بریده‌هایی از کتاب سرگذشت آب و آتش؛ مهرگان

از آن روز ما مهرگان، این افتخار باستانی‌مان را جشن می‌گیریم تا فراموش نکنیم هر ظلم و ستمی پایانی دارد.

ما باید یاد بگیریم بدون اعتماد کردن به آدم‌ها، اون‌ها رو دوست داشته باشیم. فقط وقتی بین مردم باشیم، می‌تونیم معنای زندگی رو بفهمیم.

سکوت را ترجیح می‌دهم. سکوتی که پر از ناگفته‌هاست. ناگفته‌هایی که هرگز نمی‌توانند تبدیل به حرف و کلمه و جمله شوند... تنها باید در فضای سکوت معلق بمانند...

می‌دونم هرکاری بکنی، دروغ نمیگی. همین‌که در احساساتت روراست هستی، برام کافیه. به قول خودت، از این به بعد، خودم حواسم بهت هست!

ـ پدرم همیشه میگه اگر زمانی احساس کردی تو زندگی مشکلی نداری و همه‌چیز داره به خوبی پیش میره، بدون که داری در مسیر اشتباه حرکت می‌کنی. ـ چه ترسناک. ـ ترسناکه اما درسته. مهم‌تر اینکه زیبا هم هست. –مکث می‌کنمـ مثلاً امروز روز سختی بود اما برای من یکی از بهترین‌هاست. ـ برای من هم همین‌طور. ـ امیدوارم همین‌طور خوب بمونه. ـ می‌مونه.

چرا او نیز باید محکوم به مرگ باشد؟ به راستی من باید میان زندگی سرباز کشورم و سربازی دیگر یکی را انتخاب کنم؟ انسان‌دوستی در این انتخاب چه جایی دارد؟ جنگ ظالمانه‌ست. این جمله را همیشه باید به خاطر بسپارم.

یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود افشین یدالهی

من با این لباس زیبا نشدم، سیمین. من ـ مکث می‌کنم. – مدت‌هاست که بسیار زیبا هستم.

قبلاً دوست داشتم انقدر قوی باشم که بتونم از خودم و اطرافیانم محافظت کنم. اما حالا دیگه چنین احساسی ندارم. دوست دارم کسی باشه که در کنارش امنیت داشته باشم. به نظرم این واقعاً با ارزش‌تره.

اگر به همین راحتی با اشتباهات‌مون کنار بیایم که دائم تکرارشون می‌کنیم.

من به خودم حق اشتباه کردن میدم. از اشتباهاتم درس می‌گیرم و دیگه خودم رو سرزنش نمی‌کنم.

گفتم که اون لحظه نمی‌تونستم به خودم فکر کنم. ـ پس به چی فکر می‌کردی؟ ـ به اینکه دوستت دارم!

در چنین شرایطی، سکوت را ترجیح می‌دهم. سکوتی که پر از ناگفته‌هاست

ما باید یاد بگیریم بدون اعتماد کردن به آدم‌ها، اون‌ها رو دوست داشته باشیم. فقط وقتی بین مردم باشیم، می‌تونیم معنای زندگی رو بفهمیم

دوباره به تصویرش نگاه می‌کنم. ـ چقدر زیبا بودی! درست مثل فرشته‌ها! ـ تا به حال برای خودم انقدر ذوق نکردی. آرام می‌خندم. بر روی صورت کودکانه‌اش دست می‌کشم و می‌گویم: ـ به خودت حسادت نکن.  ـ خوبه من هم بگم در دوران کودکی زیباتر بودی؟ ـ همه در دوران کودکی زیبایی خاصی دارن، یک نوع زیبایی کودکانه. ـ نگاهم را از او می‌گیرم و به نگاره‌اش نگاه می‌کنم. ـ چشم‌هات هیچ فرقی نکردن.

پدرم همیشه میگه اگر زمانی احساس کردی تو زندگی مشکلی نداری و همه‌چیز داره به خوبی پیش میره، بدون که داری در مسیر اشتباه حرکت می‌کنی. ـ چه ترسناک. ـ ترسناکه اما درسته.

ـ سخت نبود؟ ـ فقط اولی سخت بود.  ـ این وحشتناکه! کشتن آدم‌ها واقعاً وحشتناکه. ـ اون شب نتونستم بخوابم دایانا. پوزخندی می‌زنم. پوریا با تعجب به من نگاه می‌کند. سرم را به چپ و راست تکان می‌دهم و می‌گویم: ـ خیلی جالبه. پدر من فرماندهٔ جنگه. بعد من تو ذهنم، دارم تو رو سرزنش می‌کنم که چطور آدم کشتی!

حقیقت اینه که تو نمی‌تونی خودت رو ملکهٔ یک سرزمین ببینی دایانا. با تعجب به او نگاه می‌کنم. لبخند می‌زند و ادامه می‌دهد: ـ تو به تنهایی می‌تونی بر یک سرزمین پادشاهی کنی!

بانو! شما چند روزه که عجیب شدید. یا با ناراحتی به کنج اتاق نگاه می‌کنید یا به سقف می‌خندید. من رو ببخشید اما آدم‌های عادی این‌طور رفتار نمی‌کنن.

این مردم مدت‌هاست که انتظار داشتن پادشاه بزرگی رو می‌کشن.