بریده‌هایی از کتاب مارینا

هر کتاب دری به روی دنیاهای تازه و اندیشه‌های نو بود.

اگر یاد نگیری که خودت فکر کنی، تمام جغرافیا، مثلثات و حساب دنیا به هیچ دردی نمی‌خورد و این اندیشیدن را هیچ مدرسه‌ای یاد نمی‌دهد. این جزو برنامه‌شان نیست.

انسان تا وقتی از مرگ چیزی درک نکرده باشد، از زندگی هیچ ممکن نیست درک کند.

ـ صبر مادر علم است. جواب دادم: ـ و نامادری دیوانگی.

پیکر ما از همان هنگام به دنیا آمدن‌مان شروع به خراب شدن می‌کند. ما شکننده هستیم. مخلوق‌هایی گذرا هستیم. آن‌چه از ما به‌جا می‌ماند کارهای خوب و بدمان است که به‌هم نوعان‌مان می‌کنیم.

«حقارت انسان‌ها، فتیله‌ای است که به دنبال شعله‌ای می‌گردد.»

زمان با جسم همان کاری را می‌کند که حماقت با روح، آن را می‌پوساند.

گذشت زمان ما را عاقل‌تر نمی‌کند، فقط بزدل‌ترمان می‌کند.

اگر یاد نگیری که خودت فکر کنی، تمام جغرافیا، مثلثات و حساب دنیا به هیچ دردی نمی‌خورد و این اندیشیدن را هیچ مدرسه‌ای یاد نمی‌دهد. این جزو برنامه‌شان نیست.

تو نمی‌توانی کار خدا را بکنی...

انسان وقتی نداند به کجا می‌رود، هرگز به جایی نمی‌رسد.

وقتی بد شروع شود، حتماً بهتر به پایان می‌رسد.

برای از یاد بردن مسأله‌های خود، چیزی بهتر از خواندن شرح مسأله‌های دیگران نیست.

همه‌مان رازی داریم که در اعماق روح‌مان در به رویش قفل کرده‌ایم.

آژیر ماشین‌های آتش‌نشانی مثل این‌که بابت ناتوانی‌شان اندوهگین باشند، به صدا درآمده بودند.

علمی که بتواند آدم را به کره‌ی ماه بفرستد، ولی قادر نباشد که تکه نانی روی میز هریک از افراد بشر بگذارد چه معنایی دارد؟

برای از یاد بردن مسأله‌های خود، چیزی بهتر از خواندن شرح مسأله‌های دیگران نیست. جنگ‌ها، کلاهبرداری‌ها، آدم‌کشی‌ها، قاچاق‌ها، عروسی‌ها، رژه‌ها و فوتبال.

اگر موضوع فقط دروغ گفتن بود، زندگی چقدر آسان می‌شد.

«فقط کسانی ناپدید می‌شوند که جای رفتن دارند.

مه که از روشنایی‌های خانه‌های محقر و کافه‌های کثیف رنگ می‌گرفت، در کوچه‌های باریک موج می‌زد.