بریده‌هایی از کتاب روی پاهای خودم

ایمان یعنی برداشتن قدم اول، حتی وقتی کل مسیر را نمی‌بینی. مارتین لوترکینگ

گاهی باید بگذاریم آدم‌ها مدتی غایب باشند تا به یاد بیاوریم که از روز اول چقدر دوستشان داشتیم.

وقتی‌که شما به اندازۀ کافی متمرکز و مصمم هستید، توانایی‌هایتان چندبرابر می‌شود.

سفر به دوردست‌ها فقط با یک قدم کوچک آغاز می‌شود. لائوتسه

جملۀ معروف اقبال لاهوری که می‌گوید: «زندگی، در صدف خویش گوهر ساختن است.»

همۀ چیزهایی که خود را بی‌چون‌وچرا صاحب اصلی‌شان می‌دانیم؛ خانه، ماشین، ثروت و حتی فرزند و سلامتی، چیزهایی عاریه‌ای و دنیوی هستند که به ما تعلق ندارند؛ بلکه فقط وسیله‌هایی گذرا هستند که در این دنیا در اختیار داریم تا به‌نحوی شایسته آن‌ها را به کار بگیریم. عارفی بزرگ می‌گوید: «انسان‌ها را دیدم که بسیار هراسانند، آخر برای چه؟ آن‌ها که چیزی برای از دست دادن ندارند.» باور به بی‌ارزشی دنیا، دیدی دیگر و عمیق‌تر و آسوده از هیاهوهای زندگی امروزی، برایمان به ارمغان می‌آورد.

این طبیعی است که به گذشته نگاهی بیندازیم، همۀ ما انسان هستیم و دوست داریم مسائل را بفهمیم و البته گاهی درس‌هایی برای آموختن وجود دارد، ولی درنهایت در گذشته ماندن، افسوس خوردن و عیب‌جویی از خود برای چیزی که نمی‌توانی آن را تغییر بدهی، فقط و فقط اتلاف انرژی است.

خلق‌کنندۀ یک لحظۀ ناب آگاهی‌دهنده که فرد با خود بگوید: «آها.»

ما همگی با ظرفیت بالایی از بی‌نظیر بودن زاده شده‌ایم که می‌تواند ما را به دورترین رؤیاهایمان برساند.

زمانی که در طبیعت به سر می‌بردم بیشتر با خدای خودم احساس نزدیکی می‌کردم، تا زمانی که در کلیسا بودم. همیشه غرق در این تفکر بودم که خیلی بیشتر و وسیع‌تر از آنچه ما با چشم‌های انسانی خودمان می‌توانیم ببینیم، در طبیعت جریان دارد. چیزی که به آن اطمینان داریم، می‌تواند فقط بخشی از یک حقیقت رمزآلود باشد.

می‌شد گفت اسنوبرد یک ورزش پسرانه به حساب می‌آمد، ولی من آنجا بودم و شانه‌به‌شانۀ پسرها اسکی می‌کردم.

لااقل تنها جایی که در آن احساس اضافی بودن نمی‌کردم، کلاس هنر بود. به معلم هنرم، خانم لایل، دقیقاً به اندازۀ خانم بومن علاقه داشتم. او برای من مشوق بسیار خوبی بود. درحالی‌که روی غروبی که در نقاشی‌هایم کشیده بودم سایه می‌زد، به من می‌گفت: «ایمی! نقاشی‌های تو عالی هستند.»

باور به بی‌ارزشی دنیا، دیدی دیگر و عمیق‌تر و آسوده از هیاهوهای زندگی امروزی، برایمان به ارمغان می‌آورد.

یک دختر فقط باید دو چیز باشد: کسی و چیزی که خود خودش می‌خواهد. کوکو شنل

برایم فرقی نمی‌کرد که چقدر شرایط سخت است، من همواره روبه‌جلو حر کت می‌کردم.

مشکلات می‌توانند یا ما را متوقف کنند یا ما را مجبور کنند که خلاقیت به خرج دهیم.

گاهی تنها کاری که باید بکنید، فقط یک درخواست است.

مادرم از تمام بهانه‌های کوچک برای شاد کردن ما استفاده می‌کرد.

ای کاش راه دیگری هم بود.

صرف‌نظر از اینکه چه اتفاقاتی پیش رو داری، همۀ آن‌ها سرانجام حکمتی خواهند داشت.»