بریده‌هایی از کتاب پوپولیسم چیست؟

قدرت سراسر از مردم برمی‌خیزد، ولی کجا می‌رود؟

حکم‌رانی پوپولیستی سه ویژگی دارد: تلاش برای ربودن تشکیلات دولت، فساد، و «مریدپروری گسترده» (اعطای سود مادی یا الطاف بروکراتیک

هرچه باشد، هر سیاست‌مداری‌خاصه در دموکراسی‌های متکی به صندوق رأی‌دلش می‌خواهد حمایت «مردم» را جلب کند، و همۀ آن‌ها می‌خواهند چیزی بگویند که تا حد ممکن شمار بیشتری از مردم آن را بفهمند، و همه نسبت به طرز فکر، و به‌ویژه احساس «عامۀ مردم» حساس هستند. آیا ممکن نیست که یک پوپولیست صرفاً سیاست‌مدار موفقی باشد که دوستش نداریم؟ آیا اَنگ «پوپولیسم» خودش پوپولیستی نیست؟

آیا اَنگ «پوپولیسم» خودش پوپولیستی نیست؟

«برای دوستانم، همه‌چیز؛ برای دشمنانم، قانون.»

آیا ممکن نیست که یک پوپولیست صرفاً سیاست‌مدار موفقی باشد که دوستش نداریم؟ آیا اَنگ «پوپولیسم» خودش پوپولیستی نیست؟ یا اینکه آیا ممکن نیست که، سرآخر، پوپولیسم، به‌قول کریستوفر لَش، در واقع «صدای اصیل دموکراسی» باشد؟

پوپولیست‌ها پس از به قدرت رسیدن معمولاً برخوردِ (دست‌کم) درشت و خشنی با سازمان‌های غیردولتی (اِن. جی. اُ) منتقد دارند.

«متعصب‌ترین انسان‌های دنیا کسانی هستند که... دیگران را متعصب می‌خوانند.»

همۀ پوپولیست‌ها، بدون استثناء، وقتی به قدرت رسیدند به این ادعا می‌آویزند که تنها نمایندۀ اخلاقاً مشروع مردم هستند و اینکه، علاوه‌بر این، فقط برخی از مردم آن مردم واقعی اصیلی هستند که لایق حمایت و، سرآخر، حکم‌رانی خوب‌اند.

نیکولاس مادورو، جانشین نگون‌بخت هوگو چاوز در پست ریاست‌جمهوری ونزوئلا، را در نظر بگیرید که کوشید با اعزام سربازان به فروشگاه‌های لوازم خانگی و زدن برچسب‌های قیمتی ارزان‌تر بر محصولاتْ تورم را مهار کند.