بریده‌هایی از کتاب سرگذشت آب و آتش؛ مهرگان

تقریباً مطمئن...! چه عبارت فریب‌دهنده‌ای! عبارت جدیدی که به تازگی به دایرهٔ واژگانم اضافه شده است...

یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود

یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود افشین یدالهی

یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود افشین یدالهی

گذشتهٔ انسان‌ها همان گذشته‌ای است که خود در ساختن آن شرکت داشته‌اند. نه گذشته‌ای که پیش از تولدشان رقم خورده است. من این گذشته را رها می‌کنم و خودم آینده‌ام را می‌سازم.

یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود افشین یدالهی

می‌دونم هرکاری بکنی، دروغ نمیگی. همین‌که در احساساتت روراست هستی، برام کافیه. به قول خودت، از این به بعد، خودم حواسم بهت هست!

ـ من باید ازت محافظت می‌کردم دایانا. این رو بفهم. ـ زندگی تو خیلی مهم‌تر از زندگی منه. حتی اگر اتفاقی هم برای من می‌افتاد... ـ تو دایانایی! ـ خب تو هم شاهزاده پوریایی، ولیعهد خسروی ایران! ـ گفتم که اون لحظه نمی‌تونستم به خودم فکر کنم. ـ پس به چی فکر می‌کردی؟ ـ به اینکه دوستت دارم! دلم فرو می‌ریزد. سرجایم میخکوب می‌شوم. منتظرم قلبم از حرکت بایستد و یا تندتر از همیشه به سینه‌ام بکوبد

این دنیا پر از تناقضه....

ـ میشه ملکهٔ من باشی؟

دهمین روز از آبان ماه است. حالا دیگر هفده سال دارم!

ـ هیچ‌کس همیشه با تجربه نبوده. باید اشتباه کنیم تا تجربه پیدا کنیم.

بازتاب تمام افکار انسان‌ها در چشم‌هاست. مهربانی، صداقت، دوستی، غم... همه رو در چشم‌ها میشه دید. می‌گفت چشم‌ها نمی‌تونن رازهای دل انسان رو نگه دارن.

میشه در کتاب تاریخ خشایارشاه بود یا کوروش بزرگ. انتخاب با شماست.

غمی که برایم آشناست اما نمی‌شناسمش. آشناست و ناشناخته

. اما در این دنیا چیزهایی وجود داره که ربطی به سن و سال نداره. فقط کافیه آدم اون‌ها رو درک کنه تا بفهمه. مثل محبت و عشق! نمیشه درک این مفهوم رو به تجربه ربط داد.

در اوستا نگاه پاک بر پوشش اولویت داره.

اهمیت جملات فقط به مفهوم‌شون نیست. بستگی داره که چه کسی چنین جمله‌ای رو میگه. وقتی از کسی توقع شنیدن حرفی رو نداری و بعد اون رو می‌شنوی، طبیعیه که خوشحال بشی.

عاشق بودن راحت نیست.

خنده نداشت.  ـ واکنشت جالب بود. ـ چرا واکنش من جالب بود؟ ـ چون چهار بار اسم بانو نازآفرین رو با چنین لحنی آوردی. ـ با کدوم لحن؟ من خیلی عادی و جدی صحبت کردم. مثل همین الآن. ـ دایانا؟ ـ بله؟ ـ حسادت اصلاً درست نیست. جملهٔ خودم را با لحن خودم بر زبان می‌آورد. خوشحال به نظر می‌رسد. با ناباوری به او نگاه می‌کنم. اخم می‌کنم و می‌گویم: ـ پوریا این حرفت درست نیست.  ـ هست.