بریده‌هایی از کتاب چرا حجاب؟

جای بسیار تأسّف است که در جامعه، مادرانی محجب ظاهر می‌شوند. که همراه آنان دخترانی بدحجاب دیده می‌شوند.

پیامبر اسلام (ص) به امیرالمؤمنین علی (ع) فرموده‌اند: (یا عَلی: لَعَنَ اللّهُ والِدَینِ حَمَلا وَلَدَهُما عَلی عُقُوقِهِما) «ای علی! لعنت خداوند بر پدر و مادری که فرزند خود را بد تربیت کنند و موجبات عاق خود را فراهم نمایند.»

مردم در برابر دستورات و احکام الهی سه دسته‌اند: گروه اوّل: تنها در مواردی تسلیم حق هستند که با منافعشان تطبیق کند: «نُؤْمِنُ بِبَعْضٍ وَ نَکفُرُ بِبَعْضٍ»، در حقیقت اگر ایمان هم آورده‌اند، به خاطر منافعشان است نه به حکم خداوند. گروه دوم: کسانی که اراده و خواسته‌هایشان، خواسته و ارادهٔ خداست و اگر منافع زودگذرشان با فرمان خداوند در تضاد بود، از منافع خود چشم می‌پوشند و تسلیم فرمان خداوند می‌شوند، اینان مؤمنان و مسلمانان راستینند. گروه سوّم: از گروه دوم هم برترند و در واقع جز آنچه خدا اراده کند، اراده‌ای ندارند و جز آنچه او می‌خواهد، خواسته‌ای در دل آنها نیست. آنها به جایی رسیده‌اند که فقط چیزی را دوست می‌دارند که او دوست دارد و از چیزی متنفّرند که او نمی‌خواهد، در حقیقت تسلیم محض خداوند تبارک و تعالی هستند.

اسلام نه تنها مخالف حضور زنان در عرصه‌های مختلف اجتماعی، فرهنگی، علمی، سیاسی، عبادی و.. نیست، بلکه آنان را به شرکت در این گونه میادین تشویق می‌کند. زنان نیمی از جمعیت دنیا را تشکیل می‌دهند، زن به عنوان یک موجود توانمند دارای هوش و استعداد و توانایی بالایی است که این بر کسی پوشیده نیست و شایسته نیست که این توانایی برای رشد و پیشرفت جامعه مورد استفاده قرار نگیرد. امّا اسلام عزیز برای زنان دستوراتی دارد که عمل به آنها بیشتر به نفع خود زنان است، دستوراتی از قبیل: رعایت پوشش و حفظ حجاب، عدم اختلاط زن و مرد، دقّت در نحوهٔ راه رفتن، قدم زدن، سخن گفتن و پرهیز از هر عملی که بذر فساد را در نهاد انسان‌های بیمارگونه می‌کارد. زنان نباید در اجتماع و مقابل نامحرم با ناز و کرشمه حرف بزنند و لباس‌های تنگ و کوتاه بپوشند و در راه رفتن باید دقّت داشته باشند. تمام این دستورات برای حفظ ارزش شخصیتی زن می‌باشد و نباید تصوّر شود که این فرامین برای زن محدودیت ایجاد می‌کند.

امام صادق (ع) می‌فرمایند: (اِنَّ فاطِمَةَ (س) کانَتْ تَأتی قُبُورَ الشُّهَداءِ فی کلِّ غَداةِ سَبْتٍ ...) «حضرت فاطمهٔ زهرا (س) هر هفته صبح شنبه برای قرائت «فاتحه» و دعا به قبرستان شهدا می‌آمد و در کنار قبر عمویش حمزه دعا می‌کرد و برای وی طلب آمرزش می‌نمود.»

حزیم روایت کرده که حضرت زینب (س) در حال سنخنرانی در شهر کوفه و در میان تدابیر امنیتی و جمعیت انبوهی از زن و مرد که گرد هم آمده بودند؛ در میان جمعیت فریاد کشید: «ساکت باشید.» راوی گوید: به خدا قسم تا آن روز زنی را به این حیا و عفّت و به آن سخنوری و بیان ندیده بودم، چنان بود که گویا از زبان امیرالمؤمنین علی (ع) سخن می‌راند. مردم با شنیدن سخنان حضرت زینب (س) حیرت‌زده و مبهوت مانده و می‌گریستند و دست‌های خود را از حسرت به دندان می‌گزیدند، که پیرمردی در جمع می‌گفت: پدر و مادرم فدای شما باد. پیران شما بهترین پیراها و جوانان شما بهترین جوانان و زنان شما بهترین زن‌ها و خاندان شما بهترین خاندان‌ها هستند که خوار و مغلوب نمی‌شوند

در احوالات مرحوم مقدّس اردبیلی (ره) از مفاخر بزرگ جهان اسلام، نقل شده: از آن بزرگوار سؤال شد: آیا دنیا می‌تواند تو را بفریبد؟ فرمود: امکان ندارد. و از او سؤال شد: آیا اگر در جایی با زن بیگانه و نامحرم خلوت کنی؟ ایشان فرمودند: به خدا پناه می‌برم. و بر همین اساس است که پیامبری بزرگ در این گونه مسائل می‌گوید: (اِنَّ النَّفْسَ لَاَمّارَةُ بِالسُّوءِ اِلّا ما رَحِمَ رَبّی) «نفس به بدی‌ها و فحشا می‌خواند، مگر اینکه خدایم رحم کند.»

«هر کس زنی را برای مردی وصف کند و زیبایی او را چندان نزد وی بستاید که آن مرد را فریفتهٔ آن زن گرداند تا از او به حرامی کام گیرد، از دنیا نرود تا اینکه خداوند بر او خشم گیرد. و هر کس مورد غضب الهی واقع شود، آسمان‌های هفتگانه و زمین‌های هفتگانه همه بر او خشم گیرند و گناهش همانند آن کس باشد که از آن زن به حرامی کام گرفته است. پرسیدند: یا رسول اللّه! اگر آن زن و مرد توبه کنند و خود را اصلاح نمایند، باز بر آن شخص وصف‌کننده گناهی هست؟ فرمود: خداوند متعال توبهٔ آن دو را می‌پذیرد، ولی توبهٔ آن کسی که به وسیله وصفی که از آن شخص کرده ایشان را به فتنه انداخته و سبب این ماجرا شده را نخواهد پذیرفت.»

شوهر از اوّلین کسانی است که قرآن ظاهر نمودن زینت را در برابر او جایز می‌شمرد. زن نه تنها اجازه دارد تمام اندام خویش را برای شوهرش نمایان سازد، بلکه باید زمینه را برای تحریکات جنسی شوهر فراهم سازد. اسلام به زنان سفارش می‌کند که خود را برای شوهرانشان زینت و آرایش کنند و به دلخواه آنان عمل کنند و با ظاهر نمودن زیبایی‌های آشکار و پنهانی هر چه بیشتر دل شوهر را به دست آورند.

فاطمه (س) نه تنها نمی‌پسندد بیرون خانه برود که چشم نامحرم به او بیفتد، حتّی نمی‌پسندد بعد از مرگش دیدهٔ نامحرمی به برآمدگی جسدش بیفتد.

و امام جعفر صادق (ع) می‌فرمایند: (خَیرُ النِّساءِ اَلْبُلَهاءُ الْخَجوُلُ) «بهترین زنان، عاقلان باحیا و خجالت‌پیشه‌اند.»

در اصطلاح واژهٔ حجاب بیشتر در مورد پوشش زن به کار می‌رود که به این معنا (پرده) یعنی در پشت پرده بودن زن. آنچه امروزه از کلمهٔ حجاب برداشت می‌شود، کمی متفاوت از کاربرد آن در گذشته است. امروزه حجاب یعنی پوشش برای زنان، شاید به اعتبار پشت پرده واقع شدن زن باشد، به گفتهٔ مرحوم شهید مطهّری (ره) معنای اصطلاحی حجاب بیشتر در عصر ما پیدا شده است، امّا فقها در کتب فقهی از واژهٔ «سَتْر» به معنای پوشش استفاده می‌کنند و کم‌تر از کلمهٔ حجاب به معنای پوشش استفاده می‌نمایند.

وقتی دختری مجرّد که با چنان آرایش غلیظ‌ی از خانه بیرون می‌آید، چه کسی می‌تواند مسؤول باشد؟ یا در ارتباط با زنی که در برابر دیدگان شوهر با آرایش غلیظ و لباس‌های زنندهٔ کوتاه و در کمال بی‌حجابی از منزل خارج می‌شود، چه کسی را باید مسؤول دانست؟ بسیار شرم‌آور است اگر بشنوید مردانی از همسرشان می‌خواهند که حجاب از سر بگیرد و با پوشش نیمه عریان دست در دست وی در کوچه و خیابان راه برود؛ چرا که این کار را افتخار می‌دانند. در چنین مواقعی مردی و غیرت مرد، مرده است، و مردانگی رنگ باخته است.

از پیامبر عزیز اسلام (ص) نقل شده که فرموده‌اند: (اَیما رَجُلٍ تَتَزَینَ اِمْرَاَتَهُ وَ تَخْرُجَ مِنْ بابِ دارِها فَهُوَ دَیوثٌ، وَلایأثَمُ مَنْ یسَمّیهِ دَیوثآ وَ الْمَرْاَةُ اِذا خَرَجَتْ مِنْ بابِ دارِها مُتَزَینَةً ـ وَ الزَّوجُ بِذلِک راضٍ یبْنی لِزَوْجِها بِکلِّ قَدَمٍ بَیتٌ فِی النّارِ، فَقَصِّروُا اَجْنِحَةً نِساءِکمْ ـ وَ لاتُطَوِّلوُها فَاِنَّ فی تَقْصیرِ اَجْنِحَتِها رِضی وَ سُرورآ) «مردی که زنش در برابرش زینت کند و با رضایت او از خانه خارج شود، دیوث است و هر که آن مرد را دیوث بنامد، گناهی نکرده است و هر زنی که آرایش کرده از خانه خارج شود و همسرش به آن راضی باشد، با هر قدمی که آن زن برمی‌دارد، خانه‌ای از آتش برای شوهرش بنا می‌شود، پس کوتاه کنید پر و بال زنانتان را، نگذارید در این امور پر بگیرند؛ زیرا کوتاه کردن پر و بال آنان موجب خشنودی و خوشحالی است.»

پیامبر بزرگوار اسلام (ص) فرموده است: (اِنَّ الْجَنَّةَ لَیوجَدَ ریحُها مِنْ مَسیرَةٍ خَمْسَمَاَةَ عامٍ، وَ لایجِدُها عاقٍ وَ لادَیوثٍ، قیلَ یا رَسوُل اللّه: وَ مَا الدَّیوثُ؟ قالَ (ص): الَّذی تُزنی اِمْرَاَته وَ هُوَ یعْلَمُ بِها) «بوی بهشت از پانصد سال راه به مشام می‌رسد، ولی دو گروه حتّی بوی بهشت را استشمام نخواهند کرد: ۱ ـ عاق والدین ۲ ـ دیوث شخصی سؤال کرد: یا رسول اللّه! دیوث کیست؟ پیامبر (ص) فرمود: کسی که زنش زنا می‌دهد و او می‌داند (بی‌توجّه است.)»

مرحوم شیخ فخرالدّین طریحی، در کتاب مجمع البحرین جلد دوم صفحهٔ ۲۵۳ می‌فرماید: (وَالدَّیوث، مَنْ لاغیرَةَ لَهُ عَلی اَهْلِهِ) «دیوث کسی است که در قبال ناموسش غیرت ندارد.»

پیامبر اسلام حضرت محمّد (ص) می‌فرمایند: (خَیرُ نِساءِکمْ الْعَفیفَةُ) «بهترین زنان شما زن باعفّت است.» (شَرُّ نِساءِکمْ الْمُتَبَرِّجاتُ الْمُتَخَیلاتُ) «بدترین زنان شما آرایش کنندگان متکبّرانند.»

عقده‌های روحی ـ روانی یکی دیگر از عوامل بی‌حجابی زنان در جامعه می‌باشد. برخی از انسان‌ها در زندگی خود به نوعی کمبود عاطفی و شخصیتی دچار می‌شوند که ممکن است از این موضوع بی‌اطّلاع باشند و سعی دارند از راه‌های مختلف آنها را برطرف کنند و خود را اشباع نمایند. کمبودهای عاطفی و شخصیتی می‌تواند دلایل متعدّدی داشته باشد. برخی از این کمبودها ممکن است در کودکی از طرف والدین ایجاد شود و برخی دیگر می‌تواند در نوجوانی و جوانی از طرف اولیا و مربّیان جامعه ایجاد گردد. به هر حال دچار شدن به این گونه کمبودها می‌تواند عواقب بدی داشته باشد تا جایی که انسان را تا مرز ورشکستگی درونی و باطنی پیش می‌برد. افرادی که به این گونه بیماری و عقدهٔ روانی مبتلا می‌شوند، سعی دارند با استفاده از شیوه‌های غیرعاقلانه و غیرمنطقی آن را جبران کنند و در میان مردم جایگاهی برای خود دست و پا کنند؛ چرا که انسان دوست دارد همواره در میان مردم از جایگاه ویژه‌ای برخوردار باشد و برای نیل به این هدف از دو راه استفاده می‌کند: ۱ ـ از راه‌های درست و منطقی همچون تحصیل علم، ایمان، تقوا، فضایل اخلاقی و مکارم انسانی. ۲ ـ از راه‌های نادرست.

چیست این آرایش و الگو و مد چیست این سرگشتگی در کار خود چیست این پیراهن و شلوار تنگ چیست این تن‌پوش هفتاد و دو رنگ گر چه دارد شیوه‌های رنگ رنگ من به جز عبرت نگیرم از فرنگ ای به تقلیدش اسیر، آزاد شو دامن قرآن بگیر، آزاد شو «اقبال لاهوری»

فراوانند زنان و دخترانی که می‌خواهند با دختر همسایه، هم‌کلاسی، همکار، دوستان و اقوام خود برابر باشند؛ چون از وضعیت آنها کورکورانه پیروی می‌کنند و شرایط خویش و خانوادهٔ خویش را در نظر نمی‌گیرند. برای اینکه مثل فلان زن یا دختر باشند، بلندپروازی می‌کنند، بهانه می‌گیرند، چون نمی‌توانند همانند الگوی غلط خویش باشند، در هاله‌ای از غم و اندوه فرو می‌روند و خانواده را در یک جنگ عصبی و روانی می‌اندازند. جملاتی که در زیر آمده، همگی بیانگر نوعی تقلید جاهلانه است. چرا فلان دختر لباس آن چنانی می‌پوشد و من نمی‌پوشم؟ چرا فلان دختر طلا و جواهرات آن چنانی دارد و من ندارم؟ چرا جهیزیهٔ فلان دختر کامل‌تر و بهتر است؟ چرا مهریهٔ فلان دختر بیشتر از من است؟ چرا جشن عروسی فلان دختر با تشریفات کامل‌تر از من برگزار شد؟