بریده‌هایی از کتاب دیوان اشعار بابا افضل کاشانی

گر با توام از تو جان دهم آدم را از نور تو روشنی دهم عالم را چون بی تو شوم قوت آنم نبود کز سینه به کام دل برآرم دم را

گر تخم برومند نشد، کشتۀ توست ور جامه پسندیده نشد، رشتۀ توست گر ز آن که تو را پای فرو رفت به گل از کس تو منال، کاین گل آغشتۀ توست

راهی ست دراز و دور، می‌باید رفت آنجات اگر مراد برناید، رفت تن مرکب توست تا به جایی برسی تو مرکب تن شوی، کجا شاید رفت؟