بریده‌هایی از کتاب تأمّلاتی در آیات مبارکه‌ قرآن کریم

اگرچه فرهنگ بنی‌اسرائیل یک فرهنگ قومی توحیدی بوده امّا ایده‌آل‌های آن‌ها همان ایده‌آل‌های مصریان بوده است و آن را تمدّن می‌دانستند تا جایی که حتّی وقتی از اسارت فرعون نجات پیدا می‌کنند، هنوز فکر می‌کردند که برای مدنیت خود باید گوساله‌ای داشته باشند و بپرستند.

همه باید خیلی مواظب رفتارهایمان باشیم. خیال نکنیم چون نمازخوان و روزه‌گیر هستیم، بلیط مجّانی ورود به بهشت را داریم. حتّی موسی با آن‌همه توجّهات، با یک لحظه غفلت، مرتکب قتل می‌شود.

تأثیری که یک داستان خوب بر اذهان می‌گذارد، هیچ وعظ و خطابه یا مقاله‌ی روان‌شناسی استادانه‌ای نمی‌گذارد.

بخش اعظم تورات، تاریخ بنی‌اسرائیل است نه وحی الهی. یهودیان در مورد مطالب آن با هم اختلاف نظر دارند. در مورد انجیل نیز همین معنا وجود دارد. قرآن، به عنوان وحی الهی و یک سند مرجعِ «فرقان» است، یعنی حقّ و باطل را از هم متمایز و روشن می‌سازد و این روشنگری، تجلّی هدایت و رحمت خداوند است برای آن‌ها که آن را باور داشته باشند

آب جیحون را اگر نتوان کشید هم ز قدر تشنگی نتوان برید

بعضی دوستان دانش‌جوی ایرانی تا وارد جلسات مسجد می‌شوند از حال می‌روند. عادت نکرده‌اند. حتمآ باید در اتاق‌های دربسته باشند که دود سیگار و حشیشی که می‌کشند، فضای خفه‌کننده‌ای درست کرده باشد؛ حتمآ باید جلسات متشنّج باشد تا جلسه گرم بشود. یک‌بار هم که می‌آیند به جلسات اسلامی، هوای معطّر و آرام این جلسات به مزاجشان نمی‌سازد و غش می‌کنند.

مرد کارگر در بازار عطّاران از بوی عطرها غش کرد. مردم دورش جمع شدند، هرکاری می‌کردند به هوش نمی‌آمد. مردی که از آن‌جا رد می‌شد و او را می‌شناخت و می‌دانست که او در کارخانه‌ی دبّاغی کار می‌کند، قطعه‌ای از آن چرم‌های گندیده‌ی دبّاغ‌خانه را خواست. آوردند و گذاشت جلوی بینی‌اش و مرد به هوش آمد. آدم‌هایی که به فضای متعفّن و کثیفی عادت کرده‌اند، نمی‌توانند هوای معطّر روابط سالم را تنفّس کند.

(و إنَّ رَبَّکَ لَذُو فضلٍ عَلَی النّاسِ و لکنَّ أکثَرَهُمْ لایشْکرونَ.)

هم‌جنس‌بازی در میان مردان قوم لوط رایج بود.

حق، فراتر از آدم‌ها و فراتر از گروه‌ها و احزاب است. انسان حق‌پذیر ذهنی پویا و سیال دارد و اگر با سخن حقّ جدیدی روبه‌رو شود، رو برنمی‌گرداند.