بریده‌هایی از کتاب قلعه حیوانات

«خرها عمر زیادی دارند، کدام یک از شما تا به حال الاغ مرده دیده‌اید،»

همیشه خوک‌ها تصمیم می‌گرفتند و سایر حیوانات حقی برای تصمیم گرفتن نداشتند؛ ولی رأی دادن را یاد گرفته بودند.

در این مبارزه ما باید با هم متحد شویم و رفاقت‌مان به هیچ دلیل از بین نرود. بشر دشمن ماست و حیوانات همگی دوستند.»

و این را هم به خاطر داشته باشید که ما همانند بشر نیستیم و برای مبارزه با او نیازی نیست که روش‌های آن‌ها را به کار ببندیم و حتی در زمان پیروزی نباید ظلم‌ها و شرارت‌ها و عادات بدشان را انجام دهیم.

دیر یا زود، فراخواهد رسید که این بشر ظالم محو گردد و این همه دشت‌های سبز انگلستان تنها از آن ما شود، چه دیر و چه زود افسارها از گردن‌مان پایین آید یوغ‌ها بازگردد از بینی زین‌ها زنگ خواهد زد بر سر دوش ما دیگر تازیانه‌ای نخواهد آمد رنجِ بار سنگینی را دیگر نمی‌کشیم ثمره کارمان را خودمان می‌خوریم

شما گاوهایی که در جلوی من ایستاده‌اید، سال گذشته چندین هزار گالن شیر داده‌اید. بر سر آن شیر که باید برای تقویت گوساله‌هایتان مصرف می‌شد، چه پیش آمد؟ تمام قطره‌های آن را دشمنان ما خوردند. شما مرغ‌ها در سال پیش چند عدد تخم کرده‌اید و چند تا از آن‌ها جوجه شده‌اند؟ بقیه به بازار رفت تا برای جونز و اطرافیانش تبدیل به پول گردد. تو کلوور! کره‌هایت که باید در پیری عصای دستت و سبب شادمانی تو باشند کجایند؟ همه را در یک‌سالگی فروختند و تو دیگر آن‌ها را نخواهی دید. در ازای این‌همه جان‌کندن و چهار کره چه چیزی جز جیرهٔ غذا و گوشهٔ طویله برایت مانده است؟

آیا این به این خاطر است که این سرزمین شرایط خوبی ندارد و به قدری فقیر است که نمی‌تواند به ساکنینش زندگی مرفه و خوبی را بدهد؟ نه دوستان! این خاک، خاک انگلستان، بسیار حاصلخیز است و آب و هوای مساعد برای بوجود آوردن مواد غذایی برای تعداد زیادی از حیوانات ساکنش را دارد. مثلاً مزرعهٔ خودمان می‌تواند از دوازده اسب، بیست گاو و صدها گوسفند نگهداری و پذیرایی کند، به نحوی که همه در آسایش زندگی کنند. آسایشی که ما الآن نمی‌توانیم حتی تصورش را بکنیم. پس چرا ما با این نکبت زندگی می‌کنیم؟

ما خوک‌ها علاقه‌ای به سیب نداریم، مثلاً خود من. ولی چون ما خوک‌ها کارمان فکری است و تمام اوضاع و احوال مزرعه به عملکرد ما بستگی دارد و ثابت شده که این مواد برای سلامتی مفید هستند، پس برای سلامتی، ما به آن‌ها احتیاج داریم.

شجاعت تنها کافی نیست. وظیفه‌شناسی و اطاعت و تفکر هم اهمیت دارد.

نمی‌توانستند تشخیص دهند که کدام‌یک حیوان است و کدام‌یک انسان! دیگر ممکن نبود که یکی را از دیگری تمیز دهند. آدم‌ها شبیه خوک‌ها بودند و خوک‌ها شبیه آدم‌ها!

نمی‌توانستند تشخیص دهند که کدام‌یک حیوان است و کدام‌یک انسان! دیگر ممکن نبود که یکی را از دیگری تمیز دهند. آدم‌ها شبیه خوک‌ها بودند و خوک‌ها شبیه آدم‌ها!

نمی‌توانستند تشخیص دهند که کدام‌یک حیوان است و کدام‌یک انسان! دیگر ممکن نبود که یکی را از دیگری تمیز دهند. آدم‌ها شبیه خوک‌ها بودند و خوک‌ها شبیه آدم‌ها!

اسکوئیلر از روی قطعهٔ کاغذی دراز، که با یکی از پاهای جلویش آن را نگه می‌داشت، برایشان از گسترش کار و اینکه تولید مواد غذایی دویست درصد، سیصد درصد و حتی پانصد درصد افزایش یافته می‌خواند و حیوانات هم دلیلی برای رد کردن گفته‌های او نداشتند، مخصوصاً که دیگر آن‌ها به طور کامل از شرایط زندگی‌شان پیش از انقلاب چیزی به خاطر نداشته و فکر می‌کردند که با این روش که پیش می‌روند، در آینده کمتر کار خواهند کرد؛ هرچند که بعضی از روزها دل‌شان می‌خواست که آمار کمتری از پیشرفت به خوردشان می‌دادند و در عوض جیره‌ی‌غذایی‌شان بیشتر می‌شد.

پس دوستان، این مسئله مثل روز روشن است که این زندگی نکبت‌بار ما سرشار از ظلم بشر است. بشر را از میان برداشته تا صاحب و مالک دسترنج خود شوید. فقط با این کار می‌توانیم آزاد و ثروتمند شویم. چه کار باید انجام دهیم؟ این بسیار ساده است باید تمام تلاش‌مان را شب‌وروز از اعماق وجود برای انقراض نسل بشر انجام دهیم. دوستان! پیام من برای شما یک دگرگونی است!

همیشه خوک‌ها تصمیم می‌گرفتند و سایر حیوانات حقی برای تصمیم گرفتن نداشتند؛ ولی رأی دادن را یاد گرفته بودند.

بعضی حرف از وفاداری نسبت به جونز می‌زدند و او را «ارباب» می‌نامیدند و یا می‌گفتند که او صاحب ماست و اگر او نباشد غذایی به ما نمی‌رسد و یا اینکه به ما مربوط نیست که بعد از مرگ‌مان چه اتفاقی می‌افتد، پس به چه علت خودمان را به سختی بیندازیم؟

باید بگویم که زندگی ما بسیار کوتاه و پرزحمت و نکبت‌بار است.

آدم‌ها شبیه خوک‌ها بودند و خوک‌ها شبیه آدم‌ها!

نمی‌توانستند تشخیص دهند که کدام‌یک حیوان است و کدام‌یک انسان! دیگر ممکن نبود که یکی را از دیگری تمیز دهند. آدم‌ها شبیه خوک‌ها بودند و خوک‌ها شبیه آدم‌ها!

در حقیقت معیاری نداشتند که زندگی خود را با آن مقایسه کنند. فقط آمار و اعداد اسکوئیلر بود که به آن‌ها نشان می‌داد که همه‌چیز روزبه‌روز بهتر از قبل می‌شود و این مسئله همچنان برای حیوانات نامفهوم بود و کم‌کم می‌فهمیدند که هیچ راهی برای حل مشکلات‌شان وجود ندارد و این در شرایطی بود که آن‌ها اصلاً فرصت تفکر نداشتند.