، مدیرعامل ۳ اِم در دهه‌ی ۱۹۲۰ بارها ریچارد درو را تهدید به اخراج کرد، چون او به جای آن‌که تمام وقت خود را صرف کارش کند، که کنترل کیفیت بود، به سر و کله زدن با طرح مورد علاقه‌ی خود مشغول بود. زمانی‌که طرح مزبور به ساخت نوار چسب کاغذی منجر شد و خیلی زود سودآورترین محصول در تاریخ شرکت شد، مک‌نایت به اشتباه خود پی برد. مک‌نایت از درو عذرخواهی کرد و قانونی وضع کرد که اینک به قانون پانزده درصدی شهرت دارد که بر اساس آن کارکنان می‌توانند پانزده درصد از وقت خود را صرف طرح‌های دلخواهشان کنند.

پژوهش‌هایی که به بررسی ارتباط میان دما و خشونت می‌پردازد، نشان می‌دهد: در کشورهایی با شرایط اقلیمی بسیار گرم، میزان قتل و خشونت‌های سیاسی بالاتر است، جرایم پرخشونت در سال‌های گرم افزایش می‌یابد، رانندگان در روزهای گرم سال تمایل بیشتری را به بوق زدن برای یکدیگر دارند (به‌ویژه اگر خودرو دارای تهویه‌ی مطبوع نباشد)،

برایان ویگاند، کارآفرین موفق و حرفه‌ای و مدیرعامل آلیس. کام، یکی از هواخواهان پروپا قرص خواب نیمروزی است. او می‌کوشد هر روز چرت کوتاهی بزند و کارکنانش را هم به این کار تشویق می‌کند. ویگاند در وقت استراحت، یک نوار لاستیکی روی دستگیره‌ی در اتاقش به نشانه‌ی «مزاحم نشوید» قرار می‌دهد و به غرولندها در این باره که چرت زدن کاری است غیرضروری و غیرحرفه‌ای، توجهی نمی‌کند و برای تأیید کار خود به نتایج تحقیقات و افراد مشهوری که به چرت زدن عادت داشتند، مانند آلبرت اینشتین و توماس ادیسون استناد می‌کند.