بریده‌هایی از کتاب دختری با کت آبی

الان یه وضعی شده که وقتی تو کشور خودت مثل یه مجرم باهات رفتار نکنن می‌گیم طرف خوش‌شانس بوده.

چقدر از خودم بازی درآوردم تا خودمو قانع کنم باس تنها نمرده، ولی وقتش که می‌شه، همه‌ی ما تنها می‌میریم.

«منتظر نباش چیزی بیاد نجاتت بده. همه‌مون تنهاییم.»

کی اومده؟ گشتاپو؟ ناسیونال سوسیالیست‌های هلندی؟ ما از گشت خیلی بدمون می‌آد، از پلیس سبزپوش هم همین‌طور، ولی از جنبش ناسیونال سوسیالیست خیلی بیش‌تر بدمون می‌آد، اینا نازی‌های هلندی هستن که به مردم خودشون خیانت می‌کنن.

وقتی چیزی برخلاف اون‌طوری‌که ما فکر می‌کنیم تموم می‌شه، اصلاً می‌شه گفت واقعاً تموم شده؟ تو این وضعیت باید تلاش‌مون رو همچنان ادامه بدیم تا جوابی پیدا کنیم که شب‌ها بتونیم با خیال راحت سرمون رو بذاریم زمین؟ یا این‌که باید وابدیم و تسلیم شیم؟

یکی پرسید دوس دارین صفحه‌ی آخر هر کتابی رو که دست می‌گیرین همون اول بخونین تا مطمئن شین کسی بلایی سرش نیومده و همه حال‌شون خوبه. باس گفت این احمقانه‌ترین چیزیه که تا حالا شنیدم. بعد گفت کتابی رو که داره ازش حرف می‌زنه بده بهش و وقتی کتاب رو گرفت با خودکار شروع کرد تو صفحه‌ی آخرش نوشتن. من فکر کردم الان می‌خواد تو اون صفحه بنویسه همه حال‌شون خوبه، ولی وقتی کتاب رو برگردونده بود توش نوشته بود یه خرس همه رو زخمی کرد، خیلی غم‌انگیز بود، خوب حالا بیاین بریم یه بستنی بخوریم.

من از هرکی شنیدم از اون چه تصویری تو ذهنش داره و سعی کردم به هم بدوزم‌شون تا تصویر یه آدم کامل شه، ولی این کسی که الان جلوی من ایستاده با اون تصویر خیلی فرق داره.

فکر می‌کنم ممکنه آدم التیام پیدا کنه، بدون این‌که احساس کنه کامل شده.

«دختری که من می‌شناختم هیچ‌وقت با من این‌طوری صحبت نمی‌کرد.» این حرفو تا حالا ده بار زده بود، ولی این بار گزنده‌تر بود. خسته شدم از این‌که این‌قدر منو با قبل از جنگم مقایسه می‌کنه. همه‌ش می‌گه قدیم بهتر بودی، ولی من هیچ‌وقت به اون حالت قدیم برنمی‌گردم. با صدایی منفعل به مامانم می‌گم: «اون دختر دیگه وجود نداره. رفته و دیگه هیچ‌وقت هم برنمی‌گرده.»

تو این دنیا باید انتخاب کنی که یا کارت درست باشه یا در امنیت باشی.