بریده‌هایی از کتاب مارینا

انسان وقتی نداند به کجا می‌رود، هرگز به جایی نمی‌رسد.

زمان با جسم همان کاری را می‌کند که حماقت با روح، آن را می‌پوساند.

ـ زمان با جسم همان کاری را می‌کند که حماقت با روح، آن را می‌پوساند.

«فقط کسانی ناپدید می‌شوند که جای رفتن دارند

ما حقیقت را نمی‌یابیم. حقیقت است که ما را می‌یابد

جوانی محبوبه‌ای هوس‌باز است. ما نمی‌توانیم به عالمش پی ببریم و برایش ارزش قائل شویم تا روزی که با یک نفر دیگر می‌رود و هرگز برنمی‌گردد... افسوس!

متشکرم که بهترین دوستی بوده‌ای که داشته‌ام.

انسان وقتی نداند به کجا می‌رود، هرگز به جایی نمی‌رسد.

زندگی به دلیلی نامعلوم چیزی به ما می‌دهد که در آن به دنبالش نمی‌گردیم. زندگی برایش ثروت، شهرت و قدرت آورده بود. ولی جانش جز آرامش روح، قدرت آرام کردن شبح‌هایی که در قلبش به سر می‌بردند، چیزی نمی‌خواست...

آن موقع نمی‌دانستم که اقیانوس زمان خاطره‌هایی را که در آن دفن کرده‌ایم، دیر یا زود، به ما باز می‌گرداند

«حقارت انسان‌ها، فتیله‌ای است که به دنبال شعله‌ای می‌گردد.»

اگر یاد نگیری که خودت فکر کنی، تمام جغرافیا، مثلثات و حساب دنیا به هیچ دردی نمی‌خورد و این اندیشیدن را هیچ مدرسه‌ای یاد نمی‌دهد. این جزو برنامه‌شان نیست.

زندگی به هر یک از ما لحظه‌های نادری از خوش‌بختی کامل می‌دهد. آن‌ها گاهی روزها هستند، گاهی هفته‌ها. حتی گاهی هم سال‌ها. همه‌چیز به بخت بستگی دارد. خاطره‌ی آن‌ها همیشه همراهی‌مان می‌کند و به نوعی منطقه‌ی حافظه بدل می‌شود که در تمام مدت بقیه‌ی زندگی‌مان می‌کوشیم به آن برگردیم ولی هرگز موفق نمی‌شویم.

خاطره‌های صدها تن، زندگی‌هایشان، احساس‌هایشان، توهم‌هایشان، غیبت‌شان، رؤیاهایشان که هرگز نتوانسته‌اند به آن‌ها تحقق ببخشند، سرخوردگی‌هایشان و عشق‌های یک‌جانبه‌ای که زندگی‌هایشان را زهرآگین کرده، همه این‌جایند. تمام این‌ها، نگه داشته شده برای ابدیت، این‌جا هستند. هاج‌وواج اندکی تحت‌تأثیر قرار گرفته،

به تو دروغ گفته‌ام. وقتی که آمدی ساعت را به خرمان پس بدهی می‌دانستم که بیمارم. خودپسند بوده‌ام. می‌خواستم دوستی داشته باشم... و فکر می‌کنم که راه را هم گم کرده باشیم.

یک دوست خوب روزی به من گفت که مشکل‌ها مثل سوسک هستند. همین که آن‌ها را به روشنایی بیاورند می‌ترسند و می‌روند.

«حقارت انسان‌ها، فتیله‌ای است که به دنبال شعله‌ای می‌گردد.»

«شکست‌های خاموش آسان‌تر پذیرفته می‌شود.»

زندگی به دلیلی نامعلوم چیزی به ما می‌دهد که در آن به دنبالش نمی‌گردیم.

ـ بجنب، برو. و بگذار که بازی را ببرد. ـ کار دشواری نخواهد بود.