بریده‌هایی از کتاب راز گل سرخ؛ ترجمه شعر شاعران جهان

در بدترینِ ما آنقدر خوبی است و در بهترینِ ما آنقدر بدی، که هیچ یک از ما را نشاید که از دیگران عیب جوییم.

-"به کجا چنین شتابان؟" "به هر آن کجا که باشد به جز این سرا سرایم... "

بر روی سنگ مزارها پیوسته می‌خوانند: "آنان که امروز زنده می‌آیند تا سنگ‌ها را بخوانند و باز گردند مرده خواهند آمد فردا، و دگر باز نمی‌گردند."

آن کس که بهشت را بر روی زمین نیافته است در آسمان نیز نخواهد یافت.

اکنون دریاچه‌ام. زنی بر رویم خم می‌شود، در پهنه‌ی من حقیقت خویش می‌جوید. آنگاه به آن کذّابها رو می‌کند، به شمع‌ها یا به ماه. او را می‌بینم که باز می‌گردد، صادقانه آن را باز می‌تابانم. پاداش مرا با اشکهایش و حرکت مشوَّش دستهایش می‌دهد.

امروزم از دست رفت چون هر روز نیمی در اندیشه‌ی دیروز نیمی در اندیشه‌ی فردا.

بالاخره من ماندم و من، من از من رنجیده است، هیچ‌کس نیست برای «پادرمیانی»

محبوب من، بیا عشق ورزیم که این تنها راهی است؛ که درمی‌یابیم خدا چگونه عاشق ماس

هوس سفر نداری ز غبار این بیابان؟"

گفتی: به روزگاران مهری نشسته گفتم بیرون نمی‌توان کرد حتی به روزگاران

اگر بتوانم دلی را بدست آورم بیهوده نزیسته‌ام. اگر بتوانم رنجی را بکاهم، یا دردی را مرهم نهم یا پرنده‌ای رنجور را به آشیانش باز آورم بیهوده نزیسته‌ام.

موعظه‌ی سنگ‌ها زندگی این است اگر دمی از دل مشغولی‌های آن فارغ آییم، از درختان سخن‌ها شنویم، از جویبارها کتاب‌ها خوانیم، و از سنگ‌ها موعظه‌ها گیریم، و نیکی را در هر چیز دریابیم.

گناه آن کاری نیست که انجام می‌دهی؛ بلکه آن کاری است که ناکرده می‌گذاری، و این است آن چیزی که هنگام غروب قلب تو را به درد می‌آورد.

آری، چون روزهای عمر شتابان می‌گذرد، تنها دعایم بر این می‌باشد: که در زندگی و در مرگ، مرا روحی باشد رها از زنجیرها

آدمی را برای شادی و غم ساخته‌اند؛ و چون این را بدرستی دریابیم به سلامت گذر خواهیم کرد از این عالم.

ای دریغ و حسرت همیشگی ناگهان چقدر زود دیر می‌شود!

در بدترینِ ما آنقدر خوبی است و در بهترینِ ما آنقدر بدی، که هیچ یک از ما را نشاید که از دیگران عیب جوییم.

در بدترینِ ما آنقدر خوبی است و در بهترینِ ما آنقدر بدی، که هیچ یک از ما را نشاید که از دیگران عیب جوییم.

تا گم نکنیم خویش را، و جمله جهان را؛ خود را نیابیم، و ندانیم کجاییم.

با توام ای شور، ای دلشوره‌ی شیرین! با توام ای شادی غمگین! با توام ای غم! غم مبهم! ای نمی‌دانم! هر چه هستی باش! اما کاش... نه، جز اینم آرزویی نیست: هر چه هستی باش! اما باش!