بریده‌هایی از کتاب کتاب جامع آداب معاشرت

شما در هر صورت باید با مردم مؤدبانه رفتار کنید، پس فراموش نکنید به کسانی که به شما خدمت می‌کنند مانند صندوقدارها و مسئولان پذیرش سلام کنید.

عجیب است که اکثر مردم وقتی می‌خواهند جواب منفی بدهند با حالتی بی‌ثبات و مردد این کار را می‌کنند. صداقت یکی از اصول بنیادی آداب اجتماعی صحیح است. عبارت ساده‌ی «نه، متشکرم» که در کودکی آن را یاد گرفته‌ایم باید به بخشی از واژه‌نامه‌ی روزمره‌ی زندگی تبدیل شود.

گر می‌خواهید عطر بخرید عطری با بوی سبک را برای محیط کار بخرید و عطرهای سنگین یا «رمانتیک‌تر» را برای شب انتخاب کنید.

در مورد مهمانی، همیشه در زمان تعیین‌شده یا حداکثر ده دقیقه دیرتر سر قرار حاضر شوید. زودتر از موعد رسیدن هم درست نیست چون ممکن است مزاحم میزبان شوید که مشغول آخرین تدارکات است. در قرارهای کاری یا برای هر قرار دیگری بهتر است چند دقیقه زودتر برسید تا بتوانید افکارتان را جمع و جور کنید.

در برخورد با افراد هنگام سلام کرد عینک آفتابی‌تان را بردارید تا بتوانید تماس چشمی برقرار کنید. تماس چشمی بخش مهمی از سلام و احوال‌پرسی است و برنداشتن عینک کاری غیردوستانه به نظر می‌رسد. در صورتی که دلیل پزشکی ندارید، آن را در فضاهای سربسته هم بردارید. در محیط کار آن را به طور کامل بردارید: اگر آن را روی سرتان قرار دهید تلویحاً این پیام را می‌رسانید که به زودی بیرون خواهید رفت.

همیشه قبل از آنکه چاشنی به غذا اضافه کنید آن را بچشید. اگر شتابزده بشقابتان را با نمک بپوشانید یا در سس غرق کنید به نوعی به میزبان توهین کرده‌اید. قرار دادن فرض بر اینکه چاشنی غذا برای شروع کافی است، تلویحاً نوعی تعریف از کسی است که غذا را پخته است.

در مکان‌های عمومی در این مکان‌ها، شاید کسی شما را نشناسد، ولی به هر حال نامرئی نیستید. پس کمی درباره‌ی تصویری که مردم از شما می‌بینند فکر کنید. حواستان به بلندی صدایتان باشد. مکان‌های عمومی طبیعتاً پرسر و صدا هستند، ولی شما سعی کنید با صدای بلند خود به این شلوغی اضافه نکنید.

مراقب تله‌ها باشید! در مقابل اصرارهای طرف مقابل برای تغییر عقیده‌ی شما مقاومت کنید: چاپلوسی. «کیک‌های کدوی تو عالی هستند، چطور است پنج تا برای عید شکرگزاری درست کنی؟»، «خوشحالم که کیک‌های مرا دوست داری. ولی فقط وقت درست کردن دو تا از آن‌ها را دارم». قلدری. «تو باید کمک کنی. همه دارند به دویست نفر از این فهرست تلفن می‌زنند»، «دفعه‌ی بعد خوشحال می‌شوم. ولی این بار برایم ممکن نیست». تبدیل مسئله به مشکل شما. «من خیلی گرفتارم! می‌توانی ...»، «متأسفم که این‌قدر گرفتاری، ولی من هم کارهایی دارم که باید سر موقع تحویل بدهم».

وقتی کسی در مقابل دعوت یا درخواستی پاسخ منفی می‌دهد، باید به تصمیم او احترام بگذارید. تلاش برای گرفتن جواب مثبت با چرب‌زبانی یا احساس گناه دادن به طرف مقابل و بعد هم بحث بر سر دلایل، بی‌ملاحظگی و بی‌ادبی را می‌رساند.

احترام. احترام گذاشتن به دیگران یعنی درک ارزش آن‌ها به عنوان انسان، بدون توجه به سابقه، نژاد یا اعتقادات آن‌ها. این در روابط روزمره به چشم می‌خورد ـ تحقیر نکردن دیگران به خاطر عقاید و نظراتشان، خودداری از خندیدن به شوخی‌هایی که درباره‌ی نژاد یا جنسیت می‌شود، کنار گذاشتن تعصبات، و حفظ بی‌غرضی و روشن‌فکری. ما این احترام را نه تنها با خودداری از انجام چنین کارهایی، بلکه از طریق کارهایی عمدی مانند حاضر شدن بموقع سر قرار، لباس مناسب پوشیدن، یا توجه کامل به فرد یا افرادی که در کنارمان هستند نشان می‌دهیم. احترام قائل شدن برای خود هم به اندازه‌ی احترام گذاشتن به دیگران حائز اهمیت است. منظور از احترام قائل شدن برای خود تکبر یا تحمیل عقاید به دیگران نیست، بلکه رفتار به روشی است که این اعتماد به نفس را به دیگران هم القا می‌کند. چنین فردی بدون توجه به ویژگی‌های جسمانی یا استعدادهای فردی‌اش برای خود ارزش قائل است و درک می‌کند که آنچه واقعاً مهم است اصالت و شخصیت است.

کلمه‌ی «متشکرم» نشان می‌دهد که قدر هدیه‌ای را که به شما داده‌اند یا لطفی را که در حقتان کرده‌اند می‌دانید و آن را بدیهی فرض نمی‌کنید. کلمه‌ی «لطفاً» دستور را به درخواست تبدیل می‌کند. و کلمه‌ی «ببخشید» به طرف مقابل می‌گوید که اشتباهتان عمدی نبوده است.

رعایت ادب یعنی قبول مسئولیت تأثیری که رفتارمان بر دیگران می‌گذارد، احترام گذاشتن به فضایی که با دیگران تقسیم می‌کنیم و رفاه و آسایش کسانی که آن فضا را با آن‌ها تقسیم می‌کنیم.

در را به روی درخواست‌های آینده باز نکنید. یا از پیشنهادی استقبال کنید و یا قاطع جواب بدهید: «نه، با این برنامه‌ی کاری واقعاً نمی‌توانم. اگر برنامه‌ام عوض شد خبر می‌دهم.» اگر می‌خواهید در آینده کمک کنید بگویید: «نه، این بار نمی‌توانم، ولی لطفاً برای دفعه‌ی بعد به من تلفن بزن.»

احترام. احترام گذاشتن به دیگران یعنی درک ارزش آن‌ها به عنوان انسان، بدون توجه به سابقه، نژاد یا اعتقادات آن‌ها.

رعایت ادب یعنی قبول مسئولیت تأثیری که رفتارمان بر دیگران می‌گذارد، احترام گذاشتن به فضایی که با دیگران تقسیم می‌کنیم و رفاه و آسایش کسانی که آن فضا را با آن‌ها تقسیم می‌کنیم.

لبخند زدن محبت و پذیرا بودن شما را نشان می‌دهد.

کلمه‌ی «ببخشید» به طرف مقابل می‌گوید که اشتباهتان عمدی نبوده است

لطفاً این آداب نزاکت اصلی را به بخشی از خودتان تبدیل کنید. به کار گرفتن آن‌ها حال و هوا را نه تنها برای یک روز خوشایند، بلکه برای یک جامعه‌ی مدنی آماده می‌کند.

«لبخند جزئی از آراستگی است.» لبخند و برخورد مثبت خود به خود حال و هوای مثبتی ایجاد می‌کند. رعایت ادب از برخورد خوشایند با اطرافیان شروع می‌شود.

احترام. احترام گذاشتن به دیگران یعنی درک ارزش آن‌ها به عنوان انسان، بدون توجه به سابقه، نژاد یا اعتقادات آن‌ها. این در روابط روزمره به چشم می‌خورد ـ تحقیر نکردن دیگران به خاطر عقاید و نظراتشان، خودداری از خندیدن به شوخی‌هایی که درباره‌ی نژاد یا جنسیت می‌شود، کنار گذاشتن تعصبات، و حفظ بی‌غرضی و روشن‌فکری.