بریده‌هایی از کتاب اعتراف

«عشق را به سختی می‌شود تعریف کرد، چون ممکن است عاشق خیلی چیزهای یک فرد باشی اما عاشق خودش نباشی.»

شرم او را دوست دارم. زیرا وقتی کسی خجالت می‌کشد در حقیقت برای طرف مقابل احترام قائل شده است

«من هنر را انتخاب نکردم. هنر است که هنرمند را انتخاب می‌کند.»

از این که به زندگی بدون او فکر کنم می‌ترسم. از این که قبل از او چطور زندگی می‌کرده‌ام نیز می‌ترسم.

این بازوها نیستند که به بدن انسان قدرت می‌دهند بلکه رازها هستند. هر چقدر بیشتر رازدار باشی، قوی‌تری.»

اما خیلی زود ساکت می‌شدیم چون می‌فهمیدیم که این بخش از رابطه‌مان تحت کنترل ما نیست. هر چیز دیگری درباره‌ی آینده نیز همین‌طور است.

گاهی اوقات شنیدن حقیقت بسیار تلخ است اما وقتی حقیقت را از زبان کسی که دوستش دارید می‌شنوید، بیشتر رنگی سیاه و سفید دارد.

شاید زندگی من هم آنقدرها که فکر می‌کنم بد نباشد

با صدایی مملو از ترس و تشویش می‌گوید: «دوستت دارم، خیلی زیاد، دوستت دارم تا ابد. دوستت دارم، حتی زمانی که توانایی دوستت داشتنت را نداشته باشم.» با این حرف‌ها اشک‌هایم بیشتر سرازیر می‌شوند. «من هم تا ابد دوستت خواهم داشت، حتی زمانی که نباید دوستت داشته باشم.» هر دو آکنده از غم به یکدیگر می‌نگریم و بیش از این زندگی برای‌مان سخت می‌شود.

«تا حالا به کسی نگفتم که شب‌ها به چی فکر می‌کنم.» حرکت دستانش متوقف می‌شود و می‌پرسد: «به چی؟» چشمانم را باز می‌کنم و نگاهش می‌کنم. «به همه‌ی آدم‌هایی که آرزو داشتم به جای تو بمیرند.»