بریده‌هایی از کتاب دروغگویی روی مبل

پیشداوری نکن. اگر موضعی پرهیزگارانه و اخلاقی بگیری، بیمارت را از دست خواهی داد. پذیرا باش.

نخواه که همه‌ی دنیا را در آغوشت بگیری. اگر می‌خواهی به مردم کمک کنی، به آن‌ها کمک کن که مادر و پدر خودشان باشند.

ترانه‌ها فرق دارن ولی ملودی یکیه

«اگه اون دختره اون‌قدر بده که تو فکر می‌کنی، احتمالاً بهترین کار اینه که کاری نکنی و بذاری با هم درگیر بشن. این‌طوری اونا توی بن‌بست گیر می‌کنن، توی جهنم شخصی خودشون.»

یه چیزی که از تجربه‌م با اونا یاد گرفتم اینه که خشمت رو قورت نده. باور کنین!

«بیا تصور کنیم که اگه همین حالا برگردی و باهاش صحبت کنی، چی می‌شه.»

«موضعت رو حفظ کن ... به خودت یادآوری کن که چند وقت بود می‌خواستی همچین کاری بکنی ... تو کاری رو کردی که به نفعت بوده ... این مهم‌ترین کاریه که تو انجام دادی.»

برای آدمایی که با هم صمیمی می‌شن، دیگه برگشتن به یه رابطه‌ی عادی، تقریباً محاله.

می‌گن هدف درمان اینه که خودت پدر و مادر خودت بشی.

“اگر می‌خواهید به خودتان افتخار کنید، کارهایی انجام دهید که مایه‌ی افتخارتان باشد.”

کسی که به کارش عشق می‌ورزد، خوش‌شانس است.

آیا این یک رابطه بود؟ نه! با هم بودن ما یه چیز واقعی نبود؛ اون از من به عنوان یه نماد استفاده می‌کرد. رابطه داشتنش با منم همین‌طور؛ یه چیز غیرواقعی بود. اون خودش رو تهی احساس می‌کرد و می‌خواست خودش رو با جوهر من پر کنه. آیا می‌تونست بفهمه داره چه کار می‌کنه؟ می‌تونست متوجه بشه که داره به اشتباه نمادها رو جای واقعیت انضمامی می‌ذاره؟

گاهی اوقات سرنوشتْ ما رو به موقعیت‌هایی می‌کشونه که توش چیزای درستْ غلطه

زندگی مثل شطرنجه: وقتی بازی تموم می‌شه، همه‌ی مهره‌ها - پیاده‌ها، شاه‌ها و وزیرها - همه به یک جعبه برمی‌گردن.

ما همیشه روز تولد رو به عنوان جیزی خوشحال کننده جشن می‌گیریم، ولی به نظر من عکس این مسئله صادقه. این تولدها نمادهای ناراحت‌کننده‌ای هستن که نشون می‌دن عمرمون در حال تموم شدنه و جشن تولد تلاشی برای رد کردن این ناراحتیه. تو هم چنین حسی داری؟

«می‌دونی! می‌گن هدف درمان اینه که خودت پدر و مادر خودت بشی. فکر کنم چنین چیزی رو می‌شه در مورد مشاوره هم گفت. هدف این جلسات مشاوره‌ای اینه که خودت مشاور خودت بشی. خوب! ... بذار ببینیم در مورد خودت چی می‌دونی.»

بزرگ‌بینیِ موکلت احتمالاً پوششی روی تصویر خودشه؛ تصویری که پر از شک و شرم و عدم اعتماد به نفسه. افراد متکبر معمولاً احساس می‌کنن که برای این‌که در سطح دیگران باقی بمونن باید بیش از حد به دست بیارن. بنابراین، به منظر من نباید دنبال خود بزرگ‌بینی و عشق به خودش باشی. در عوض، باید روی تحقیر نفسش تمرکز کنی

خشم و انتقام آن‌قدر در وجود کَرول ریشه کرده بودند که حالا بدون آن‌ها احساس گمشدگی می‌کرد. هر بار به انگیزه‌هایش فکر می‌کرد  و این کاری بود که خیلی انجام می‌داد - درباره‌ی کاری که انجام می‌داد و دلیلش احساس گیجی می‌کرد.

به نظر من خیلی از مردم از وجود تصادف و اتفاق احساس ناراحتی می‌کنن و این ناراحتی‌شون رو با اعتقاد به اشکالی از ارتباطات کیهانی تسلی می‌دن. من هیچ وقت به سمت چنین چیزهایی کشیده نشدم. می‌شه گفت ایده‌ی تصادفی بودن و لاقیدی طبیعت هیچ وقت منو ناراحت نکرده. چرا یک “تصادف” ساده این‌قدر ترسناکه؟ چرا باید چیزی غیر از تصادف و اتفاق رو تصور کنیم؟

وقتی قبول کنه که خودش خالق موقعیتش بوده، می‌تونه بفهمه که برای رهایی خودش قدرت داره: انتخاب‌هاش می‌تونن اون رو به این رهایی برسونن؛ انتخاب‌هاش می‌تونن اون رو از این مخمصه در بیارن.»