بریده‌هایی از کتاب همه‌جا آتش‌های خُرد

شاید هم به‌خاطر برف بود.

در عمرش یاد گرفته بود که احساسات ممکن است مانند آتش خطرناک باشد. ممکن است خیلی راحت از کنترل آدم خارج شود. ممکن است از فراز دیوارها و پرچین‌ها رد شود. جرقه مانند کک می‌پرد و سریع همه‌جا را می‌گیرد.

میا در تمام آن سال‌های خانه‌به‌دوشی یک قانون را رعایت کرده بود: وابسته نشو. به هیچ‌جایی، به هیچ آپارتمانی، به هیچ‌چیزی. به هیچ‌کسی.

آزارتون می‌ده، نه؟ گمونم نمی‌تونین تصور کنین چرا یه نفر زندگی متفاوتی از شما رو انتخاب می‌کنه. چرا یه نفر چیزی رو غیر از یه خونۀ بزرگ با یه حیاط بزرگ و ماشین و کار اداری انتخاب می‌کنه. چرا یه نفر چیزی متفاوت از اونی که شما انتخاب کردین انتخاب می‌کنه.

دنیا همین است اما چقدر سخت است؛ بغل‌کردن‌های هرازگاهی، سری که یک لحظه روی شانه‌هایت خم می‌شود، ولی آنچه آدم می‌خواهد چیزی بیش از یک فشاردادن و محکم بغل‌کردن ساده است، باید طوری باشد که اصلاً نشود آدم را جدا کرد. مثل این است که تمرین کنی فقط با بوی سیب زنده بمانی، درحالی‌که احتیاج داری آن را گاز بزنی و ببلعی؛ با هسته و دانه‌هایش.

بعضی‌وقت‌ها باید همه‌چی رو خاکستر کنی و از اول شروع کنی. بعدش خاک غنی‌تر می‌شه و چیزهای تازه درمی‌آد. آدم‌ها هم همین‌طورن. از نو شروع می‌کنن. یه راهی پیدا می‌کنن.

متوجه شده بود همه‌چیز می‌تواند به‌صورتی جادویی تغییر شکل دهد. حتی دو تخته سنگی که در حیاط‌خلوت بود گاهی زیر نور آفتاب صبح نقره‌ای می‌شد. در کتابی که می‌خواند، هر رودخانه‌ای می‌توانست خدای رود باشد و هر درختی یک پری در هیئت گیاه؛ هر پیرزنی یک ساحره قدرتمند بود و هر سنگ‌ریزه‌ای یک روح طلسم‌شده. همه‌چیز احتمال تغییر شکل داشت و معنای حقیقی هنر از نظرش همین بود.

«بیشتر وقت‌ها باید یه فرصت دیگه به آدم‌ها داد. خیلی‌وقت‌ها کارهایی می‌کنیم که کمابیش بعدش پشیمون می‌شیم. اون وقت باید همیشه اونها رو با خودت حمل کنی.»

گمونم نمی‌تونین تصور کنین چرا یه نفر زندگی متفاوتی از شما رو انتخاب می‌کنه. چرا یه نفر چیزی رو غیر از یه خونۀ بزرگ با یه حیاط بزرگ و ماشین و کار اداری انتخاب می‌کنه. چرا یه نفر چیزی متفاوت از اونی که شما انتخاب کردین انتخاب می‌کنه.»

مسئله این است که تعریف مادر بودن چیست؟ آیا مادر بودن صرفاً امری زیستی است یا عشق را هم شامل می‌شود.

تجربه به او آموخته بود هیچ‌کس تاب چنین سکوتی را نخواهد داشت. اگر به‌اندازۀ کافی صبر کنی، کسی شروع به حرف‌زدن خواهد کرد و شاید فرصتی به دست دهد تا مکالمه به جایی که می‌خواهی کشانده شود.

میا یک لحظه در آغوشش فشرد و بینی‌اش را داخل موهای او کرد. هر بار که این کار را می‌کرد از اینکه پرل همان بوی همیشگی را می‌دهد خیالش راحت می‌شد. میا ناگهان فکر کرد پرل بوی خانه می‌دهد، گویی خانه هیچ‌گاه نه یک مکان بلکه همین بچه بوده که همیشه با خودش حمل می‌کرده.

«بیشتر وقت‌ها باید یه فرصت دیگه به آدم‌ها داد. خیلی‌وقت‌ها کارهایی می‌کنیم که کمابیش بعدش پشیمون می‌شیم. اون وقت باید همیشه اونها رو با خودت حمل کنی.»

اما آقای ریچاردسون متوجه شد حقیقت این است که یک مرد آسیایی خشمگین با انتظارات عمومی تناسبی ندارد و به‌همین‌خاطر عصبانی‌کننده است. مردان آسیایی نمی‌توانند شخصیت پخته اجتماعی داشته باشند و ناقص و مضحک هستند یا در بهترین حالت مانند جکی چان، تهدیدکننده و لوده. اجازه ندارند خشمگین و پخته و قدرتمند باشند.

در عمرش یاد گرفته بود که احساسات ممکن است مانند آتش خطرناک باشد. ممکن است خیلی راحت از کنترل آدم خارج شود. ممکن است از فراز دیوارها و پرچین‌ها رد شود. جرقه مانند کک می‌پرد و سریع همه‌جا را می‌گیرد.

پرل گفت «مامان، اینجا چکار می‌کنی؟» و به پشت سرش نگاه کرد. این واکنش جهانی همۀ نوجوان‌ها در هنگام مواجهه با پدر و مادرشان در مکان‌های عمومی است.

طی این سال‌ّها یاد گرفته بود حرف‌کشیدن از کسانی که مصاحبه می‌دهند مثل پیش راندن یک گاو سنگین و بدقلق است: باید گاو را به مسیر مناسب بکشانی و این‌طور وانمود کنی که اجازه داده‌ای گاو خودش در مسیری که دوست دارد حرکت کند.

شعار مدارس شیکر را نقل کرده بود که می‌گفتند «هر جامعه با مدارس آن شناخته می‌شود.»

میا دنبال توضیحی گشت و گفت «مثل بعداز یک آتیش‌سوزی توی جنگل. چند سال پیش خودم یه دونه‌ش رو دیدم. وقتی نبراسکا بودیم. طوری می‌شه که خیال می‌کنی دیگه دنیا تمومه. زمین سیاه می‌شه و سبزی باقی نمی‌مونه. اما بعدش خاک غنی‌تر می‌شه و چیزهای تازه درمی‌آد.» ایزی را در آغوشش فشار داد و گونه‌هایش را پاک کرد. یک بار دیگر هم موهایش را صاف کرد و گفت «آدم‌ها هم همین‌طورن. از نو شروع می‌کنن. یه راهی پیدا می‌کنن.

شما پسرها خیال می‌کنین همه‌چیز به هورمون‌ها و پریود مربوطه. اگه مردها پریود می‌شدن زمین و زمان رو از درد به هم می‌دوختن.