بریده‌هایی از کتاب این داستان یک جورایی بامزه‌ست

«تو تقریباً خودکشی کردی که این‌جایی؟ نیا اینو بهم گفت.» «آره.» «چرا؟» «چون نمی‌تونستم با دنیای واقعی کنار بیام.»

آدما تو این دنیا داغونن. ترجیح می‌دم با کسی باشم که داغونه و بتونه در مورد اون حرف بزنه تا کسی که بی‌نقصه

من به کسی چیزی بدهکار نیستم و مجبور نیستم با کسی بیش‌تر از حدی که احساس کنم لازمه حرف بزنم.

همه مشکل دارن. فقط بعضیا راحت‌تر مشکلات‌شون رو پنهان می‌کنن، ولی مردم به تو نگاه نمی‌کنن و در برن. بهت نگاه می‌کنن و فکر می‌کنن می‌تونن باهات حرف بزنن و تو درک می‌کنی، شجاع و قوی هستی.

آه می‌کشه. مجبوری یا اُمُل باشی یا هرزه و هرکدوم رو انتخاب کنی بقیه به‌خاطرش ازت متنفر می‌شن. به هیچ‌کی نمی‌شه اعتماد کرد، چون همه دنبال یه چیزن

اگه یه دختر از من خوشش بیاد منم از اون خوشم می‌آد.

پدرمادر من هر موقع و هرجا منو قبول می‌کنن، اما بعضیا باید شانس بیارن که فقط زندگی کنن.

افرادی با بیماری‌های روانی که به دنیا خدمت کردند. تو یه لیست نام آبراهام لینکلن، ارنست همینگوی، وینستون چرچیل، اسحاق نیوتون، سیلویا پلث و تعدادی از آدم‌های زرنگی رو که یه‌جورایی تعطیل بودن نوشته.

«رد زخم‌هاش می‌مونه؟» «باید جراحی کنم تا ازشون خلاص شم. به‌نظرت باید جراحی کنم؟» «نه. چرا چیزایی رو که سرت اومده پنهان کنی؟»

من کار می‌کنم مونیکا و در مورد کار فکر می‌کنم و از کار وحشت‌زده می‌شم و به این فکر می‌کنم که چقدر درمورد کار فکر می‌کنم و وحشت می‌کنم که چقدر به این فکر می‌کنم که چقدر در مورد کار فکر می‌کنم و به این فکر می‌کنم که چقدر از این‌که به این فکر می‌کنم که چقدر به کار فکر می‌کنم وحشت‌زده می‌شم.

من از مردن نمی‌ترسم، از زندگی‌کردن می‌ترسم.

بابی یه جرعه از قهوه‌شو می‌خوره و می‌گه: «اگه رو زمین قهوه وجود نداشت من یکی که می‌مردم.»

اونا همهٔ گزینه‌ها رو ازتون می‌گیرن و تنها کاری که می‌تونین انجام بدین زندگی‌کردنه و درست مثل همونیه که هامبل گفت: من از مردن نمی‌ترسم، از زندگی‌کردن می‌ترسم.

مشکل اینه که زیاد سرخوشی نمی‌کنی. حتا وقتی این‌جایی همیشه نگران مدرسه یا چیزی هستی. هیچ‌وقت بی‌خیال نمی‌شی و نمی‌ذاری همه‌چی بگذره

می‌خواستم به مردم بگم: "افسردگی‌م امروز از کنترلم خارجه." تا بهانه‌ای برای ندیدن‌شون داشته باشم، اما هیچ‌وقت نتونستم از پسش بربیام.

من فقط زرنگ بودم و سخت تلاش می‌کردم. احمق بودم که فکر می‌کردم این برای دنیا اهمیت داره. بقیهٔ مردم هم تو این حیله دست داشتن. هیچ‌کی به من نگفته بود که من معمولی‌م.

هیچ‌وقت واقعاً این قضیه رو در نظر نگرفتم، اما آدمای بدتر از منم وجود دارن، درسته؟ منظورم اینه که واقعاً آدم‌هایی وجود دارن که بی‌خانمان هستن و نمی‌تونن از رختخواب بیان بیرون و هیچ‌وقت نمی‌تونن تو شغلی دوام بیارن و در مورد موکتادا مشکلات جدی با آدما دارن، فقط چون مغزشون درست کار نمی‌کنه. در مقایسه با اونا من... خب، من یه بچه پول‌دارِ لوسم. که یه دلیل دیگه‌س برای این‌که احساس بدی داشته باشم. پس کی بدتره؟

و من در مورد روان‌شناسا هم می‌دونم، اونا وقتی دارن چیزایی رو که شما می‌گین، می‌نویسن در اصل دارن می‌نویسن که از فروش کشتی خصوصی‌شون چقدر پول نصیب‌شون می‌شه، چون اونا یه مشت تازه‌به‌دوران‌رسیده‌ن که احترام سرشون نمی‌شه...

کارهای خیلی زیادی هست که انجام بدم. من باید موفق باشم و نیستم و افراد دیگه - افراد جوون تر - هستن. افرادِ جوون‌تر از من تو تلویزیون دارن پول درمی‌آرن و بورسیهٔ تحصیلی می‌گیرن و به زندگی‌شون نظم می‌دن. من هنوز هیچی نیستم. کِی می‌تونم هیچی نباشم؟

من می‌شینم و شیر گرم رو می‌نوشم و هیچ فکری نمی‌کنم. این یه تواناییه که پیدا کردم، چیزی‌که اخیراً یاد گرفتم. این‌که چطور هیچ فکری نکنین. راهش اینه: هیچ علاقه‌ای به دنیای اطراف‌تون نداشته باشین، هیچ امیدی به آینده هم نداشته باشین و گرم باشین.