بریده‌هایی از کتاب من چگونه اروین یالوم شدم

هرچه بیشتر احساس کنید که زندگی نکرده‌اید، بیشتر از مرگ خواهید ترسید.

اینکه بدانیم خدا از آفرینش ما هدفی داشته، بسیار دلگرم‌کننده است.

«بعضی‌ها نمی‌توانند خود را از زنجیر رها کنند، با این‌حال دوستانشان را از زنجیر رها می‌کنند.»

ایوان ایلیچ، در جایی می‌گوید: «می‌دانم که خیلی بد خواهم مُرد چون خیلی بد زندگی کرده‌ام.»

«تاریخ، داستانی است که اتفاق افتاده است درحالی‌که داستان، تاریخی است که ممکن است اتفاق بیفتد.» این کلمات برایم تکان‌دهنده بود.

در کمال تعجب و ناباوری، به‌تدریج ایمیل‌هایی از طرف دانشجویان و درمانگرها و حتی بیماران ایرانی دریافت کردم. نمی‌دانم چند جلد از کتاب‌هایم در ایران فروخته شده چون ایران تنها کشوری است که بدون اجازه و بدون رعایت کپی‌رایت کتاب‌های مرا چاپ می‌کند

«اگر هدف ومعنای خلقتم، رسیدن به همین زندگی‌ای است که به آن رسیده‌ام، خب پس دلم می‌خواهد یک‌بار دیگر زندگی کنم.»

«اینکه شما اشتباهی را مرتکب شوید مهم نیست، مهم این است که با آن اشتباه چه می‌کنید.»

وابستگی‌های اول زندگی، یک عمر در ما پایدار می‌مانند

چقدر از خواندن جمله‌ای از نمایشنامۀ مکبث حیرت‌زده می‌شوم؛ آنجا که می‌گوید: «زندگی چیزی نیست جز سایه‌ای متحرک از بازیگری ناتوان که روی صحنه می‌خرامد و صحنه را می‌آراید و پرده‌ها را کنار می‌زند و بعد بدون هیچ حرف و نمایشی صحنه را ترک می‌کند.»

«خاطرات گذشته و آرزوهای آینده تنها باعث تشویش و اضطراب ما می‌شوند»

در لحظۀ مرگ، علم به اینکه ما در این جهان به درستی زندگی کرده‌ایم، تسکین‌دهنده‌ترین همراهی است که می‌توانیم داشته باشیم.

ولی آپارتمان ما یک وحشت منحصربه‌فرد و مزمن داشت: سوسک... آن‌ها همه‌جا بودند و علیرغم اینکه مدام از حشره‌کش استفاده می‌کردیم، بازهم نابود نمی‌شدند. من به‌شدت از آن‌ها می‌ترسیدم و هنوز هم می‌ترسم. هر شب مادرم پایه‌های تخت مرا در کاسه‌های پر از آب و حتی گاهی پر از نفت قرار می‌داد تا سوسک‌ها نتوانند از آن بالا بیایند. ولی بازهم سوسک‌ها از سقف روی رختخوابم می‌افتادند. شب‌ها، که چراغ‌ها را خاموش می‌کردیم، خانه مال آن‌ها می‌شد. من صدای راه رفتنشان را روی کفپوش پلاستیکی کف آشپزخانه می‌شنیدم. شب‌ها جرئت نمی‌کردم به دستشویی بروم و درعوض از یک کوزه که کنار تختم می‌گذاشتم استفاده می‌کردم. یادم می‌آید ده ساله بودم و داشتم در نشیمن کتاب می‌خواندم که یک‌باره سوسکی درشت پرواز کرد و روی پایم نشست. (بله، سوسک‌ها پرواز می‌کنند. درست است که اغلب راه می‌روند ولی بلدند پرواز کنند!) من جیغ کشیدم و پدرم به‌سرعت خود را به طبقۀ بالا رساند و قهرمانانه با پا سوسک را له کرد. منظرۀ سوسک له‌شده بدترین چیزی بود که در عمرم دیده بودم. به سمت توالت دویدم تا بالا بیاورم.

«من یک انسانم و هیچ انسانی برایم بیگانه نیست».

«خود» شما مهم‌ترین ابزاری است که در دست دارید. دربارۀ این «خود واقعی» تا آنجا که می‌توانید اطلاعات‌تان را زیاد کنید.

«با این نقشه، شما و بیمارتان هر دو برنده شده اید. اگر بیمار بداند که شما به حرف‌هایش علاقه‌مند شده‌اید و می‌خواهید از او چیزی یاد بگیرید، اعتمادبه‌نفسش بالا می‌رود و درنهایت همۀ چیزهایی را که باید در مورد بیماری او بدانید خواهید فهمید.»

باید در لحظه زندگی کنیم، فقط در زمان حال، چون خاطرات گذشته و آرزوهای آینده، تنها باعث اضطراب و تشویش ما می‌شن.

من همیشه دانشجویان روانپزشکی را تشویق می‌کنم که در درمان‌هایشان از نظرات شخصی خودشان هم استفاده کنند و فقط متکی به متن‌های پزشکی نباشند. «خود» شما مهم‌ترین ابزاری است که در دست دارید. دربارۀ این «خود واقعی» تا آنجا که می‌توانید اطلاعات‌تان را زیاد کنید. اجازه ندهید نقاط کور شما در درک مشکل بیمارانتان، اثر بگذارد یا بیماری‌شان را شدیدتر از آنچه هست به شما نشان بدهد.

اگر به دیگران توجه کنیم، همین اعمال دلسوزانه و سخاوتمندانه، هر محیطی را که در آن باشیم غنی‌تر و زیباتر می‌کند.

تمام کتاب‌هایی که خوانده و تجربیاتی که کسب کرده‌ام، به من اهمیت چگونه زیستن را یاد داده‌اند