کتاب همه‌جا آتش‌های خُرد

شاید هم به‌خاطر برف بود.

در عمرش یاد گرفته بود که احساسات ممکن است مانند آتش خطرناک باشد. ممکن است خیلی راحت از کنترل آدم خارج شود. ممکن است از فراز دیوارها و پرچین‌ها رد شود. جرقه مانند کک می‌پرد و سریع همه‌جا را می‌گیرد.

آزارتون می‌ده، نه؟ گمونم نمی‌تونین تصور کنین چرا یه نفر زندگی متفاوتی از شما رو انتخاب می‌کنه. چرا یه نفر چیزی رو غیر از یه خونۀ بزرگ با یه حیاط بزرگ و ماشین و کار اداری انتخاب می‌کنه. چرا یه نفر چیزی متفاوت از اونی که شما انتخاب کردین انتخاب می‌کنه.

میا در تمام آن سال‌های خانه‌به‌دوشی یک قانون را رعایت کرده بود: وابسته نشو. به هیچ‌جایی، به هیچ آپارتمانی، به هیچ‌چیزی. به هیچ‌کسی.

دنیا همین است اما چقدر سخت است؛ بغل‌کردن‌های هرازگاهی، سری که یک لحظه روی شانه‌هایت خم می‌شود، ولی آنچه آدم می‌خواهد چیزی بیش از یک فشاردادن و محکم بغل‌کردن ساده است، باید طوری باشد که اصلاً نشود آدم را جدا کرد. مثل این است که تمرین کنی فقط با بوی سیب زنده بمانی، درحالی‌که احتیاج داری آن را گاز بزنی و ببلعی؛ با هسته و دانه‌هایش.

بعضی‌وقت‌ها باید همه‌چی رو خاکستر کنی و از اول شروع کنی. بعدش خاک غنی‌تر می‌شه و چیزهای تازه درمی‌آد. آدم‌ها هم همین‌طورن. از نو شروع می‌کنن. یه راهی پیدا می‌کنن.

متوجه شده بود همه‌چیز می‌تواند به‌صورتی جادویی تغییر شکل دهد. حتی دو تخته سنگی که در حیاط‌خلوت بود گاهی زیر نور آفتاب صبح نقره‌ای می‌شد. در کتابی که می‌خواند، هر رودخانه‌ای می‌توانست خدای رود باشد و هر درختی یک پری در هیئت گیاه؛ هر پیرزنی یک ساحره قدرتمند بود و هر سنگ‌ریزه‌ای یک روح طلسم‌شده. همه‌چیز احتمال تغییر شکل داشت و معنای حقیقی هنر از نظرش همین بود.

«بیشتر وقت‌ها باید یه فرصت دیگه به آدم‌ها داد. خیلی‌وقت‌ها کارهایی می‌کنیم که کمابیش بعدش پشیمون می‌شیم. اون وقت باید همیشه اونها رو با خودت حمل کنی.»

مسئله این است که تعریف مادر بودن چیست؟ آیا مادر بودن صرفاً امری زیستی است یا عشق را هم شامل می‌شود.

میا یک لحظه در آغوشش فشرد و بینی‌اش را داخل موهای او کرد. هر بار که این کار را می‌کرد از اینکه پرل همان بوی همیشگی را می‌دهد خیالش راحت می‌شد. میا ناگهان فکر کرد پرل بوی خانه می‌دهد، گویی خانه هیچ‌گاه نه یک مکان بلکه همین بچه بوده که همیشه با خودش حمل می‌کرده.