بریده‌هایی از کتاب مارینا

ـ صبر مادر علم است. جواب دادم: ـ و نامادری دیوانگی.

«حقارت انسان‌ها، فتیله‌ای است که به دنبال شعله‌ای می‌گردد.»

ته سیگار در دست‌هایش می‌لرزید، و به‌سختی می‌شد دانست کدام یک دیگری را دود می‌کند.

زمان با جسم همان کاری را می‌کند که حماقت با روح، آن را می‌پوساند.

وقتی لبخند می‌زد، انسان آماده بود هرچه را که از بین لب‌هایش بیرون می‌آید، باور کند.

انسان تا وقتی از مرگ چیزی درک نکرده باشد، از زندگی هیچ ممکن نیست درک کند.

اگر یاد نگیری که خودت فکر کنی، تمام جغرافیا، مثلثات و حساب دنیا به هیچ دردی نمی‌خورد و این اندیشیدن را هیچ مدرسه‌ای یاد نمی‌دهد. این جزو برنامه‌شان نیست.

پیکر ما از همان هنگام به دنیا آمدن‌مان شروع به خراب شدن می‌کند. ما شکننده هستیم. مخلوق‌هایی گذرا هستیم. آن‌چه از ما به‌جا می‌ماند کارهای خوب و بدمان است که به‌هم نوعان‌مان می‌کنیم.

انسان وقتی نداند به کجا می‌رود، هرگز به جایی نمی‌رسد.

گذشت زمان ما را عاقل‌تر نمی‌کند، فقط بزدل‌ترمان می‌کند.