بریده‌هایی از کتاب ذهن و بازار

بر طبق نظر شومپیتر، بورژوازی به دفاع از روشنفکران برخواهد خاست، زیرا باور دارد «خرد کردن آزادی‌ای که مخالف طبع بورژوازی است بدون خرد کردن آزادی‌ای که موافق طبع اوست محال است.»

فردگرایی، اگر بتوان آن را از نقایص و مضراتش پاک نمود، بهترین حافظ آزادی شخصی است از آن جهت که، در مقایسه با هر نظام دیگر، عرصه را برای اِعمال انتخاب شخصی بسیار وسعت می‌بخشد. فردگرایی بهترین حافظ تنوع زندگی هم هست، چیزی که دقیقاً از همان عرصهٔ وسعت‌یافتهٔ انتخاب شخصی سر برمی‌آورد، و فقدان آن بزرگ‌ترینِ همهٔ فقدان‌ها در دولت همگون‌طلب یا تمامیت‌خواه است.

مارکس به یاد داشت که مادرش زمانی با عتاب و خطاب گفته بود: «ای کاش کارل سرمایه‌ای اندوخته بود به جای آنکه درباره‌اش بنویسد!»

بازار پر است از آدم‌هایی که می‌کوشند شما را به خریدن چیزهایی متقاعد کنند که حقیقتاً به آنها نیازی ندارید و چه بسا ناگزیر شوید برای داشتن آنها زمان، لذت و خلاقیت خود را فدا کنید.

اسمیت زندگی متوسطی داشت، و این به‌رغم درآمد قابل ملاحظه‌ای بود که از مقرری مادام‌العمرش، از حقوق خود در مقام ریاست گمرک، و از حق‌التألیف کتاب‌هایش به او می‌رسید. با این حال، به هنگام مرگ در سال ۱۷۹۰ دارایی اسمیت در حداقل ممکن بود، زیرا بیشتر درآمدش را صرف فعالیت‌های نیکوکارانه‌ای کرده بود که تا آخر عمر مخفی نگاه داشته بود

سیاست هنر ممکنات است، اما فلسفهٔ سیاسی هنر محتمل کردن امر به‌ظاهر ناممکن از لحاظ سیاسی است. نقش فیلسوفان سیاسی‌ای مانند او به چالش کشیدن فکر و عقیدهٔ اکثریت است «با اصرار بر ملاحظاتی که اکثریتْ خواهان در نظر گرفتن آنها نیست، با استوار ماندن بر اصولی که اکثریتْ آنها را ناراحت و عذاب‌آور می‌پندارد.»

به‌زودی ناظران صحنهٔ سیاسی متوجه نوعی همگرایی چشمگیر بین احزاب عمدهٔ چپ و راست در بسیاری از دموکراسی‌های غربی شدند. این امر بخشی بدین دلیل بود که تجربهٔ فاشیسم موجب بی‌اعتباری راست رادیکال قدیمی شده بود، در حالی که چپ رادیکال کمونیست‌ها یا غیرقانونی اعلام شده بودند (مانند آنچه در آلمان غربی و ایالات متحده اتفاق افتاده بود)، یا به‌وسیلهٔ ائتلاف‌های دموکراتیکِ حاکم محصور گشته بودند (مانند آنچه در فرانسه و ایتالیا اتفاق افتاده بود)، و یا اصلاً نتوانسته بودند در شرایط رفاه و رونقِ در حال رشد حمایت زیادی جلب کنند.

به‌رغم برههٔ کوتاهی از ملی‌سازی بلافاصله پس از جنگ که عامل محرک آن گاه ایدئولوژی سوسیالیستی، اما بیشتر میلی عمل‌گرایانه به ممانعت از تعطیلی صنایع زیان‌ده بود دههٔ ۱۹۵۰ عمدتاً دوره‌ای از «نئولیبرالیسم» بود. به بازار به چشم موتور تولید اقتصادی نگاه می‌شد: این بازار ثروتی تولید می‌کرد که می‌شد بخشی از آن را بعداً به‌وسیلهٔ دولت رفاه توزیع کرد.

اگر سَر کِینز در ریاضیات و اقتصاد کمبریج بود، قلبش در ناحیهٔ بلومزبری لندن بود، جایی که حساسیت‌های فرهنگی‌اش از رهگذر حضور در حلقهٔ مشهور و پرزرق و برق هنرمندان، موسیقی‌دانان و نویسندگان آن ناحیه شکل گرفته بود. دید او از زندگی خوب، سرلوحه قرار دادن رشد و پرورش زیبایی‌شناختی و دوستی‌های فرهیخته و پربار، در تلفیق با کار عام‌المنفعه بود.

در یک کلام، مارکسیسم آخرین و قدرتمندترین وسیله برای هدایت کین‌توزی انسان‌های ضعیف و غیرخلاق بر ضد انسان‌های قوی و خلاق بود. جذابیت مارکسیسم همچنین به این دلیل بود که ادعا می‌کرد قادر است همه چیز را با تکیه بر چند اصل محدود تبیین کند.