بریده‌هایی از کتاب سرگذشت آب و آتش؛ مهرگان

گفتم که اون لحظه نمی‌تونستم به خودم فکر کنم. ـ پس به چی فکر می‌کردی؟ ـ به اینکه دوستت دارم!

در چنین شرایطی، سکوت را ترجیح می‌دهم. سکوتی که پر از ناگفته‌هاست

ما باید یاد بگیریم بدون اعتماد کردن به آدم‌ها، اون‌ها رو دوست داشته باشیم. فقط وقتی بین مردم باشیم، می‌تونیم معنای زندگی رو بفهمیم

دوباره به تصویرش نگاه می‌کنم. ـ چقدر زیبا بودی! درست مثل فرشته‌ها! ـ تا به حال برای خودم انقدر ذوق نکردی. آرام می‌خندم. بر روی صورت کودکانه‌اش دست می‌کشم و می‌گویم: ـ به خودت حسادت نکن.  ـ خوبه من هم بگم در دوران کودکی زیباتر بودی؟ ـ همه در دوران کودکی زیبایی خاصی دارن، یک نوع زیبایی کودکانه. ـ نگاهم را از او می‌گیرم و به نگاره‌اش نگاه می‌کنم. ـ چشم‌هات هیچ فرقی نکردن.

پدرم همیشه میگه اگر زمانی احساس کردی تو زندگی مشکلی نداری و همه‌چیز داره به خوبی پیش میره، بدون که داری در مسیر اشتباه حرکت می‌کنی. ـ چه ترسناک. ـ ترسناکه اما درسته.

ـ سخت نبود؟ ـ فقط اولی سخت بود.  ـ این وحشتناکه! کشتن آدم‌ها واقعاً وحشتناکه. ـ اون شب نتونستم بخوابم دایانا. پوزخندی می‌زنم. پوریا با تعجب به من نگاه می‌کند. سرم را به چپ و راست تکان می‌دهم و می‌گویم: ـ خیلی جالبه. پدر من فرماندهٔ جنگه. بعد من تو ذهنم، دارم تو رو سرزنش می‌کنم که چطور آدم کشتی!

حقیقت اینه که تو نمی‌تونی خودت رو ملکهٔ یک سرزمین ببینی دایانا. با تعجب به او نگاه می‌کنم. لبخند می‌زند و ادامه می‌دهد: ـ تو به تنهایی می‌تونی بر یک سرزمین پادشاهی کنی!

بانو! شما چند روزه که عجیب شدید. یا با ناراحتی به کنج اتاق نگاه می‌کنید یا به سقف می‌خندید. من رو ببخشید اما آدم‌های عادی این‌طور رفتار نمی‌کنن.

این مردم مدت‌هاست که انتظار داشتن پادشاه بزرگی رو می‌کشن.

دختر فرمانده که تا به حال دست رد به سینهٔ تمام خواستگارانش زده و از ازدواج فرار کرده، در یک نگاه عاشق ولیعهد ایران میشه. هیچ‌کس هم نه، ولیعهد!