بریده‌هایی از کتاب مانیفست یک فمینیست در پانزده پیشنهاد

لطفاً به او نگو که رابطهٔ جنسی فقط ابزاری برای تولیدمثل است. به او بگو که رابطهٔ جنسی اگر همراه با عشق و تعهد باشد، امری خوشایند و پسندیده است پس باید قبل از اقدام به آن پیامدهای عاطفی آن را بپذیرد. به او یاد بده که بدنش فقط و فقط به خودش تعلق دارد، پس لزومی ندارد که اگر تحت فشار روحی قرار گرفت یا اگر خودش دوست نداشت، اجازه دهد کسی بدنش را لمس کند. به او یاد بده که «نه» گفتن، زمانی که حس می‌کند باید «نه» بگوید، نشانهٔ ضعف نیست، بلکه نشانهٔ قدرت و افتخار است.

پس کاری کن که دخترت به جای احساس ترس، حس خودارزشمندی و آگاهی داشته باشد.

بیشترین چیزی که به ما گفتند تهدیدهایی از جانب پسران بود که در نهایت با بارداری و بی‌آبرویی ما دخترها به پایان می‌رسید. یادم می‌آید که آن سالن و آن همایش پر از شرمندگی بود؛ یک حس خجالت ناخوشایند. شاید اگر در این همایش کمی به ما دربارهٔ بدن خویش و تغییرات دوران بلوغ آگاهی می‌دادند، یاد می‌گرفتیم که چطور از حریم خصوصی خویش مراقبت کنیم. پس کاری کن که دخترت به جای احساس ترس، حس خودارزشمندی و آگاهی داشته باشد.

لطفاً سعی کن دخترت را با عموهایی مهربان و آرام آشنا کنی؛ مردانی مثل برادرت، اوگامبا؛ مردانی مثل دوست‌مان، چیناکئوزو. حقیقت این است که دخترت در زندگی خویش با مردان زیادی آشنا خواهد شد، پس بهتر است با گزینه‌های مختلف آشنایی داشته باشد. اگر عمویی را بشناسد که خوب آشپزی کند و فرقی بین زن و مرد قائل نباشد، آن‌وقت می‌تواند به حماقت کسی که می‌گوید: «آشپزی کاری زنانه است»، بخندد.

دخترت را با گروهی از خاله‌خانم‌ها احاطه کن؛ زنانی که شخصیتشان را می‌پسندی. در مورد ویژگی‌های مثبت آن‌ها با دخترت حرف بزن. کودکان از الگوهای زنده، می‌آموزند و تقلید می‌کنند.

به او بفهمان که زنان سفید لاغراندام زیبا هستند و زنان غیرسفید و غیرلاغر نیز زیبا هستند. بگذار بداند که افراد و فرهنگ‌های زیادی هستند که تعریف متفاوتی از زیبایی دارند و فقط خانم‌های لاغر را زیبا نمی‌دانند.

اگر در مورد لباسی که او انتخاب کرده است به توافق نرسیدید، هرگز مانند مادرت رفتار نکن و به او نگو که وقتی این لباس را بپوشی شبیه زنان بدکاره می‌شوی. کافی است بگویی این لباس، مانند آن یکی، تو را زیبا نمی‌کند. این لباس خیلی به تو نمی‌آید، یا به‌سادگی، این لباس از نظر من زیبا نیست، اما هرگز نگو پوشیدن این لباس غیراخلاقی است.

هرگز ظاهر دخترت را به اخلاق ربط نده. به جای آنکه انتخاب لباس را به اخلاق و منش او ربط بدهی، به سلیقه و جذابیت او مرتبط بدان.

اگر دخترت از آرایش خوشش آمد، به او اجازه بده خودش را بیاراید. اگر مد را دوست داشت، به او اجازه بده لباس‌های مد روز بپوشد، اما اگر هیچ‌یک از این دو را دوست نداشت، چیزی به او تحمیل نکن. تصور نکن که پرورش عقاید فمینیستی در او به معنای پس‌زدن زنانگی‌هایش است. فمینیسم هیچ منافاتی با زنانگی ندارد، اما تعصب‌های زن‌گریزانه چنین منافاتی را تزریق می‌کنند.

«آگاهانه نسبت به جسم و سلامت فیزیکی او حساس باش.» او را تشویق کن که فعالیت ورزشی داشته باشد. به او یاد بده که از نظر جسمانی فعال باشد. با او قدم بزن، شنا کن، بدو، تنیس بازی کن، فوتبال یا هر ورزش دیگری را امتحان کن. این مسئله نه‌فقط برای سلامتی مهم است، بلکه به او کمک می‌کند تا با هرگونه تصویر منفی از بدن زن که جامعه به خورد زن‌ها می‌دهد، راحت‌تر بجنگد

به او تفاوت برابری و نابرابری و اهمیتِ محترم شمردن تمام افرادی را که نیت بدی ندارند، بیاموز. به او یاد بده که خدمتکار خانه نیز انسانی مثل خود اوست. به او بیاموز که همیشه با راننده سلام و احوال‌پرسی کند. این آداب اجتماعی را به هویت او پیوند بزن. برای مثال به او بگو: «وقتی تو کودک بودی، به تمام افرادی که بزرگ‌تر از تو بودند، سلام می‌کردی و برایت فرقی نداشت که به چه کاری مشغول هستند.»

فرهنگ ایگبو همچنین تمرکز کمی بر مادی‌گرایی دارد و این در حالی است که پول نقش مهمی دارد و برای آدمی اتکابه‌نفس به همراه می‌آورد. البته این را نیز باید به او بیاموزی که به انسان‌ها بر اساس اندازهٔ کیفِ پول و حساب‌بانکی‌شان احترام نگذارد.

هرگز هیچ فشاری به دخترت وارد نکن. همیشه به دخترها یاد می‌دهیم که دوست‌داشتنی باشند، خوب باشند و در یک کلام قلابی باشند، ولی به پسرها چنین چیزهایی را نمی‌آموزیم؛ این خطرناک است. بسیاری از متجاوزان جنسی روی همین مسئله تکیه می‌کنند. بسیاری از دختران ما پس از آنکه به آن‌ها تجاوز می‌شود، ساکت می‌مانند، زیرا می‌خواهند خوب و دوست‌داشتنی باقی بمانند. بسیاری از دختران ما سعی می‌کنند با مردانی خوب باشند که به آن‌ها آسیب وارد می‌کنند. بسیاری از دختران ما به احساسات مردانی اهمیت می‌دهند که بدترین صدمه را از آن‌ها خورده‌اند. همهٔ این‌ها پیامدهای فاجعه‌بار دوست‌داشتنی بودن است. ما دنیایی پر از زن‌هایی داریم که قادر نیستند نفس عمیقی بکشند، چون برای مدت طولانی شرطی شده‌اند که قالب‌هایی به خود بگیرند تا دوست‌داشتنی‌تر باشند.

یک راه‌حل جذاب وجود دارد: هر مرد یا زنی که ازدواج کرد، می‌تواند یک نام فامیل جدید برای خودش برگزیند. آن‌ها می‌توانند با هم توافق کنند که درست یک روز پس از مراسم عروسی، دست یکدیگر را بگیرند و به دفاتر ثبت مراجعه کنند و پاسپورت، گواهی‌نامه، حساب‌های بانکی یا هر چیز دیگری را تغییر دهند.

کلمهٔ «بانو» را بیشتر دوست دارم، زیرا مانند کلمهٔ «آقا» خنثی است. یک مرد چه ازدواج کرده باشد چه نکرده باشد، آقا می‌ماند. یک زن هم می‌تواند چه ازدواج کرده باشد چه مجرد باشد، بانو بماند؛ پس لطفاً به دخترت یاد بده که در یک جامعهٔ حقیقی، زنان نباید تغییراتی را بر اساس وضعیت تأهل در خود ایجاد کنند.

بسیاری از زنان گله می‌کنند که چرا مردان متأهل هنوز مانند زمان مجردی رفتار می‌کنند. شاید اگر جامعهٔ ما از مردی بخواهد که پس از ازدواج عنوانش را تغییر دهد و به‌جای عنوان «آقا»، عنوان دیگری برای خودش برگزیند، رفتار او نیز متعهدانه‌تر شود؟ اما اگر تو به‌عنوان دختری بیست‌وهشت‌ساله و دارای مدرک دکترا یک‌شبه از دوشیزه «ایجاوله ازه» به خانم «ایجاوله اودگبونم» تغییر نام پیدا کنی، نه‌تنها مستلزم صرف انرژی فیزیکیِ تغییر مدارک شناسایی و پاسپورت و غیره است، بلکه یک تغییر ذهنی نیز هست، زیرا هویت جدیدی به تو می‌دهد.

زنان و مردان زیادی را دیده‌ام که با افتخار از عنوان «خانم» تعریف می‌کنند، گویی آن‌هایی که ازدواج نکرده‌اند و خانم نشده‌اند، چیزی کم دارند. خانمِ متأهل‌شدن می‌تواند انتخاب باشد، اما وقتی آن را به دلایل فرهنگی با ارزشمندی پیوند می‌زنیم، اشتباه بزرگی مرتکب شده‌ایم. ارزشی که برای کلمهٔ خانم قائل می‌شویم، به این معناست که ازدواج، وضعیت اجتماعی یک زن، و نه یک مرد را تغییر می‌دهد.

حقیقت این است که من ازآنجایی‌که موفق هستم، اصرار به حفظ اسم خودم ندارم، حتی اگر شانس نویسنده شدن و پرطرفدار بودن را نیز نداشتم، باز نام خود را حفظ می‌کردم. من نامم را نگه می‌دارم؛ زیرا این اسم من است و من آن را دوست دارم. بعضی‌ها برای آنکه مرا متقاعد کنند، می‌گویند: «خوب اگر اسم خودت را حفظ کنی، باز هم بر قدرت مردان تأکید ورزیده‌ای، زیرا نام تو از نام پدرت گرفته شده است.» در جواب به این افراد باید بگویم که خواه اسم من از پدرم باشد و خواه از آسمان، نامی است که از ابتدای تولد مرا با آن خوانده‌اند، نامی است که در طول تمام مشکلات سفر زندگی همراه من بوده است، همان نامی است که وقتی روز اول، در صبحی زیبا وارد مهدکودک شدم، مرا با آن صدا زدند و وقتی در مدرسه معلم خواست که با شنیدن اسم و فامیل‌مان، دست خود را بالا ببریم و بگوییم «حاضر»، اولین نام، آدیشی بود.

هیلاری پس از ازدواج با بیل کلینتون در سال ۱۹۷۵، نام خود، یعنی «هیلاری رودمن» را نگه داشت، پس از مدتی به‌ناگاه نام کلینتون را به پایان فامیل خود افزود و هیلاری رودمن کلینتون خوانده شد، اما به دلیل فشارهای سیاسی مجبور شد نام رودمن را بیندازد و خود را هیلاری کلینتون معرفی کند، زیرا می‌ترسید مبادا شوهرش رأی‌دهندگانی را که به‌خاطر این موضوع اعتراض کرده بودند، از دست دهد.

دنیای ما نقش همسری و مادری یک زن را بیش از هر چیز دیگر ارج می‌نهد.