بریده‌هایی از کتاب تک‌گویی‌های کلاسیک برای زنان

آه، خدای قادر و محمدِ پرهیزگار، محبوب مرا ببخشایید! بی‌حرمتی‌اش را ببخشایید! بی‌حرمتی به نصیب این دنیا و رعایت مهربانی، و پیروزی بی‌رحمانه را از او دریغ کنید، بایستید به یکسان در برابر خشم روزگار بر او همچنان که بر این سلطان ترک و شهبانوی تیره‌بخت! و بر من ببخشایید که این از سرِ مهر نبود که این دو را ببینم در عذاب و رنج، دیر بِزیند. آه، زنوکراته، بهرهٔ تو از روزگار چه خواهد بود؟

خسته‌ام، از همه‌چیز به ستوه آمده‌ام، و راه گریزی نمی‌بینم! هر چه می‌گذرد، فقط بدتر و بدتر می‌شود؛

از هیچ چیز اصلاً و ابداً رضایت ندارم؛ و زمان می‌گذرد...

او بسیار ناخشنود است و احساس می‌کند جوانی‌اش را به پای ازدواجی بی‌حاصل هدر داده است. او «آدمِ دِه» نیست و هیچ‌چیز در این ملک، سر او را گرم نمی‌کند.

او ترجیح می‌دهد طاعون بگیرد و زن نگیرد!

می‌خواهم غافلگیر شوم. این غافلگیری افسونم می‌کند.