بریده‌هایی از کتاب سرگذشت آب و آتش؛ مهرگان

ـ احساس آدم‌ها خیلی زود تغییر می‌کنه. تصمیمی که با احساست می‌گیری، امکان پشیمونی داره. و وقتی پشیمون بشی، هیچ توجیهی برای تصمیمت نخواهی داشت. پس عاقلانه تصمیم بگیر و همیشه برای انتخابت دلیل کافی داشته باش.

در هوای سرد پاییز زیر شاخه‌های بلند بید چون خاطرات سبز دیروز فردای روشن‌مان از نو نوشته می‌شود در شب تاریک مهرگان زیر درخشش پنهان ماه چون دانه‌های سرخ انار روح زیبایمان

زمانش که برسه؛ چه تنها باشید و چه کسی همراه‌تون باشه، خودتون رو پیدا می‌کنید. پس ازدواج رو مانع ندونید. چون وقتی به سن من برسید، تازه متوجه میشید چه چیزهایی رو از دست دادید.

پدرم همیشه میگه اگر زمانی احساس کردی تو زندگی مشکلی نداری و همه‌چیز داره به خوبی پیش میره، بدون که داری در مسیر اشتباه حرکت می‌کنی.

هدیه دادن شبیه یک معامله است. هدیه‌ای را به کسی تقدیم می‌کنی تا در زمان مناسب آنچه می‌خواهی بازپس‌گیری. نپذیرفتن هدیه نشان بی‌احترامی است و نمی‌توان آن را پس داد. بنابراین ناگزیر هستی در معامله‌ای شرکت کنی که نمی‌دانی چه چیزی را روزی باید در ازای آن بدهی. این یک معاملهٔ اجباری است!

در اوستا نگاه پاک بر پوشش اولویت داره. همهٔ ما، زن و مرد، ابتدا به نگاه پاک توصیه شدیم و بعد به رعایت محدودیت‌های پوشش.

ما باید یاد بگیریم بدون اعتماد کردن به آدم‌ها، اون‌ها رو دوست داشته باشیم. فقط وقتی بین مردم باشیم، می‌تونیم معنای زندگی رو بفهمیم.

همهٔ ما یکتاپرست هستیم. اهورامزدا، خدای نیکی، برتر از هر موجودیه. لفظ خدا هم تنها به اهورامزدا نسبت داده میشه. اما پرستش آناهیتا هم تاریخ بلندی داره که قبل از زرتشت شروع میشه. مردم همیشه آناهیتا رو الههٔ آب یا به نوعی الههٔ عشق و باروری می‌دونستن.

یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود افشین یدالهی

به من نگاه کرد و گفت چقدر زیبا شدی. ـ مکث می‌کنم. ـ تا همین چند روز پیش وقتی به این جمله فکر می‌کردم ناخودآگاه لبخند می‌زدم. البته حالا دیگه این جمله و این فکرها، برام عادی شدن، هم عادی و هم بچه‌گانه. اصلاً اومدم اینجا که همین رو بگم. بگم یاد گرفتم فقط زمان می‌تونه نشون بده احساسات ما چقدر واقعی هستن. این واقعاً تجربهٔ بزرگی برام بود.

احساس آدم‌ها خیلی زود تغییر می‌کنه. تصمیمی که با احساست می‌گیری، امکان پشیمونی داره. و وقتی پشیمون بشی، هیچ توجیهی برای تصمیمت نخواهی داشت. پس عاقلانه تصمیم بگیر و همیشه برای انتخابت دلیل کافی داشته باش.

کند، شاهدخت پرین در گوشم زمزمه می‌کند: ـ زمانش که برسه؛ چه تنها باشید و چه کسی همراه‌تون باشه، خودتون رو پیدا می‌کنید. پس ازدواج رو مانع ندونید.

ـ آخه تو از کجا پیدات شد؟ لبخندی بر لبانم می‌نشیند. این جمله از آن جمله‌های ادبی و عاشقانه نیست. اما دوستش دارم. من هم همان‌طور ساده و عامیانه دوستش دارم. به گوشه‌ای خیره می‌شوم و با جدیت می‌گویم: ـ می‌دونی من نباید بهت اجازه بدم اما... این‌بار می‌تونی من رو در آغوش بگیری. پوریا آرام می‌خندد. به صورتش که مهربان‌تر از همیشه به نظر می‌رسد نگاه می‌کنم. به او نزدیک‌تر می‌شوم. سرم را روی سینه‌اش می‌گذارم. دست چپش را پشت سرم می‌گذارد و با دست راستش کمرم را نوازش می‌کند.

گذشتهٔ آدم‌هاست که آینده‌شون رو می‌سازه. ـ این همان جمله‌ای است که پدر از مادر شنیده بود. چقدر غمناک!

همچنان چشمانم را از چشمانش دور نگه می‌دارم. شاهزاده می‌گوید: ـ در کتابی خوندم که چشم‌ها دریچهٔ روحن. ـ تعبیر جالبیه. لبخند تلخی بر لب می‌آورد. سرش را آرام به چپ و راست تکان می‌دهد و سپس زمزمه می‌کند: ـ روح زیبایی داری... دایانا. ناخودآگاه نگاهم به سمت چشمانش می‌رود. نگاهش را از من می‌گیرد و به پایین خیره می‌شود. دیگر چشمانش برق نمی‌زنند. انگار در آن‌ها چیزی را می‌بینم که تا به حال ندیده بودم. غمی را می‌بینم که آشنا به نظر می‌رسد. غمی که برایم آشناست اما نمی‌شناسمش. آشناست و ناشناخته! درست مثل مفاهیم آخرین کلماتی که بر زبان آورده بود. چشم، روح، زیبایی... دایانا!

کلمات باید بتوانند احساسات مرا منتقل کنند. علاه بر آن، باید با یکدیگر هماهنگ هم باشند تا بتوانند تاثیر بیشتری داشته باشند.

نماز و مناجات نیمروز را زیر لب زمزمه می‌کنم: ـ می‌ستایم و ارج می‌گذارم و خشنود می‌کنم فرشتهٔ پاسبان نیمروز را می‌ستایم و ارج می‌گذارم و خشنود می‌کنم آن سرور شهر را که پاک و دادگستر و سازنده است. هماره و در همه حال، اهورامزدا، پروردگار یکتا را می‌ستایم.

-گذشتهٔ آدم‌هاست که آینده‌شون رو می‌سازه

پدرم همیشه میگه اگر زمانی احساس کردی تو زندگی مشکلی نداری و همه‌چیز داره به خوبی پیش میره، بدون که داری در مسیر اشتباه حرکت می‌کنی.

انسان‌های بزرگ با تجربه‌هاشون بزرگ شدن. برای تجربه پیدا کردن هم باید اشتباه کرد.