بریده‌هایی از کتاب این داستان یک جورایی بامزه‌ست

کی تو بچگی به خودکشی فکر نکرده؟ چطور می‌شه تو این دنیا بزرگ شد و به خودکشی فکر نکرد؟ این یکی از چیزاییه که خیلی از افراد موفق انجامش دادن: ارنست همینگوی، سقراط و خیلی‌های دیگه

من هر روز یه امتحان تمرینی می‌دادم. سؤال‌ها براساس استانداردهایی بودن که مشخص می‌کردن شما کودن نیستین: تست درک مطلب: اووووه. می‌تونین این متن انتخاب‌شده رو بخونین و بگین اونا دارن سعی می‌کنن کدوم درخت رو نجات بدن؟ واژگان: کتابی پر از کلمه‌های مسخره رو خریدی و اونا رو یاد گرفتی؟ ریاضی: شما قادرین مغزتونو به روی دنیا ببندین و اونو با نمونه‌هایی پر کنین که از قوانین پیروی می‌کنن؟

تو چشمای نیا نگاه کردم و چیزی‌که تو چشماش دیدم این بود: گریگ، ما همه‌مون داریم می‌ریم به یه مدرسه. من نیاز به یه دوست‌پسر دارم تا یه‌کم بهم امنیت بده، یه‌کم پشتیبانی، می‌دونی؟ دنبال رابطهٔ جدی نیستم. تو باحالی، ولی نه به باحالی آرون. اون ماری‌جوانا داره و از تو خیلی بی‌قیدوبندتره. تو تمام سال گذشته رو برای امتحان درس می‌خوندی، اون یه کلمه هم نخوند. این یعنی از تو زرنگ‌تره. نه این‌که تو زرنگ نباشی، اما هوش برای یه پسر خیلی مهمه. واقعاً مهم‌ترین چیز، با حس شوخ‌طبعی. و آرون حس شوخ طبعی‌شم از تو بیش‌تره. این‌که اون قدبلندتره هم ضرری نداره. پس من دوستت باقی می‌مونم، اما الان بذار اجازه بدیم این رابطه شکل بگیره.

من چند قدم جلو رفتم. آسون بود. این‌جور چیزا همیشه آسونه. کارهایی که بزرگ‌ترا می‌گن نکنین همیشه از همه آسون‌تره.

پیروزی اینه که تو امروز صبح بیدار شدی و تصمیم گرفتی زندگی کنی. این پیروزیه. این کاریه که امروز کردی.»

کی تو بچگی به خودکشی فکر نکرده؟ چطور می‌شه تو این دنیا بزرگ شد و به خودکشی فکر نکرد؟

«و این کابوس که می‌گی چی هست گریگ؟» ‫«زندگی!»

فقط می‌خوام خودم نباشم. چه با خوابیدن، چه بازی ویدئویی، چه دوچرخه‌سواری یا مطالعه. می‌خوام بی‌خیال مغزم شم. این برام مهمه

می‌دونم افسردگی باهام چیکار کرده. کاری کرد که از رختخواب بیرون نیام، که به مشکل نهایی ختم شد: بی‌خانمانی، اگه مدت طولانی نتونی از رختخواب بیرون بیای، آدم‌ها می‌آن و تختت رو می‌گیرن.

فقط می‌خوام خودم نباشم. چه با خوابیدن، چه بازی ویدئویی، چه دوچرخه‌سواری یا مطالعه. می‌خوام بی‌خیال مغزم شم. این برام مهمه.

هی، سرباز، چه مشکلی پیش اومده؟ نمی‌تونم غذا بخورم یا بخوابم قربان! چطوره چند تا گلوله حرومت کنم سرباز، این بهت انگیزه می‌ده؟ نمی‌تونم بگم قربان! احتمال داره باز هم قادر به خوردن‌وخوابیدن نباشم، فقط یه‌کم به‌خاطر سرب گلوله‌ها سنگین می‌شم. بلند شو و بجنگ سرباز! دشمن این‌جاس. دشمن زیادی قویه. من نمی‌تونم باهاش بجنگم. اونا خیلی زرنگن. تو هم زرنگی سرباز. نه به اندازهٔ کافی. خب، پس می‌خوای بی‌خیال شی؟ برنامه اینه.

«همون‌طور که زندگی‌تو می‌کنی، به یاد من باش و دعا کن که بهتر شم.» «حتماً.»

پدرمادر من وقار خاصی دارن.

«شاید از اون بچه‌خرخونایی هستی که زرنگ نیستن. اونا از همه بدترن.»

«همه‌شون زرنگ‌تر نیستن گریگ، هستن؟ بعضیاشون به زرنگی تو نیستن.»

. من فقط زرنگ بودم و سخت تلاش می‌کردم. احمق بودم که فکر می‌کردم این برای دنیا اهمیت داره. بقیهٔ مردم هم تو این حیله دست داشتن. هیچ‌کی به من نگفته بود که من معمولی‌م. این به این معنا نیست که من تو دبیرستان افتضاح بودم، من ۹۳ گرفتم. به نظر پدرمادرم خوب بود. مشکل اینه که تو دنیای واقعی ۹۳ نمرهٔ آشغالیه:

معلم روز اول اعلام کرد فوق‌العاده آسونه و هیچ دلیلی نداره که ما تو همه‌چی نمرهٔ ۱۰۰ نگیریم. من تو امتحان اولم یه ۸۵ و یه چهرهٔ اخمو گرفتم.

هیچی نبود که جلوی افتادن‌تون رو بگیره، فقط دست‌ها و اراده‌تون

فکر می‌کنم دوسِت دارم‌ها تموم می‌شن.

فکر نمی‌کنم رابطه‌تون با دوستاتون اون‌قدر مهم باشه