بریده‌هایی از کتاب ‏‫اسرار و ابزار طنز‌نویسی

«طنز را نمی‌توان تجزیه و تحلیل کرد. تجزیه و تحلیل طنز یعنی نابود کردن آن.»

نظریه برگسون پیروی می‌کند که می‌گفت: «هرگاه حرف جفنگی را در یک عبارت جاافتاده و درست بگذاریم، بدون شک، حاصل کار مفهومی ‌خنده‌دار خواهد بود.»

شوخ‌طبعی استعداد خاصی است که به نویسنده قدرتی جادویی می‌دهد تا کاری کند که مردم ـ چه دلشان بخواهد و چه دلشان نخواهد ـ بخندند.

استیو مارتین: اگر فکر نکنی طنزپرداز بزرگی هستی، امکان ندارد موفق شوی.

اما راستش برای نوشتن داستان تقریباً چیزی که خیلی مسخره باشد توی این عالم وجود ندارد. برای همین هرگز مرعوب سوژه‌هایی که به ذهنتان می‌رسد نشوید. اگر در عالم خیال فکر خام و عجیب و غریبی به ذهنتان رسید، فوری آن را یادداشت کنید و بعد آن فکر را دنبال کنید و ببینید به کجا می‌رسید.

زمان و مکان‌های عجیب و موقعیت‌های ناجور با اینکه ممکن است اتفاق طنزآمیز هر جایی رخ بدهد، اما بهتر است شخصیت‌هایتان را در زمان و مکانی قرار دهید که به خودی خود خنده‌دار است. دنبال یک مکان و زمان بی‌ربط، غیر عادی و نامناسب باشید؛ جایی که شخصیت‌هایتان به آنجا نمی‌خورند، مکان و زمانی که امکانات بالقوه زیادی برای ایجاد تنش های مختلف، اوضاع ناجور، وقایع ناگوار و اضطراب و دستپاچگی آدم‌ها در اختیار شما می‌گذارد. حتی می‌توانید شخصیت‌هایتان را در مکان‌هایی رها کنید که زبان افراد دیگر را نمی‌فهمند یا نمی‌دانند در آن محل چطور رفتار کنند؛

تناقض، فن اصلی و از یک نظر تنها فن طنزنویسی است. در این حالت خواننده باید حتماً با یک اتفاق غیر منتظره، ارتباطی باورنکردنی، ایفای نقشی نامناسب یا اظهار نظری غیر عادی غافلگیر شود.

شوخ‌طبعی همان آمیختن افکار به نحوی است که ما با خواندن یا شنیدن آن‌ها جا بخوریم. اثرِ طنز ممکن است مثل نمایشنامه‌های آریستوفان یا تام استاپرد پیچیده، یا مثل اشتباهات لپی یا شوخی‌های خرَکی در کمدی‌ها ساده و قدیمی ‌باشد. تنها ویژگی مشترک همه آثار طنزآمیز همان ویژگی غیر منتظره بودن آن‌هاست: طنزنویس با برهم زدن چیزهای عادی کاری می‌کند تا ما غافلگیر شویم یا جا بخوریم. اُسکار وایلد استاد این فن بود؛ مثلاً می‌نوشت

زاویه دید طنزآمیز اساساً همان زاویه دیدی است که یک آدم خارجی یا غریبه در یک محیط تازه دارد؛ مثلاً وقتی یک آدم خارجی به یک کشور جدید وارد می‌شود، همه‌چیز برایش عجیب و حتی ناجور است.

طنزنویس با برهم زدن چیزهای عادی کاری می‌کند تا ما غافلگیر شویم یا جا بخوریم. اُسکار وایلد استاد این فن بود؛ مثلاً می‌نوشت: اگر کسی راست بگوید، بالاخره معلوم می‌شود!