بریده‌هایی از کتاب مارینا

برای خرمان که نور در او حرف می‌زند.

خرمان بی‌وقفه کار می‌کرد، نیرویی داشت که خودش هم نمی‌توانست توضیحش بدهد.

در همان لحظه، خرمان تصمیم گرفت که با آن زن ازدواج کند، هرچند این آخرین کاری بود که تصور می‌کرد در زندگی انجام بدهد.

هرگز نقاشی ندیده‌ام که بیش از تو قریحه داشته باشد. خودت هنوز نمی‌دانی و نمی‌توانی هم درک کنی، ولی آن را در خودت داری و یگانه ارزش من این است که آن را در تو تشخیص داده‌ام. تو به این پی نبرده‌ای، ولی من بیش از آن‌چه تو از من بیاموزی از تو یاد گرفته‌ام. دوست داشتم که تو استادی می‌داشتی که استعدادت را بهتر از شاگرد بی‌نوایی که من هستم، هدایت کند. خرمان، نور در تو حرف می‌زند. ما فقط گوش می‌کنیم. این را هرگز فراموش نکن. از این به بعد، استادت شاگرد تو خواهد بود و بهترین دوستت، برای همیشه.

می‌توانستم هزار سال نقاشی کنم، ولی ذره‌ای از توحش، نادانی و جنبه‌های حیوانی انسان‌ها را نمی‌توانستم تغییر دهم.

نقاشی نوشتن با نور است. ابتدا بهتر است الفبایش را یاد بگیری؛ سپس دستور زبانش را. فقط آن موقع است که می‌توانی بر سبک و جادو تسلط پیدا کنی.

هرگز چنین تابلوهایی ندیده بودم. آن‌ها مثل... عکس‌هایی از روح هستند. مارینا، ساکت، تأیید کرد. پافشاری کردم: ـ باید کار هنرمند مشهوری باشند. هرگز نظیرشان را ندیده بودم. مدتی طول کشید تا مارینا جواب بدهد: ـ و هرگز هم نخواهی دید. شانزده سال است که خالق‌شان دیگر نقاشی نمی‌کند. این سلسله پرتره‌ها آخرین آثارش بوده‌اند. آهسته گفتم: ـ باید مادرت را شناخته باشد که بتواند این‌طور نقاشی کند. مارینا مدت درازی نگاهم کرد. احساس کردم که همان نگاه تابلوها بر من سنگینی می‌کند. جواب داد: ـ بهتر از هر کسی. با او ازدواج کرده بود.

اگر موضوع فقط دروغ گفتن بود، زندگی چقدر آسان می‌شد.

جوانی محبوبه‌ای هوس‌باز است. ما نمی‌توانیم به عالمش پی ببریم و برایش ارزش قائل شویم تا روزی که با یک نفر دیگر می‌رود و هرگز برنمی‌گردد...

موسیقی، مانند آبی در حال مد که بالا بیاید، جایی برای خود در باغ باز می‌کرد.

انسان تا وقتی از مرگ چیزی درک نکرده باشد، از زندگی هیچ ممکن نیست درک کند.

صبر مادر علم است.

نگفتی اسمت چیست. ـ مارینا...

پاییز شروع به زدن رنگ مس به درخت‌ها می‌کرد.

در پشت ساعت نوشته‌ای خوانده می‌شد: برای خرمان که نور در او حرف می‌زند.

هنگامی که شب در اطرافم فرود می‌آمد، در کوچه‌های قدیمی و خیابان‌ها می‌گشتم. این گردش‌های طولانی به من احساسی از آزادی سرمست‌کننده می‌داد. تخیلم بر فراز ساختمان‌ها به پرواز درمی‌آمد و تا آسمان بالا می‌رفت.

همه‌مان رازی داریم که در اعماق روح‌مان در به رویش قفل کرده‌ایم.

اقیانوس زمان خاطره‌هایی را که در آن دفن کرده‌ایم، دیر یا زود، به ما باز می‌گرداند.

دود سیگار دست نخورده‌اش مانند سگ وفاداری تعقیبش می‌کرد.

انسان از امید، هرچند ضعیف هم که باشد، می‌تواند جان بگیرد.